หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1396

ทั้งสองเดินไปคุยไปและไม่มีใครสังเกตเห็นว่าคนตระกูลเริ่นกำลังยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์

คนตระกูลเริ่นต่างก็กำลังยืนอึ้งและมองไปที่ลู่กั๋วซวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง พวกเขาไม่รู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ประมุขของสิบตระกูลใหญ่ยังคงยืนดูเหตุการณ์อยู่ด้านนอก นี่ลู่กั๋วซวนและสวี่เจี้ยนกงเดินออกมาจากห้องพร้อมกันงั้นเหรอ

นี่มันเรื่องอะไรกัน

เมื่อเห็นว่าสวี่เจี้ยนกงและลู่กั๋วซวนเดินผ่านไป เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนก็ตะโกนขึ้นทันที "ลู่กั๋วซวนคุณทำอะไรน่ะ!"

ลู่กั๋วซวนเมื่อเห็นคนตระกูลเริ่นเข้าก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

"พวกคุณ...มาได้ยังไง"

เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนมีสีหน้าไม่พอใจก่อนจะพูดขึ้นอย่างโมโห "ฉันถามคุณอยู่นะ"

"คุณมาทำอะไรที่นี่"

"เมื่อกี้คุณวางมาดมากไม่ใช่เหรอ"

"คุณจะไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

"แล้วที่คุณยังอยู่ที่นี่มันหมายความว่าอะไร"

ถึงแม้ว่าลู่กั๋วซวนจะหย่ากับเริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนแล้ว แต่เมื่อเห็นคนตระกูลเริ่น เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวขึ้นมา

สวี่เจี้ยนกงเริ่มมีน้ำโหขึ้นมา "นี่มันจะมากไปแล้วนะ!"

"ตอนนี้พวกเราไม่ได้อยู่ในห้องอาหารของพวกคุณสักหน่อย พวกเราก็แค่จะขึ้นไปทานข้าว ไม่ได้หรือไง"

เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนกำลังจะพูดตอบกลับ แต่ในขณะนั้นเองท่านผู้เฒ่าเริ่นก็ฉุดมือห้ามเธอเอาไว้เสียก่อน

ท่านผู้เฒ่าเริ่นส่งสายตาบางอย่างให้เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนก่อนจะมองไปที่ห้องอาหารห้องนั้น

เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนจึงเข้าใจได้ทันทีว่า ลู่กั๋วซวนและสวี่เจี้ยนกงออกมาจากห้องทางนั้น

ไม่ว่าพวกเขาและคนที่อยู่ในห้องนั้นจะเป็นอะไรกัน แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถพูดจาต่อว่าพวกเขาได้ตามอำเภอใจอีกแล้ว!

ใบหน้าของผู้เฒ่าเริ่นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะหัวเราะอย่างเป็นมิตร "กั๋วซวน นายอย่าเข้าใจผิดไปเลยนะ"

"อาเยวี่ยนก็แค่อยากถามว่าทำไมพวกนายถึงมาทานข้าวกันที่นี่"

"ในห้องนั้นมีคนไม่ใช่เหรอ"

"ทำไมพวกนายถึงออกมาจากห้องนั้นได้ล่ะ"

ความจริงแล้วท่านผู้เฒ่าเริ่นกำลังตะล่อมถามว่าพวกเขาเป็นอะไรกับคนที่อยู่ในห้องอาหารคนนั้น

สวี่เจี้ยนกงรีบพูดขึ้น "ห้องอาหารห้องนั้นเป็นห้องที่ลูกสาวและลูกเขยผมจองเอาไว้"

"ผม...ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ความจริงแล้วผม..."

สวี่เจี้ยนกงโบกมือ "คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"

"ท่านผู้เฒ่าเริ่น ความจริงแล้วพวกเราก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้มากความหรอก"

"ผมไม่ได้ไปรบกวนคุณ คุณเองก็อย่ามายุ่งกับผม!"

"แต่ก็ช่างเถอะ"

"นี่เจ้าลู่พวกเราไปกันเถอะ!"

พูดจบ สวี่เจี้ยนกงก็ดึงแขนลู่กั๋วซวนให้เดินจากไป

ในตอนนี้จึงเหลือแค่คนตระกูลเริ่นที่กำลังทำหน้างุนงง พวกเขาไม่รู้เลยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น

เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนไม่พอใจและพูดขึ้น "นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น"

"คนแซ่สวี่มันเป็นยาจก"

"ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันเห็นว่าพวกมันมาขอยืมเงินลู่กั๋วซวนตั้งหลายครั้ง"

"แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้รู้จักกับเซวียอู่เยี่ยล่ะ"