หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1417

พนักงานขายมองดูทั้งสามคน สายตาก็ปรากฏเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่ตัวเองเจอกับลูกค้าใหญ่เข้าแล้ว

“คือแบบนี้ค่ะคุณผู้หญิง”

“ตอนนี้พวกเรามีรถที่สามารถรับไปได้เลยอยู่ จะเป็นเฟอร์รารี่ F12 รุ่นลิมิเต็ดอิดิชัน ทั้งโลกมีเพียงแค่ 799คันเท่านั้น”

“เดิมทีแล้วมีลูกค้าอีกท่านหนึ่งจองไว้ค่ะ แต่ทางด้านลูกค้าท่านนั้นมีปัญหาเล็กน้อย จึงไม่สามารถเซ็นรับรถคันนี้ได้ค่ะ”

“ทางด้านสำนักงานใหญ่จะให้เราส่งรถกลับไปเพื่อขายให้กับชาวต่างประเทศที่ให้ราคาสูงขึ้นค่ะ”

“แต่ถ้าทั้งสองท่านให้ราคาสูงกว่าเศรษฐีท่านนั้น พวกเราสามารถส่งมอบรถคันนี้ให้กับพวกคุณได้ค่ะ!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น สวี่เจี้ยนกงกับทั้งสองคนก็สนใจขึ้นมาทันที

“ราคาเท่าไร”

สวี่เจี้ยนกงถามตรงประเด็นทันที

พนักงานขายยิ้มและพูดขึ้น “ราคาเดินของรถคันนี้อยู่ที่ 43ล้านห้าแสนบาทค่ะ”

“เศรษฐีท่านนั้นให้ราคาเพิ่ม 6ล้านห้าแสนบาท รวมเป็น 50ล้านค่ะ”

“ถ้าคุณผู้ชายยอมจ่ายเพิ่มอีก บวกกับ50ล้านก็สามารถรับรถคันนี้ไปได้เลยค่ะ!”

สวี่เจี้ยนกงตะลึง ราคานี้ค่อนข้างที่จะเกินความคาดหมายของเขา

เขากับฟังฮุ่ยมองตากัน ฟังฮุ่ยกัดฟันและพยักหน้าลง “เอาคันนี้แหละ!”

“คุณจะลังเลอะไรล่ะคะ”

“ครั้งที่แล้วหลินมั่วให้เงินคุณไปใช้ตั้งหลายร้อยล้าน ซื้อรถให้เขา 50ล้านจะเป็นอะไรไป”

“ค่าตกแต่งอาคาร 20กว่าที่ของคุณต้องใช้เงินเท่าไร คุณไม่ลองคิดดูบ้างล่ะ”

“หลินมั่วดีกับเราขนาดนั้น ในฐานะพ่อแม่จะไม่ให้อะไรตอบแทนเขาหน่อยหรือ”

“สวี่เจี้ยนกงยิ้มออกมา “ผมเต็มใจซื้ออยู่แล้ว!”

“แต่คนที่ดูแลเงินไม่ใช่คุณนี่นา แหะๆๆ...”

“ได้ เอาคันนี้แหละ!”

“มา จัดการให้ผมเลย!”

พนักงานขายดีใจมาก ขายรถคันนี้ออกไปได้ เธอจะต้องได้เงินกลับมาก้อนใหญ่แน่

เธอพาทั้งสามคนไปยังห้อง VIP และจัดการเอกสารต่างๆ

ฟังฮุ่ยหยิบบัตรเครดิตออกมาและจ่ายเงิน

หลังจากเซ็นเอกสารไปเป็นกอง ตอนที่สวี่เจี้ยนกงกำลังจะประทับลายนิ้วมือในขั้นตอนสุดท้าย

จู่ๆ ชายที่มีป้ายผู้จัดการก็เปิดประตูเข้ามา

ตอนนี้ยังไม่ต้องเรื่องที่งานของเธอไม่มีแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือค่าคอมมิชชันเธอก็ไม่ได้ นี่เธอเสียเวลาไปเปล่าๆ ชัดๆ

ใบหน้าของผู้จัดการเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส “เรื่องทางนี้ให้เธอจัดการต่อแล้วกัน”

“ฉันจะไปต้อนรับประธานหยาง”

พนักงานพยักหน้าด้วยความน้อยใจและเกือบจะร้องไห้ออกมา

ขณะที่ผู้จัดการกำลังจะออกจากห้องไป จู่ๆ สวี่เจี้ยนกงก็พูดขึ้น “เดี๋ยวก่อน!”

ผู้จัดการหันหลังกลับมา “มีอะไรหรือครับ”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณว่ามีอะไรล่ะ”

“ผมจ่ายเงินไปแล้ว สัญญาก็เซ็นจนเกือบเสร็จแล้ว จู่ๆ มาบอกว่าไม่ขายแล้วแบบนี้ได้อย่างไร”

“คุณลองบอกมาสิว่าแบบนี้มันสมเหตุสมผลไหม”

ผู้จัดการขมวดคิ้วมองดูทั้งสามคน และเห็นว่าทั้งสามคนไม่ใช่คนมีชื่อเสียงอะไร เขาจึงเบะปากแสดงออกว่าไม่สนใจ

ผู้จัดการคนนี้อยู่ในเมืองเอกมาเป็นเวลานานแล้ว จึงคุ้นเคยกับคนใหญ่คนโตหรือซีอีโอในเมืองเอกเป็นอย่างดี

ส่วนทั้งสามคนนี้แค่สำเนียงก็บ่งบอกแล้วว่าไม่ใช่คนของเมืองเอกด้วยซ้ำ ผู้จัดการจะเห็นพวกเขาอยู่ในสายตาได้อย่างไร

ผู้จัดการพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมเป็นผู้จัดการของที่นี่ ผมอยากขายรถให้ใครก็เป็นเรื่องของผม คุณไม่ยอมได้ด้วยหรือไง?”