หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1420

ตอนที่ประธานหยางพูดอยู่นั้น เขายังคงไม่ละสายตาจากสวี่ปั้นซย่าเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งสายตาของเขายังเต็มไปด้วยความคุกคาม

สวี่ปั้นซย่าตะคอกออกไปด้วยความรู้สึกขยะแขยง “ไม่ต้อง”

“พวกเราจะซื้อรถเองและจ่ายเงินเอง ไม่ต้องการให้คนอื่นเข้ามาช่วย”

“และก็ไม่ต้องชดใช้อะไรนั่นด้วย ฉันไม่มีเวลาไปทานข้าวกับคุณ”

“สามีของฉันจะไปทานข้าวกับฉันเอง!”

สีหน้าของประธานหยางเปลี่ยนไปทันที เขาขมวดคิ้วขึ้นและมองไปยังสวี่ปั้นซย่าด้วยสายตาเย็นชา “สามีของเธอ?”

สวี่ปั้นซย่าตอบไปทันที “แน่นอนสิ!”

ประธานหยางโมโหขึ้นมาทันที รู้สึกเหมือนโดนแย่งผู้หญิงไปอย่างไรอย่างนั้น

เขาชี้ไปที่สวี่ปั้นซย่าและตะคอก “มีสามีแล้วเธอจะมาคุยกับฉันทำไมอีก”

“ฉันบอกไว้เลยนะ วันนี้พวกแกไม่ต้องหวังว่าจะได้ขับรถคันนี้ออกไป”

“ไม่เพียงแค่นี้ พวกแกยังกล้ามาดูถูกฉัน เรื่องนี้ฉันไม่ปล่อยพวกแกไปแน่!”

“ไป กดไอ้แก่สองคนนั้นไว้และต่อยพวกมันจนฟันร่วงหมดปากซะ!”

“กล้ามาด่าฉันงั้นหรือ นี่ก็คือสิ่งที่พวกแกต้องชดใช้!”

ชายร่างกำยำเหล่านั้นเดินเข้ามาทันที

สวี่ปั้นซย่าร้อนใจขึ้นมา “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

“พวกคุณ...พวกคุณฟังเอาไว้ให้ดีนะ!”

“สามีของฉันคือหลินมั่ว ผู้อาวุโสแห่งมณฑลก่วง”

“แม้แต่ตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลก่วงก็เคารพเขา”

“พวกคุณ...ถ้าพวกคุณกล้าทำร้ายพ่อกับแม่ของฉัน สามีของฉันไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ประธานหยางก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “แหม ฉันมีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้ยินคนที่โม้ได้เกินจริงขนาดนี้!”

“ผู้อาวุโสแห่งมณฑลก่วง? ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยล่ะ ตั้งขึ้นมาเองงั้นหรือ”

“แล้วตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลก่วงต่างก็เคารพเขาอะไรนั่นอีก”

“เธอรู้หรือเปล่าว่าตระกูลหลักทั้งสิบน่ะมีตระกูลอะไรบ้าง”

“เธอรู้หรือเปล่าว่าสถานะของตระกูลหลักทั้งสิบในมณฑลก่วงเป็นอย่างไร!”

“พวกเขายังต้องเคารพใครอีก”

หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างประธานหยางหัวเราะเยาะเย้ย “เธอเป็นบ้าหรือเปล่าคะ”

“ไท่จื่อแห่งเมืองไห่ไม่เคยมีเพื่อนมาก่อน เธอบอกว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทของสามีเธอ?”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”

คนอื่นๆ หัวเราะขึ้นมา รวมถึงผู้จัดการคนนั้นก็หัวเราะจนตัวโยนด้วยเช่นกัน

ชื่อของไท่จื่อแห่งเมืองไห่ถือว่าดังอยู่พอตัว พวกเขาต่างก็เคยได้ยินมา

และทุกคนก็รู้ว่าอารมณ์ของไท่จื่อเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อีกทั้งยังโรคจิตอยู่หน่อยๆ อีกด้วย

คนแบบนี้ไม่มีเพื่อนที่ไหนหรอก แล้วจะไปมีเพื่อนสนิทได้อย่างไร

สวี่ปั้นซย่าโกรธมาก เธอตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ “ฉันพูดความจริงนะ!”

ผู้จัดการหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “หยุดเล่นตลกได้แล้ว”

“ไท่จื่อแห่งเมืองไห่เป็นเพื่อนสนิทของสามีเธอ?”

“เอาสิ ถ้าเธอเก่งมากก็ลองเรียกเขามาสิ!”

สวี่ปั้นซย่ากำลังจะตอบกลับไป ขณะนั้นเอง จู่ๆ ก็มีน้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นมาจากทางประตู “นายอยากเจอฉัน?”

ทุกคนหันไปมอง และเจอเข้ากับหลินมั่วและไท่จื่อที่ไม่รู้ว่ามายืนที่ประตูตั้งแต่เมื่อไร