สวี่เจี้ยนกงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเช่นกัน
ตระกูลหลักทั้งเก้าช่วยพวกเขาจัดหาอาคารมาให้ และยังช่วยเหลือเรื่องการตกแต่ง เพราะฉะนั้น สิ่งที่เขาต้องทำก็แค่จัดแจงพนักงานมารับผิดชอบงานที่ร้านก็เพียงพอแล้ว
เมื่อถึงเวลานั้น ร้านขายยามากกว่ายี่สิบแห่งจะเปิดตัวพร้อมๆ กัน จากนั้นร้านขายยาของพวกเขาจะสามารถเติบโตอย่างยิ่งใหญ่ และแข็งแกร่งได้ในที่สุด
หลังจากนี้ เมื่อมีโอกาสได้พบปะกับเพื่อนเก่า ในที่สุดพวกเขาจะสามารถคุยโวเกี่ยวกับอาชีพของตัวเองได้สักที!
สวี่เจี้ยนกงแสร้งทำเป็นบอกปฏิเสธพอเป็นพิธี จากนั้นก็ส่งภาพรูปแบบการตกแต่งร้าน ที่เขาเตรียมไว้อยู่แล้วให้แก่ชายหนุ่ม
ชายหนุ่มคนนั้นนำภาพรูปแบบการตกแต่งร้านจากไป หน้าที่ต่อจากนี้ก็คือ ส่งต่อให้แก่ตระกูลทั้งเก้าจัดการ
หลังจากที่สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยส่งคนจากตระกูลหลักทั้งเก้ากลับไปแล้ว พวกเขาก็รีบกลับเข้ามาในห้อง
ทั้งสองคนมองดูสัญญาเช่าที่วางอยู่เต็มโต๊ะ น้ำตาแห่งความตื่นเต้นก็แทบจะไหลออกมา
“ฉันไม่เคยคิดฝันเลยจริงๆ ครั้งนี้ เราสองคนจะได้อาคารหน้าร้านที่มากมายขนาดนี้”
"ตอนนี้ในเมืองเอกเราจะมีร้านขายยามากกว่ายี่สิบสาขาแล้ว"
“ใน...ในเดือนนึง เราจะหาเงินได้เท่าไหร่นะ”
ฟังฮุ่ยพูดด้วยความตื่นเต้น
สวี่เจี้ยนกงไม่ได้ตอบอะไร เขาก็คำนวณไม่ออกเช่นเดียวกัน
หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่านั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นท่าทางที่มีความสุขของพ่อและแม่แล้ว ทั้งสองก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่งเช่นกัน
สำหรับหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่า หาเงินได้เท่าไหร่นั้นไม่สำคัญ
สิ่งสำคัญที่สุดก็คือความรักใคร่สามัคคีกันในครอบครัว ทำให้พ่อแม่มีความสุข มันย่อมดีกว่าแน่นอน!
สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยตื่นเต้นอยู่นาน ทั้งสองก็ทยอยเก็บสัญญาเช่าทั้งหมดลงไปด้วยความเสียดาย
“หลินมั่ว เรื่องนี้ต้องขอบคุณนายมากๆ เลย!”
“ถ้าไม่มีนายช่วย ลำพังแค่ฉันกับแม่สองคน แค่ตึกเดียวก็ยังคงหาเช่าไม่ได้!”
สวี่เจี้ยนกงขอบคุณเขาด้วยความจริงใจ
หลินมั่วยิ้ม “พ่อ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำแล้วครับ”
“แต่ว่าช่วงนี้ พ่อกับแม่ต้องยุ่งหน่อยแล้วล่ะ”
“เปิดร้านทีเดียวพร้อมกันยี่สิบกว่าร้าน พนักงานทั้งหมดของเรามีไม่เพียงพอแน่นอน”
“ช่วงนี้ นักศึกษามหาวิทยาลัยหลายๆ คน น่าจะเริ่มหางานทำแล้วล่ะ”
“ผมคิดว่า พ่อกับแม่ลองไปสำรวจที่มหาวิทยาลัยดู ไปรับสมัครนักศึกษาที่สำเร็จการศึกษาด้านการแพทย์ เราก็จะสามารถลดขั้นตอนการฝึกอบรมได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
เซี่ยวซิงปัง ตายไปแล้วยังจะมาคุยได้อีก ตัวละครผิดนะ...
คือคนจีนมีนเป็นแบบนี้จริงๆใช่มั้ย ดูถูกคนอื่นเป็นนิจ หลงตัวเอง แล้วก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง ยิ่งอ่านยิ่งน่ารำคาญทั้งเรื่องทั้งเรื่องไม่มีห่าไรเลยพระเอกเกินให้คนดูถูกไปทั่ว พ่อแม่นางเอกก๋หน้าเงิน นางเอกก็นอกจากรักพระเอกแล้วไม่มีอะำรเลยนอกจากสร้างปัญหา เด่วคนนั้นจ้อง คนนี้ต้อง ให้พระเอกมาคอยกำจัด วนไปวนมา อ่านแค่สี่สิบตอนก็เอียนละ ไม่รู้จริงๆนิยายจีนมันเป็นแบบนี้ทุกเรื่องจนคิดว่านี่คือนิสัยจริงๆของคนจีนไปแล้วนะนี่...
อัพวันละ 20 ตอนเหมือนเดิมก้ดีนะแอด 🥺...
รอตอนใหม่นะครับ...
ยังรออยู่นะครับ...
ไม่อัพหลายวันแล้วครับแอดดดดด...
นิยายเรื่องนี้....อ่านไปไม่กี่ตอน...พ๊อตเรื่องสร้างพระเอกเป็นหมาตัวหนึ่ง...เท่านั้น...ไม่มีศักสรี อะไรเลย...โคตรโง่....ยอมให้คนอื่นกดขี่....หรือคนเขียนเองเป็นแบบนี้ครับ...งง...
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...