หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1368

ประธานหวังที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ก็เข้าใจว่าเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ถูกใครบางคนหลอกจริงๆ เขาก็เลยโมโหเดือด

“กล้าดียังไงมาต่อกรกับบริษัทของฉัน!”

"ไอ่แซ่หลินนั้นมันเป็นใคร แล้วมันทำอาชีพอะไร"

“รีบไปสืบมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่มีวันปล่อยให้มันลอยนวลแน่!”

ประธานหวังคำรามด้วยความโกรธ

ตอนแรกเขาวางแผนว่าจะส่งเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ให้กับหม่าเทียนเฉิงแล้วรวดเชื่อมความสัมพันธฺกับหม่าเทียนเฉิง แล้วก็สร้างโครงการขนาดใหญ่ในมณฑลก่วงสักสองสามโครงการ

แต่ปรากฏว่าเขาได้รับข่าวว่าเมื่อคืนเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ไม่ได้ไปกับหม่าเทียนเฉิง

แล้วผู้จัดการก็มาหายไป เขาโทรหาหม่าเทียนเฉิงแต่อีกฝ่ายก็ไม่รับสาย

เขายังคิดว่าหม่าเทียนเฉิงจะโกรธเพราะเรื่องนี้และแผนของเขาก็จะล้มเหลวไม่เป็นท่า

นี่เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เขาโมโห

และพอตอนนี้ได้รู้เข้าว่าแผนของตนถูกเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมทำพัง แน่นอนว่าเขาก็โกรธจัด

หลี่อวิ๋นดีใจอย่างคาดไม่ถึง

เธอดีใจที่สามารถผลักภาระนี้ให้กับหลินมั่วแล้วก็สามารถช่วยเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ให้หลุดพ้นจากความสัมพันธ์นี้ได้

สำหรับประธานหวังจะจัดการกับหลินมั่วยังไง มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องสนใจอยู่แล้ว

ถึงอย่างไรซะเธอก็ไม่ถูกขี้หน้ากับหลินมั่วอยู่แล้ว เธอแค่คิดว่ามันเหมาะสมที่สุดที่จะยืมมือของคุณหวังมาจัดการกับหลินมั่ว

"คุณหวังคะ เมื่อกี้ตอนที่ฉันเข้ามา ฉันก็บังเอิญเจอกับไอ่แซ่หลินคนนั้นด้วย"

"คืนนี้เขาก็มาทานอาหารเย็นที่โรงแรมว่านเหอด้วย!"

หลี่อวิ๋นรีบพูด

แล้วดวงตาของประธานหว้งก็มีรังสีอำมหิตสว่างวาบขึ้นมา "จริงเหรอ?"

"เหอะ โลกมันกลมจริงๆ!"

“โอเค เธอไปสืบมาว่ามันอยู่ที่ห้องไหน”

“เดี๋ยวฉันจะไปเยี่ยมมันด้วยตัวเอง!”

หลี่อวิ๋นรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง "ได้เลยค่ะ"

“รอสักครู่นะคะท่านประธานหวัง!”

หลังจากที่หลี่อวิ๋นพูดจบ เธอก็ลากเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ออกมาจากห้องส่วนตัว

สีหน้าของเสวี่ยหลิงเอ๋อร์เต็มไปด้วยความกังวล "อวิ๋นเอ๋อร์ นี่...มันไม่ควรนะ"

ส่วนเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ที่ไม่สามารถรั้งหลี่อวิ๋นได้ ก็ทำได้แค่เดินตามหลังไปอย่างเงียบๆ

หลี่อวิ๋นถามเลขห้องมาอย่างละเอียดและรีบวิ่งกลับไปรายงานประธานหวังอย่างตื่นเต้น

และเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ที่เดินตามหลังก็ได้แอบออกไปอย่างเงียบๆ

เธออาศัยช่วงที่หลี่อวิ๋นไม่ได้สนใจแล้วก็วิ่งขึ้นไปที่ชั้นบนทันที และก็หาห้องส่วนตัวที่หลินมั่วอยู่จนเจอ

เธอเคาะประตูแล้วก็เข้าไปในห้องแล้วก็คนสิบกว่าคนนั่งอยู่ในห้อง ส่วนใหญ่เป็นคนที่เธอเคยพบเมื่อคืนนี้ และหัวหน้าตระกูลหลักทั้งเก้าก็อยู่ที่นี่ทั้งหมด

และไท่จื่อกับหลินมั่วก็นั่งอยู่ที่ที่นั่งหลักและถูกล้อมไปด้วยผู้คนเหล่านี้

เมื่อเห็นเสวี่ยหลิงเอ๋อร์เข้ามา ทุกคนในห้องก็มองไปที่หลินมั่วอย่างพร้อมเพรียงกัน

แม้แต่ไท่จื่อก็ยังมองหลินมั่วอย่างยิ้ม "โอ้ นี่ก็มีความรักกับเขาเป็นเหมือนกันนะเนี่ย"

“ดูสิ เธอมาหานายอีกแล้ว!”

หลี่เถียจุ่ยก็โผล่เข้ามาด้วย "จุ๊จุ๊ เป็นไงล่ะ ผมบอกแล้ว"

“ผู้หญิงแบบนี้เทไม่ลงหรอก!”

และหวังชิ่งอวิ๋นก็ค่อนข้างฉลาด เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ที่แท้ก็เป็นคุณนายหลินนี่เอง!"

"คุณนายหลิน เชิญนั่งก่อนครับ!"