หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1411

เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนหน้าซีด เธอพูดอะไรไม่ออก

เมื่อมองย้อนกลับไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตั้งแต่แรกเริ่ม เธอนั้นรักลู่กั๋วซวนอย่างสุดซึ้ง และรู้สึกว่าการแต่งงานกับเขา คือสิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลก

ต่อมาเมื่อการพัฒนาของตระกูลดีขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเธอมีเงินมากขึ้น และสถานะของเธอก็สูงขึ้น เธอกลับรู้สึกว่าลู่กั๋วซวนไม่เอาไหน

เธอคิดมาตลอดว่า ถ้าเธอสามารถแต่งงานกับคนร่ำรวย และช่วยเหลือเธอได้มากกว่านี้ สถานะของเธอก็จะยิ่งสูงขึ้น และทรัพย์สินของเธอก็จะมากขึ้นไปด้วย

ดังนั้น ในช่วงหลังเมื่อเธอมองลู่กั๋วซวน เธอรู้สึกว่าเขาไร้ประโยชน์มากขึ้นเรื่อยๆ และเสียใจกับการตัดสินใจเลือกของตัวเองมากขึ้นทุกวัน

ความเสียใจนี้ ค่อยๆ กลายเป็นความคับข้องใจ ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจลู่กั๋วซวนในทุกๆ เรื่อง

และด้วยเหตุนี้ แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังดูถูกผู้ชายของเธอ แล้วคนอื่นๆ ในตระกูลเริ่น ก็ยิ่งไม่ให้ความสำคัญกับลู่กั๋วซวนเลย

ในตอนนั้น ไม่ว่าใครๆ ในตระกูลเริ่น ก็สามารถชี้หน้าด่าลู่กั๋วซวนได้

แม้แต่ญาติห่างๆ ของตระกูลเริ่น ที่เกี่ยวข้องกับตระกูลเริ่นเพียงเล็กน้อย ก็ยังสามารถชี้หน้าด่าลู่กั๋วซวนเสียๆ หายๆ ได้

ที่ผ่านมา ลู่กั๋วซวนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำเอาไว้ในใจ เขาไม่เคยโต้ตอบใดๆ

แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาจะไม่เสียใจ

ดังนั้น เมื่อตอนนี้เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนต้องการให้เขายกโทษให้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร

ก็เพราะรัก จึงรู้สึกเจ็บปวดเป็นที่สุด

ลู่กั๋วซวนไม่ได้สนใจเริ่นเยวี่ยนเยวี่ยน เขาหันหลังและเดินจากไป ในขณะที่ถูกรายล้อมไปด้วยสมาชิกตระกูลเริ่น

หลังจากนี้ ทรัพย์สินของตระกูลเริ่น จะถูกโอนเป็นชื่อของลู่กั๋วซวน

เรื่องนี้หลินมั่วได้มอบให้เก้าตระกูลใหญ่จัดการแล้ว

แม้ว่าเก้าตระกูลใหญ่จะค่อนข้างไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะขัดคำสั่งหลินมั่ว

เพราะอย่างไรเสีย เก้าตระกูลใหญ่ก็ไม่สามารถเอาชนะหลินมั่วได้ ดังนั้น พวกเขาจึงได้แต่ฝืนทนเก็บความโกรธเอาไว้ในใจ

ช่วงบ่าย หลินมั่วพาสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยสำรวจรอบๆ เมืองด้วยตัวเอง เพื่อมองหาหน้าร้านที่เหมาะสม

ในขณะที่พูด สวี่เจี้ยนกงก็ส่งแผนที่ให้หลินมั่ว

สีหน้าของฟังฮุ่ยก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน หากร้านขายยาในเครือแห่งนี้ได้เปิดในเมืองเอก ชื่อเสียงของร้านขายยาก็จะบังเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์

เมื่อถึงเวลานั้น ร้านขายยาจะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และฐานะทางสังคมของพวกเขาก็จะสูงขึ้นตามไปด้วย

แม้ว่าตอนนี้ครอบครัวของพวกเขาจะร่ำรวยแล้วก็ตาม แต่สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็ยังคงใฝ่ฝันอยากมีธุรกิจเป็นของตัวเอง

ถึงตอนนั้น เมื่อพวกเขาได้เจอเพื่อนเก่า ก็จะมีเรื่องเอาไว้คุยโวได้ เพราะอย่างน้อย นี่คือกิจการที่พวกเขาได้เริ่มต้นทำมันด้วยตัวเอง!

หลินมั่วยิ้ม แล้วส่งแผนที่คืนให้สวี่เจี้ยนกง “พ่อ จะเลือกทำไมน่ะ”

“ถ้าในเมื่อถูกใจ ก็จัดการเอามันขึ้นมาทั้งหมดนี่เลย”

สวี่เจี้ยนกงเบิกตากว้าง “หลินมั่ว นาย...นายว่าอะไรนะ”

“ในพื้นที่สิบกว่าแห่งนี่ ฉันถูกใจตั้งยี่สิบกว่าร้าน ถ้าเราซื้อทั้งหมด ต้อง...ต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน”