หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1378

ในที่สุด ไท่จื่อก็เป็นคนจัดการเรื่องผู้จัดการ

และอาหารมื้อนี้ก็กำลังจะจบลงเช่นกัน

หลังจากที่หัวหน้าตระกูลทั้งเก้าทยอยขอโทษหลินมั่วกับไท่จื่อจนหมด ทุกคนก็แยกย้ายกัน

ไท่จื่อพาหลี่เถียจุ่ยกลับไปก่อนและทิ้งหลินมั่วกับเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ไว้

พอหลิงเอ๋อร์ยืนอยู่กับหลินมั่วสองต่อสอง หัวใจเธอก็เริ่มเต้นเร็วขึ้นแล้วก็หายใจถี่ขึ้นอีกด้วย

เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

หลังจากเจอกับเรื่องพวกนั้น เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ก็มองไปที่หลินมั่วอีกครั้ง นัยต์ตาเธอปราศจากความรังเกียจ

กลับกัน เธอกลับถูกผู้ชายที่เงียบขรึมคนนี้ดึงดูดเข้าซะแล้ว

โดยเฉพาะตอนเมื่อคืน ท่าทางที่นิ่งเฉยของหลินมั่ว ทำให้เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ปกติ

ครั้งนี้ ที่เธอเดินตามหลังหลินมั่ว เธอก็ดูไม่ได้ต่อต้านเขาเลย

จนถึงขั้นที่เธอตั้งตารอว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก!

แต่หลินมั่วกลับไม่ได้คิดอะไรมาก

สำหรับเขาแล้ว การได้รู้จักเสวี่ยหลิงเอ๋อร์เป็นเพียงเรื่องบังเอิญ

เขาชื่นชมความเถรตรงและความดีของเธอ เขาเลยช่วยเธอสักหน่อยและเขาก็ไม่ได่คิดนอกเรื่องเลย

เพราะยังไงซะ ผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขาแต่ละคนก็เด็ดกว่าเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเป็นเสวี่ยปั้นซย่า ซ่งจื่อหลานหรืออาหม่านตัวแม่เรื่องกู่แห่งเผ่าเหมียวเจียง รูปร่างและหน้าตาของพวกเธอเหนือกว่าเสวี่ยหลิงเอ๋อร์เป็นไหนๆ

แม้กระทั่งท่านแม่ของไท่จื่อที่โหดเหี้ยมราวกับแมงมุมพิษก็จัดการเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ได้อย่างอยู่หมัด

ความงามที่เสวี่ยหลินเอ๋อร์ภูมิใจนั้น สำหรับหลินมั่วแล้วก็เป็นเพียงแค่รูปลักษณ์ธรรมดาก็เท่านั้น

พอเดินมาถึงรถคันที่ไท่จื่อทิ้งไว้ หลินมั่วก็เหลือบมองเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ "บ้านคุณอยู่ที่ไหน ผมไปส่ง!"

แล้วสายตาของเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ก็ดูผิดหวังเล็กน้อย เธออยากให้หลินมั่วพาเธอไปด้วย

แต่ว่า พอนึกถึงสภาพเมื่อคืนตอนที่อยู่ด้วยกัน หลินมั่วก็ไม่ได้ทำอะไรเธอ

แล้วคืนนี้หลินมั่วจะพาเธอกลับไปด้วยทำไมอีก

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์หัวเราะเยาะตัวเองและกระซิบบอกที่อยู่ของโรงแรม

แล้วหลินมั่วก็ขับรถไปส่งเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ที่โรงแรม

ไม่มีอะไรที่เจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้วล่ะ

"เลขบัญชีพี่อะไร ฉันจะโอนค่าชดเชยให้"

หลินมั่วชำเลืองมองเธอ "โอนมาให้ผมทำไม"

"นี่เป็นการยกเลิกสัญญาระหว่างคุณกับบริษัท เงินค่าเสียหายที่บริษัทชดใช้ให้กับคุณ มันก็ควรจะเป็นของคุณ!"

“นี่อะไรกัน จะมาโอนให้ผมหน้าตาเฉย”

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์กดเสียงต่ำ "พี่หลิน ฉันรู้ว่าประธานหวังเขาเห็นแก่หน้าพี่ ถะ...ถึงให้เงินก้อนนี้มา"

"อันที่จริง ทะ...ที่ฉันเอาสัญญาฉบับนี่มาได้ ก็ถือว่าเป็นบุญแล้ว"

“ฉันเอาเงินก้อนนี้ไปไม่ได้จริงๆ!”

หลินมั่วยิ้ม "คุณคิดว่า ผมช่วยคุณเพราะผมต้องการเงินก้อนนี้งั้นเหรอ"

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์รีบปฎิเสธ "ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น พี่หลิน พี่เข้าใจผิดแล้ว"

"คะ...ความหมายของฉันก็คือ ที่จริงแล้วคุณหวังชดเชยเงินก้อนนี้ให้กับคุณ ฉันเลยอยากจะมอบมันให้คุณ"

"มะ..มันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น..."