หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1326

ป้ายหินเป็นสัญลักษณ์เขตแดนของเมืองก่วงหยาง

ป้ายหินไปอยู่ข้างหลังทุกคน ไม่ต้องให้หนานป้าเทียนพูดก็รู้

เมื่อเห็นฉากนี้ทุกคนก็ตกใจ

ป้ายหินนี้น่าจะหนักประมาณสี่สิบกว่าโล แต่หนานป้าเทียนจับมันโยนมาแบบนี้งั้นหรือ

ดวงตาของชายชราเบิกกว้าง หน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและเขาก็พูดด้วยเสียงสั่นเครือ "เทียนเหยีย คุณ...คุณทำได้อย่างไร"

"ขอบเขตนี้ถูกกำหนดอย่างเป็นทางการแล้ว"

"มะ...ไม่ใช่ว่าคุณจะสามารถขยายขอบเขตด้วยการจับป้ายหินเมืองโยนออกไปได้ตามอำเภอใจ!"

"ถ้าจะเอาแบบนี้จริง งั้นถ้าคุณปาหินไปลงที่เมืองหลวง งั้นเมืองหลวงก็ไม่ถือว่าอยู่ในอาณาเขตเมืองก่วงหยางไปด้วยหรือ"

หนานป้าเทียนยืนอย่างภาคภูมิและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ถ้าฉันต้องการ แม้แต่มณฑลก่วงทั้งหมดก็สามารถเป็นอาณาเขตของฉันได้ คุณไม่เชื่อหรือ?"

ชายชราหมดคำจะพูดทันที

ตอนนั้นหนานป้าเทียนก็เกือบจะฮุบมณฑลทางใต้ทั้งหกแล้ว นับประสาอะไรกะแค่มณฆลก่วงเขตเดียว

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ชายชราก็พูดขึ้นมาเบาๆ "เทียนเหยีย ไม่ว่ายังไง คุณทำแบบนี้มันผิดกฎ!"

“เอาแบบนี้ละกัน เราจะพาคนออกไปเดี๋ยวนี้”

“แล้วถือซะว่าเรื่องนี้ใม่เกี่ยวกับพวกเราดีไหม”

หนานป้าเทียนพูดอย่างเย็นชา "เมื่อกี้ฉันให้โอกาสพวกแก แต่พวกแกไม่ต้องการ!"

“ตอนนี้อยากจะหนีแล้วงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!”

สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไปทันที เขากัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "เทียนเหยีย คุณต้องคำนึงถึงคนอื่นด้วยสิ!"

"เรื่องนี้ตระกูลเฝิงเป็นคนก่อไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรา"

“ท่านแน่ใจแล้วนะว่าจะสู้กับพวกเราเพียงเพราะเรื่องเล็กๆแค่นี้”

หนานป้าเทียนโบกมืออย่างเหยียดๆ "แกเป็นใคร ถึงกล้าพูดแบบนี้กับฉัน"

“วันนี้ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด”

“ฉันอยากเห็นเหมือนกันว่าตระกูลหลักทั้งสิบจะทำอะไรฉันได้!”

ในขณะที่หนานป้าเทียนกำลังพูด เขาก็พุ่งไปข้างหน้าและต่อยชายชราคนนั้น

สีหน้าของชายชราเปลี่ยน เขารีบกดจุดบนร่างของหนานป้าเทียน พยายามบังคับให้หนานป้าเทียนถอยไป