หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1372

ประธานหวังยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นไปอีก เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าชายหนุ่มที่ดูธรรมดาคนนี้เป็นใครกันแน่

หัวหน้าตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลก่วงถึงได้อยู่ภายใต้อำนาจของเขา

ยิ่งกว่านั้น หัวหน้าตระกูลหลักทั้งสิบยังต้องปฏิบัติต่อเขาอย่างสุภาพนอบโน้มเช่นนี้อีก

แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหลินมั่ว แต่ประธานหวังก็รู้ดีว่า ผู้มีอิทธิพลเยี่ยงนี้ไม่ใช่คนที่เขาจะมีเรื่องด้วยได้อย่างแน่นอน!

ยังไงซะ แม้กระทั่งหัวหน้าของแต่ละตระกูลก็ยังมีอำนาจพอที่จะจัดการเขาได้อย่างชิวๆเลย!

และประธานหวังก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง เขารีบหัวเราะและยกมือคำนับ "ลูกพี่ท่านนี้ เมื่อกี้ที่ผมทำให้พี่เคืองผมก็ขอโทษพี่อีกครั้งละกัน"

"คนใหญ่โตอย่างพี่ต้องเป็นคนใจกว้างแน่ พี่ช่วยให้โอกาสผมสักครั้งเถอะ!"

ตอนนี้เสวี่ยหลิงเอ๋อร์อึ้งไปหมดแล้ว

ต้องเข้าใจว่า เท่าที่เธอรู้ ประธานหวังเถ้าแก่ของเธอเป็นถึงผู้มีอิทธิผลเหนือชั้น

เพราะฉะนั้นเธอเลยกังวลเรื่องหลินมั่วมาโดยตลอด

แต่ใครจะคิดว่าประธานหวังจะถ่อมตัวกับหลินมั่วขนาดนี้

โดนเขาอัดแล้วยังรีบมาขอโทษกับเขีก นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดฝันมาก่อน!

หลินมั่วไม่แม้แต่จะมองประธานหวีงเขาพูดอย่างเย็นชาว่า "เมื่อกี้ลูกพี่ฉันพูดแล้ว"

“แต่ใครก็ตามที่เข้ามาสร้างปัญหาในห้องนี้จะต้องคุกเข่าพูด!”

“ประธานหวัง คำขอโทษของคุณยังไม่จริงใจพอนะ!”

สีหน้าของประธานหวังดูแย่มาก ยังไงซะเขาก็เป็นถึงเถ้าแก่ใหญ่

แม้จะไม่เก่งเท่าหัวหน้าตระกูลทั้งสิบ แต่ในประเทศเขาก็เป็นผู้มีอิทธิพลที่มีชื่อเสียงเช่นกัน

ถ้ามาคุกเข่าให้คนอื่นแบบนี้ แล้วต่อไปเขาจะมีหน้าไปพบคนอื่นได้อย่างไร

เขาหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธและพูดด้วยรอยยิ้ม "ลูกพี่ครับ สิ่งที่เกิดขึ้นคืนนี้มันเป็นความผิดของผมจริงๆ"

“แต่ว่า เราทั้งสองฝ่ายไม่ได้สูญเสียอะไรมากมาย ที่ผมทำให้พี่เคือง ผมก็ได้ขอโทษไปแล้ว”

“ขอแค่พี่ให้โอกาสผม กระผมจะไม่มีวันลืมความเมตตานี้เลย”

ไท่จื่อรีบรับบทต่อและพูดว่า "ให้ตายเถอะ บอกให้คุกเข่าแกก็คุกเข่าสิ จะพูดไร้สาระอะไรให้มากมาย"

“แกเป็นใคร ถึงมาพูดเรื่องบุญคุญกับฉัน”