หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1395

เมื่อได้ยินแบบนั้น ลูกตาของท่านผู้เฒ่าเริ่นแทบจะถลนออกมา

นี่มันอะไรกัน บุคคลสำคัญคนนี้ต้องสำคัญขนาดไหน ถึงทำให้ตระกูลเริ่นกลายเป็นสมาชิกของตระกูลหลักทั้งสิบได้

ท่านผู้เฒ่าเริ่นรู้ดีกว่าแม้แต่ตระกูลหวังที่ทรงพลังที่สุดในบรรดาตระกูลหลักทั้งสิบก็ไม่มีความสามารถนั้น แล้วบุคคลที่ว่าจะทำได้ยังไง

หัวหน้าตระกูลหวงไม่พูดอะไรต่อ เขาพาคนของตระกูลขึ้นไปชั้นบนโดยตรง

ท่านผู้เฒ่าเริ่นนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้างุนงง

ในเวลานี้ทุกคนในตระกูลเริ่นรวมตัวกันและถามไถ่เรื่องที่เกิดขึ้น

ท่านผู้เฒ่าเริ่นถอนหายใจและเล่าสิ่งที่เกิดขึ้น

หลังจากได้ยิน ทุกคนก็ตกใจสุดขีด พวกเขาคิดไม่ออกว่าใครคือบุคคลสำคัญที่ทรงอำนาจถึงเพียงนั้น

ทันใดนั้นเริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนก็อุทานขึ้น “พระเจ้า!บุคคลสำคัญที่อยู่ชั้นบนคงไม่ใช่เซวียอู๋เยี่ยราชันย์แห่งเขตแดนใต้ใช่ไหม”

ทันทีที่พูดจบ คนรอบข้างต่างพากันส่งเสียงฮือฮา

“จะเป็นไปได้จริงเหรอ”

“ในหกมณฑลใต้ของเราจะมีใครมีอิทธิพลเท่ากับเซวียอู๋เยี่ยราชันย์แห่งเขตแดนใต้อีกล่ะ” “”

“ต้องเป็นเซวียอู๋เยี่ยแน่!”

ทุกคนพากันกระซิบกระซาบ ทำให้ท่านผู้เฒ่าเริ่นที่ได้ยินดวงตาเป็นประกายทันที

หากเป็นเซวียอู๋เยี่ยราชันย์แห่งเขตแดนใต้จริงๆ เขาจะต้องเป็นบุคคลสำคัญที่ฟ้าประทานมาให้อย่างแน่นอน

เขาสามารถทำให้ตระกูลเริ่นบินไปสู่จุดสูงสุดได้แค่ในประโยคเดียว

ท่านผู้เฒ่าเริ่นกำหมัดแน่นและลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ “หัวหน้าตระกูลหวังพูดถูก”

“พวกเราควรจะเยี่ยมบุคคลสำคัญท่านนี้เหมือนกัน”

“เอาล่ะ สมาชิกตระกูลเริ่นทั้งหมดขึ้นไปชั้นบนกับฉัน”

“จงจำเอาไว้นะว่าพอขึ้นไปแล้วทุกคนจะต้องเคารพคุณชายห้าให้มากๆ เข้าใจไหม”

ทุกคนในตระกูลเริ่นพยักหน้า ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เซวียอู๋เยี่ยราชันย์แห่งเขตแดนใต้เป็นบุคคลในตำนาน

ในขณะเดียวกันท่านผู้เฒ่าเริ่นรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

การได้เขาไปชมช็อตเด็ดแบบนี้ ไม่ว่าจะรอนานแค่ไหนมันก็คุ้ม!

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ยืนรอข้างนอกด้วยกันนี่แหละ”

ท่านผู้เฒ่าเริ่นพูดด้วยรอยยิ้ม เขาอายุแปดสิบปีแล้ว แต่ยังยอมยืนรออยู่ที่ทางเดินด้วยความเคารพ

ทุกคนในตระกูลเริ่นรู้สึกตื่นเต้นและยินดีที่จะยืนรอเช่นกัน

ทว่าในขณะที่ทุกคนกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ

ทันใดนั้นประตูด้านในก็เปิดออกกะทันหัน สวี่เจี้ยนกงและลู่กั๋วซวนเดินออกมาจากห้อง

สวี่เจี้ยนกงพึมพำขณะที่เดิน “ฉันไม่ชินกับรสชาติไวน์เมื่อกี้เลยจริงๆ”

“ในรถของฉันมีไวน์ที่เราดื่มกันตอนเด็กๆ ฉันหิ้วมาจากเมืองก่วงหยางโดยเฉพาะเลยนะ”

“เราไปหยิบมาหลายๆ ขวดกันเถอะ”