หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1415

สวี่เจี้ยนกงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเช่นกัน

ตระกูลหลักทั้งเก้าช่วยพวกเขาจัดหาอาคารมาให้ และยังช่วยเหลือเรื่องการตกแต่ง เพราะฉะนั้น สิ่งที่เขาต้องทำก็แค่จัดแจงพนักงานมารับผิดชอบงานที่ร้านก็เพียงพอแล้ว

เมื่อถึงเวลานั้น ร้านขายยามากกว่ายี่สิบแห่งจะเปิดตัวพร้อมๆ กัน จากนั้นร้านขายยาของพวกเขาจะสามารถเติบโตอย่างยิ่งใหญ่ และแข็งแกร่งได้ในที่สุด

หลังจากนี้ เมื่อมีโอกาสได้พบปะกับเพื่อนเก่า ในที่สุดพวกเขาจะสามารถคุยโวเกี่ยวกับอาชีพของตัวเองได้สักที!

สวี่เจี้ยนกงแสร้งทำเป็นบอกปฏิเสธพอเป็นพิธี จากนั้นก็ส่งภาพรูปแบบการตกแต่งร้าน ที่เขาเตรียมไว้อยู่แล้วให้แก่ชายหนุ่ม

ชายหนุ่มคนนั้นนำภาพรูปแบบการตกแต่งร้านจากไป หน้าที่ต่อจากนี้ก็คือ ส่งต่อให้แก่ตระกูลทั้งเก้าจัดการ

หลังจากที่สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยส่งคนจากตระกูลหลักทั้งเก้ากลับไปแล้ว พวกเขาก็รีบกลับเข้ามาในห้อง

ทั้งสองคนมองดูสัญญาเช่าที่วางอยู่เต็มโต๊ะ น้ำตาแห่งความตื่นเต้นก็แทบจะไหลออกมา

“ฉันไม่เคยคิดฝันเลยจริงๆ ครั้งนี้ เราสองคนจะได้อาคารหน้าร้านที่มากมายขนาดนี้”

"ตอนนี้ในเมืองเอกเราจะมีร้านขายยามากกว่ายี่สิบสาขาแล้ว"

“ใน...ในเดือนนึง เราจะหาเงินได้เท่าไหร่นะ”

ฟังฮุ่ยพูดด้วยความตื่นเต้น

สวี่เจี้ยนกงไม่ได้ตอบอะไร เขาก็คำนวณไม่ออกเช่นเดียวกัน

หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่านั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นท่าทางที่มีความสุขของพ่อและแม่แล้ว ทั้งสองก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่งเช่นกัน

สำหรับหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่า หาเงินได้เท่าไหร่นั้นไม่สำคัญ

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือความรักใคร่สามัคคีกันในครอบครัว ทำให้พ่อแม่มีความสุข มันย่อมดีกว่าแน่นอน!

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยตื่นเต้นอยู่นาน ทั้งสองก็ทยอยเก็บสัญญาเช่าทั้งหมดลงไปด้วยความเสียดาย

“หลินมั่ว เรื่องนี้ต้องขอบคุณนายมากๆ เลย!”

“ถ้าไม่มีนายช่วย ลำพังแค่ฉันกับแม่สองคน แค่ตึกเดียวก็ยังคงหาเช่าไม่ได้!”

สวี่เจี้ยนกงขอบคุณเขาด้วยความจริงใจ

หลินมั่วยิ้ม “พ่อ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำแล้วครับ”

“แต่ว่าช่วงนี้ พ่อกับแม่ต้องยุ่งหน่อยแล้วล่ะ”

“เปิดร้านทีเดียวพร้อมกันยี่สิบกว่าร้าน พนักงานทั้งหมดของเรามีไม่เพียงพอแน่นอน”

“ช่วงนี้ นักศึกษามหาวิทยาลัยหลายๆ คน น่าจะเริ่มหางานทำแล้วล่ะ”

“ผมคิดว่า พ่อกับแม่ลองไปสำรวจที่มหาวิทยาลัยดู ไปรับสมัครนักศึกษาที่สำเร็จการศึกษาด้านการแพทย์ เราก็จะสามารถลดขั้นตอนการฝึกอบรมได้”

“มาตรฐานวิชาชีพของพวกเขายังไม่เพียงพอ!”

หลินมั่วส่ายศีรษะ “ผมหมายถึงปริญญาโทกับปริญญาเอกครับ”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ย “หา?”

ดวงตาของสวี่ปั้นซย่าก็เบิกกว้างเช่นกัน “หลินมั่ว คุณอย่าล้อเล่นน่ะ”

“ปัจจุบันนี้ คนจบปริญญาโทและเอกสาขาด้านการแพทย์กำลังเป็นที่ต้องการมากเลยนะ ใครจะอยากมาทำงานในร้านขายยาของเราบ้าง"

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย “มันไม่เกี่ยวกับขนาดของร้านขายยาเลย”

“สำคัญที่ว่า เราสามารถจ่ายเงินเดือนได้เท่าไหร่ และโอกาสเติบโตในอนาคตมีมากขนาดไหน!”

“พ่อ แม่ ตราบใดที่ค่าจ้างเราสูงพอ”

“ไม่ต้องพูดถึงปริญญาเอกเลย ต่อให้สูงกว่านั้น ก็ยังเรียกมาได้”

“ร้านของเราไม่ต้องเสียเงินเลย ถ้าอย่างนั้นเงินที่เหลือ ก็นำมาเพิ่มในส่วนของเงินเดือนได้ แบบนี้ก็โอเคแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที

อย่างที่หลินมั่วว่า ขอเพียงให้เงินเดือนที่สูงพอ ไม่ว่าจะระดับไหนก็รับสมัครได้ทั้งนั้น