หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1349

ทันทีที่สาวประเภทสองพูดจบ ไท่จื่อก็ตบหน้าเขาอย่างแรง

"บัดซบ กูเพิ่งพูดเสร็จว่าต่อไปจะดูแลผู้หญิงคนนี้ แล้วมึงมาที่นี่เพื่อข่มขู่เธองั้นเหรอ"

"ทำไม คิดว่ากูรังแกง่ายเหรอ"

ไท่จื่อด่าทอและตบหน้าสาวประเภทสองหลายครั้ง

สาวประเภทสองถูกทุบตีจนถอยออกไปยืนอยู่ที่ประตูและพูดอย่างโกรธเคือง "พวกแก... พวกแกกล้าดียังไงมาตบคนอื่น"

"ได้ พวกแกรอฉันก่อน เดี๋ยวพอท่านหม่ามา ดูซิพวกแกจะทำยังไง! "

สาวประเภทสองหันหลังแล้ววิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ทำให้ผู้จัดการขุ่นเคือง ต่อไปเธอจะไม่สามารถทำงานสายนี้ได้

ไท่จื่อเหลือบมองเธอ "คุณถอนหายใจทำไม"

"ผู้จัดการแบบนี้จะเก็บไว้ทำไม"

"ไว้ฉันจะแนะนำคนที่เก่งกว่านี้ให้ รับประกันเลยว่าคุณจะไปได้ดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่! "

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและไม่ได้สนใจ

จากมุมมองของเธอ หลินมั่วและไท่จื่ออาจมีความสามารถอยู่บ้าง

แต่ว่า ความแข็งแกร่งของพวกเขาใช้ที่มณฑลก่วงไม่ได้ และพวกเขาอาจไม่สามารถอยู่รอดจากหายนะในคืนนี้ได้

สำหรับการแนะนำผู้จัดการที่ยอดเยี่ยมกว่านั้นจะเป็นไปได้อย่างไร

ในวงการ ผู้จัดการของเธอถือว่าค่อนข้างดีอยู่แล้ว

ผู้จัดการระดับสูงแบบนั้นจะมาเหลียวแลเธอได้อย่างไร

ไม่นานก็มีเสียงเอะอะโวยวายมาจากข้างนอก

ทันทีหลังจากนั้น คนกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งมาที่หน้าห้องวีไอพี ซึ่งก็คือหม่าเทียนเฉิงและคนอื่นๆ

สาวประเภทสองและสาวสองคนที่ไท่จื่อเพิ่งเล่นด้วยเมื่อครู่ก็ตามหม่าเทียนเฉิงมา

ทันทีที่เข้ามา สาวประเภทสองชี้ไปที่ไท่จื่อแล้วตะโกนว่า "ท่านหม่า นั่นไงมัน! "

"เมื่อกี้ฉันมาขอให้เขาไปขอโทษ แต่เขาก็ยังกล้าตบฉัน! "

"ท่านหม่า นี่มันเป็นการดูถูกท่านชัดๆ! "

หม่าเทียนเฉิงมีคนข้างกายจำนวนมาก ทำให้มีความมั่นใจมากพอ

เขาเดินเชิดหน้าเข้ามาในห้อง และเหล่มองหลินมั่วและไท่จื่อ "พวกมึงสองคน ใจกล้าดีหนิ"

"พวกมึงอยากมีเรื่องนักใช่ไหม"

"ได้ กูจะรอละกัน กูก็อยากดูว่ามีใครในเมืองเอกประจำมณฑลที่ไม่มีตาบ้าง กล้าที่จะมาเป็นปรปักษ์กับหม่าเทียนเฉิงคนนี้! "

คนที่อยู่รอบๆ หม่าเทียนเฉิงก็หัวเราะออกมาเช่นกัน สายตาที่มองหลินมั่วราวกับว่ากำลังมองดูคนโง่

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์มองหลินมั่วด้วยความประหลาดใจ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลินมั่วเรียกระดมพล

เมื่อกี้เธอคุยกับไท่จื่อ หลินมั่วก็เอาแต่ส่งข้อความ บางทีมันอาจจะเป็นตอนนั้น?

แต่ว่าการที่คุณระดมพลจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?

หม่าเทียนเฉิงเป็นเจ้าพ่อที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเอกประจำมณฑล ใครจะกล้าสู้กับเขา?

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง หม่าเทียนเฉิงก็พูดอย่างรำคาญ "เฮ้ ไอ้หนู คนที่มึงเรียกล่ะ"

"ทำไมยังมาไม่ถึง"

"ไม่ใช่ว่าได้ยินชื่อกูแล้วไม่กล้ามาเหรอ"

และในจังหวะนี้เอง มีเสียงมาจากนอกห้อง "ขออภัย เดินทางมาค่อนข้างไกล เลยมาช้ากว่าหน่อย"

หม่าเทียนเฉิงฉุนเฉียว "ใครมันเป็นคนพูด"

ฝูงชนหลีกทางให้ หวังชิ่งอวิ๋นยืนอยู่กลางฝูงชน กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันเอง! "