หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1325

หนานป้าเทียนเย้ยหยัน "จริงเหรอ?"

“ตระกูลหลักทั้งสิบ ยินดีที่จะสนับสนุนแกเหรอ”

เขากวาดสายตามองไปที่คนรอบๆ

คนเหล่านี้หันหน้าไปทางอื่น ไม่มีใครกล้ามองมาที่หนานป้าเทียน

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เฝิงว่านจวินก็แทบจะเอียน

ก่อนหน้านี้ที่ไล่ฆ่าหลินมั่ว ทุกคนยังคุยกันดีอยู่เลย

ตอนนี้เมื่อพอได้เจอกับหนานป้าเทียน พวกนั้นก็พากันถอยกลับไปทีละคน

"ไอ่พวกขี้ขลาดตาขาว!"

“ก็แค่หนานป้าเทียน”

“ฉันไม่เชื่อว่ามันจะมีอำนาจล้นฟ้า”

“วันนี้ยอดฝีมือแห่งตระกูลหลักทั้งสิบอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว เราร่วมมือกันแล้วฆ่ามันซะ!”

เฝิงว่านจวินตะโกนเสียงดัง

คำพูดเหล่านี้ทำให้คนพวกนี้เริ่มมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย

ถ้าพวกเขาสามารถฆ่าหนานป้าเทียนได้ พวกเขาก็จะสามารถฮุบดินแดนของหนานป้าเทียนได้

และจากนี้ไป พวกเขาก็ไม่ต้องอยู่ภายใต้อำนาจของหนานป้าเทียนอีกต่อไป!

ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างมองกันอย่างเงียบๆอย่างเป็นนัยๆ เพื่อเตรียมร่วมมือกันเพื่อจัดการกับหนานป้าเทียน

หนานป้าเทียนดูไม่ได้แยแส เขาเหลือบมองทุกคนและพูดเสียงดัง "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ!"

"รีบไสหัวออกไปตอนนี้ก็ยังทัน!"

"ไม่งั้น ถ้าผมลงมือแล้วพวกคุณก็จะไม่มีวันได้ออกไปจากก่วงหยางอีก!"

ทุกคนมองหน้ากันแล้วชายชราคนหนึ่งก็เดินนำหน้าขึ้นมา "ท่านเทียนเหยีย อันที่จริงเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน"

“ชายหนุ่มแซ่หลินผู้นี้สังหารคนของตระกูลหลักและเราต้องการให้มันชดใช้ด้วยชีวิตของมัน!”

"ท่านไม่จำเป็นต้องเป็นศัตรูกับตระกูลหลักทั้งสิบเพียงเพื่อชายผู้นั้นผู้เดียวเลย"

"เพียงแค่ท่านส่งตัวหลินมั่วมาและก็ขอโทษคุณเฝิง เรื่องนี้ก็จะเป็นความลับไปตลอดกาฬ"

หลังจากที่ชายชราพูดจบ เขาก็มองมาที่หนานป้าเทียนด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

อันที่จริง เขาตั้งใจยุหนานป้าเทียนต่างหาก

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ สีหน้าของทุกคนก็ดูแย่ขึ้น

หนานป้าเทียนได้เตรียมตัวไว้ตั้งแต่แรกและสั่งให้คนมากมายมาซุ้มรออยู่ที่นี่งั้นเหรอ

ทุกคนมองมาที่ชายชราด้วยความตื่นตระหนก

สีหน้าของชายชราก็มืดมนขึ้นกว่าเดิมเช่นกัน "เทียนเหยีย นี่มันอะไรกัน"

"คุณส่งกองพลมาซุ่มโจมตีที่นอกเมืองก่วงหยางแบบนี้ นี่มันเป็นการฝ่าฝืนกฎที่คุณตั้งไว้ในตอนแรกนะ!"

"แล้วก็พวกเรายังไม่ได้เข้าไปในเมืองก่วงหยางเลย ดังนั้นก็ไม่นับว่าเราฝ่าฝืนกฎของคุณ"

“คุณทำแบบนี้ มันดูเหมือนจะไม่สมควรนะ”

หนานป้าเทียนไม่พูดอะไร เขาเดินไปที่แผ่นหินที่สลักคำว่าเมืองก่วงหยาง

แล้วก็เอี้ยวตัวใช้สองมือยกป้ายหินและร้องคำราม แล้วก็ยกป้ายหินเมืองขึ้นมาทันที

เขาอุ้มป้ายหินและเขวี้ยงออกมาอย่างเท่ๆ

ป้ายหินลอยผ่านหัวคนพวกนั้นและไปตกลงบนพื้นที่โล่งด้านหลังพวกเขา

หนานป้าเทียนชี้ไปที่แผ่นหินและพูดอย่างเย็นชา "ตอนนี้พวกแกได้เข้าสู่เขตของเมืองก่วงหยางแล้ว!"