หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1410

หลินมั่วและคนอื่นๆ รับประทานอาหารกลางวัน ก่อนที่จะเดินออกจากห้องส่วนตัว

ด้านนอกสมาชิกตระกูลเริ่นเหล่านั้นยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้น ไม่กล้าลุกขึ้นและจากไป

เมื่อเห็นหลินมั่วและคนอื่นๆ เดินออกมา สมาชิกของครอบครัวเริ่นที่รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างแสนสาหัส ก็รีบคุกเข่าตัวตรงทันที และมองดูหลินมั่วด้วยความเคารพ

หลินมั่วเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองพวกเขา

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเดินตามหลัง พร้อมกับลู่กั๋วซวน

สวี่เจี้ยนกงชำเลืองมองไปยังสมาชิกตระกูลเริ่น และกระแอมอย่างมีชัย "เอาล่ะ ทุกคนยืนขึ้นได้!"

“ถือว่าพวกคุณโชคดี ที่เหล่าลู่ขอร้องให้พวกคุณ ลูกเขยของผมก็เลยยอมปล่อยพวกคุณไป”

“ถ้าไม่อย่างนั้น คนที่ชอบดูถูกเหยียดหยามคนอื่นอย่างพวกคุณ ก็ควรจะให้คุกเข่าจนตายอยู่ตรงนี้ไปเสีย!”

ทุกคนมองไปที่ลู่กั๋วซวนโดยพร้อมเพรียงกัน สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

สีหน้าของลู่กั๋วซวนขวยเขินเล็กน้อย จริงๆ แล้วเขาไม่ได้พูดอะไรเลย

สวี่เจี้ยนกงทำเช่นนี้ ก็เพื่อรักษาหน้าให้เขาอย่างเต็มที่

ลู่กั๋วซวนรู้สึกขอบคุณสวี่เจี้ยนกงอย่างมาก นี่สิคือเพื่อนแท้!

สวี่เจี้ยนกงตบบ่าลู่กั๋วซวน "เหล่าลู่ พวกเราไปก่อนนะ"

“เรื่องที่นี่ นายจัดการเอาเองแล้วกัน”

“มีอะไรให้ช่วย ก็รีบบอกพวกเราได้เลย”

“วางใจเถอะ เราสองคนเป็นเพื่อนกันตลอดไป เรื่องของนายก็คือเรื่องของฉัน!”

ลู่กั๋วซวนรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก “เจี้ยนกง ขอบใจมากนะ!”

สวี่เจี้ยนกงยิ้ม “ให้ตายสิ ขอบคุณอะไร"

“ตอนนั้นฉันยากจนจนแทบไม่เหลืออะไร ถ้านายไม่เอาเงินเก็บส่วนตัวมาให้ฉันยืม ฉันคงอดตายไปแล้ว!

“นี่คือมิตรภาพระหว่างเรา ฉันไม่ได้กล่าวขอบคุณนายด้วยซ้ำ นายจะขอบคุณฉันทำไม”

ลู่กั๋วซวนยิ้มอย่างจริงใจ ชีวิตนี้ได้มีเพื่อนแบบนี้ นับว่าคุ้มค่าแล้ว!”

หลังจากที่สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยจากไป ลู่กั๋วซวนมองดูคนตระกูลเริ่น ทันใดนั้นก็รู้สึกสับสนทำอะไรไม่ถูก