หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1339

หลังจากที่หลินมั่วออกไป ซุยเคอก็พาพวกลูกคุณหนูไปลากพวกสวี่ฉังหย่วนออกไป

คืนนี้ที่พวกเขาต้องเสียหน้าขนาดนี้ ต้องขอบคุณทั้งสามคนนี้ เพราะฉะนั้นจะให้พวกเขาปล่อยสามคนนี้ไปได้อย่างไร?

ณ ห้องชั้นบน ห้องส่วนตัวที่ใหญ่ที่สุด

หลินมั่วเข้าไปในห้องส่วนตัวและนั่งอยู่กับหัวหน้าจากตระกูลหลักทั้งสิบ

หวังชิ่งอวิ๋น "คุณหลิน เราเข้าเรื่องกันเถอะ"

"หนานป้าเทียนไปแล้วและเขาจะไม่กลับมา"

“ธุรกิจของเขาจะต้องมีคนรับช่วงต่อ”

"และตระกูลหลักทั้งสิบของผมก็ได้ตกลงกับคุณหนานไว้ตั้งแต่ต้นปีแล้ว"

"เมื่อคุณหนานจากไป ทุกอย่างในเมืองก่วงหยางจะมีพวกเราเป็นคนรับช่วงต่อ"

“ไม่ทราบว่าคุณหลินคิดว่าอย่างไร”

หลินมั่ว "ขออภัย ผมไม่เคยได้ยินคุณหนานพูดข้อตกลงนี้เลย"

“นอกจากนี้ แม้ว่าคุณหนานจะละไปแล้ว แต่ลูกสาวของคุณหนานก็ยังอยู่”

“สิ่งที่คุณหนานทิ้งไว้ควรตกทอดแก่ลูกหลานมิใช่หรือ”

ความหมายของประโยคนี้ก็คือคนพวกนี้ไม่ใช่ลูกของหนานป้าเทียน แล้วมีสิทธิ์อะไรที่จะมารับมรดกของหนานป้าเทียน

หัวหน้าทั้งสิบรู้สึกรำคาญเล็กน้อยและหัวหน้าเฟิงก็เป็นคนแรกที่ตบโต๊ะและพูดว่า "หลินมั่ว อย่าอวดดีให้มากนัก!"

"ฉันขอเตือนแกว่าที่นี่คือเมืองเอก ไม่ใช่เมืองก่วงหยาง!"

หลินมั่วแสยะยิ้ม "แล้วไง?"

“ครั้งที่แล้วที่ผมมาที่เมืองเอก คุณส่งคนมามากมาย แต่ก็ยังรั้งผมไม่สำเร็จ!”

หัวหน้าเฟิง "แก..."

เขาอยากจะล้มโต๊ะให้คว่ำ แต่ก็ถูกหวังชิ่งอวิ๋นห้ามไว้

หวังชิ่งอวิ่นค่อยๆมองไปที่หลินมั่ว "คนหนุ่มสาว อย่าได้โลภเกินไปหน่อยเลย!"

“ของบางอย่างไม่ใช่ของคุณและยังไงคุณก็รั้งมันไว้ไม่ได้หรอก”

"ยิงนกตัวแรก คุณน่าจะเข้าใจประโยคนี้ดีนะ "

อย่างที่หลินมั่วพูด พวกเขาใช้เงินจำนวนมากเพื่อจ้างมือสังหารระดับพระกาฬสิบสามคนมาจัดการกับหลินมั่ว

แต่เรื่องนี้เป็นความลับที่มีมีแค่หัวหน้าตระกูลทั้งสิบคนเท่านั้นที่รู้ แล้วหลินมั่ว รู้ได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าเรื่องนี้มาถึงจุดนี้แล้ว หวังชิ่งอวิ่นก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "คุณ...คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร"

ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงเย็นชาก็ดังมาจากประตู "คุณชายเปิ่นเป็นคนบอกเขา!"

“การเคลื่อนย้ายมือสังหารระดับพระกาฬแต่ละคนในหกมณฑลทางใต้พ้นสายตาของคุณชายเปิ่นผู้นี้ไปไม่ได้หรอก!”

ขณะที่พูด ประตูก็ถูกเปิดออก

ทุกคนหันไปเห็นไท่จื่อผู้เย่อหยิ่งนำคนกลุ่มใหญ่เข้ามา

เมื่อเห็นไท่จื่อ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

หวังชิ่งอวิ๋นพูดด้วยความโมโห "ไท่จื่อ นี่มันหมายความว่าอย่างไร"

“นี่เป็นเรื่องภายในเมืองเอกของเรา แมงมุมพิษแห่งไห่เฉิงไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่ง”

"ฮึ่ม ถ้าเซวียอู่เยี่ยรู้เรื่องนี้เข้า ฉันก็อยากจะรู้ว่านายจะอธิบายเรื่องนี้กับเซวียอู่เยี่ยอย่างไร!"