หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1379

หลินมั่วยิ้มและพูดว่า "โอเค ผมเข้าใจแล้ว"

"แต่ในเมื่อเงินนั้นถูกมอบให้คุณ งั้นมันก็เป็นของคุณแล้ว"

“อีกอย่าง คุณไม่ต้องขอบคุณผมด้วยซ้ำ”

“เมื่อคืนนี้ นักฆ่าคนนั้นพุ่งเป้ามาที่ผม เป็นผมที่ดึงคุณเข้ามามีเอี่ยวด้วย”

"นั่นเป็นเหตุผลที่ผมช่วยคุณเล็กๆน้อยๆในวันนี้ ถือซะว่าเป็นการตอบแทนจากผมละกัน"

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เธอรู้ว่ายิ่งหลินมั่วสุภาพกับเธอมากเท่าไหร่ ก็แสดงว่าความรู้สึกที่เขา มีต่อเธอก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น

และเขาก็ไม่ต้องการเงินสามร้อยล้านนี่ด้วย

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ลงจากรถอย่างไม่เต็มใจ เมื่อเห็นว่าหลินมั่วกำลังจะขับรถออกไป ก็ไม่รู้ว่าเธอไปเอาความกล้ามาจากไหน จู่ๆ เธอก็คว้าประตูรถไว้ "พี่หลินคะ ฉันขอเบอร์พี่หน่อยได้ไหม"

แล้วหลินมั่วก็ลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังเอาเบอร์ให้เสวี่ยหลิงเอ๋อร์

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมมเบอร์ และเฝ้ามองหลินมั่วที่ขับรถออกไปจนไกลลับสายตา ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว และน้ำตาก็เอ่อล้นออกมา

หลังจากยืนหลบมุมร้องไห้เงียบๆ อยู่นาน เธอก็เช็ดน้ำตาและเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้าๆ

พอกลับมาถึงห้อง หลี่อวิ๋นที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องคนเดียว

พอเธอเห็นเสวี่ยหลิงเอ๋อร์เข้ามา เธอก็ปิดประตูห้องแล้วขังตัวเองไว้ในห้อง

“หลิงเอ๋อร์ เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”

“เมื่อกี้ตอนที่กลับมา มีใครอยู่ที่ข้างนอกหรือเปล่า”

หลี่อวิ๋นถามอย่างตัวสั่น เธอกังวลว่าชายอ้วนจะมาสร้างปัญหาให้กับเธอ

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์โบกมือ "ไม่มีใคร"

แล้วหลี่อวิ๋นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบถามเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ถึงสถานการณ์ฝั่งนั้น

และในขณะที่เสวี่ยหลิงเอ๋อร์กำลังจะพูด โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์หยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย

เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พอเธอกดรับ เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาทันที "ฮัลโหล คุณเสวี่ยหลิงเอ๋อร์หรือเปล่าคะ"

“ฉันชื่อหวังจ้าวหราน ฉันได้ยินมาว่าคุณเพิ่งยกเลิกสัญญากับบริษัทใช่ไหมคะ”

“ไม่ทราบว่าคุณยินดีที่จะรับฉันเป็นผู้จัดการหรือไม่”

ฝั่งเสวี่ยหลิงเอ๋อร์กับหลี่อวิ๋นต่างก็อึ้ง

ทั้งสองอ้าปากเหว่อพูดไม่ออกอยู่นาน

หลี่อวิ๋นตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นและพูดเสียงสั่น "ปะ...เป็นหวังจ้าวหรานจริงๆ เป็นพี่หรานจริงๆด้วย!"

"หลิงเอ๋อร์ หลิงเอ๋อร์ ฉัน...ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม"

“พี่หรานโทรมาเซ็นสัญญากับเธองั้นเหรอ”

"พระเจ้าช่วย หลิงเอ๋อร์ ธะ...เธอกำลังจะดังแล้ว..."

"ดาราแต่ละคนที่พี่หลานดูแล ต่างก็ได้ดิบได้ดีกันทั้งนั้น พวกราชาราชีนีแห่งวงการในประเทศตั้งหลายคนก็ได้พี่เขาเป็นผู้จัดการนี่แหล่ะ!"

"หลิงเอ๋อร์ เธอตีฉันสิ ฉัน...ฉันฝันไปหรือเปล่า"

“ทำไมพี่หรานถึงตามตัวเธอได้ล่ะ”

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์เองก็ตกใจเช่นกัน จู่ๆ เธอก็นึกออกและพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า "พี่หรานคะ ทะ...ไท่จื่อให้คุณติดต่อฉันใช่ไหม"

หวังจ้าวหรานยิ้ม "ใช่แล้ว องค์รัชทายาทเป็นคนกำชับฉันเอง"

“คุณเป็นเพื่อนขององค์รัชทายาทนี่”

“ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าคุณจะต้องการอะไร บอกฉันมาได้ฉันจะทำให้อย่างแน่นอน!”

"ฉันรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ทำงานให้กับองค์รัชทายาท!"