หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1426

ในท้ายที่สุด ร้าน 4S ได้ถูกทุบเละเทะไม่เหลือชิ้นดี และรถทุกคันก็ถูกทุบตีจนพัง

ไท่จื่อให้คนของเขาขับรถที่ถูกใจออกไป

รวมทั้งรถจักรยานคันนั้น ก็ถูกนำใส่ท้ายรถเมอร์เซเดสเบนซ์ จีคลาสไปด้วยเช่นกัน

สวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ยและคนอื่นๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข ครั้งนี้ลืมตาอ้าปากได้เสียที

แต่ผู้จัดการทรุดลงกับพื้นทันที เขารู้ว่าครั้งนี้เขาผิดพลาดอย่างแรง

พนักงานขายที่ต้อนรับสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก่อนหน้านี้ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ เธอก็รู้สึกหวาดกลัวกับสถานการณ์นี้เช่นกัน

"ผู้จัดการ เราควรทำอย่างไรดี"

“ต้องโทรหาเถ้าแก่ไหม”

“เราจะบอกเรื่องนี้กับเถ้าแก่ยังไง”

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาถามอย่างกังวลใจ

ผู้จัดการใบหน้าซีดเซียว ทันใดนั้นเขาก็เห็นพนักงานขายที่ยืนอยู่ข้างๆ ดวงตาเป็นประกาย

เขายืนขึ้นทันที และชี้ไปที่พนักงานขายและตะโกนว่า "คนพวกนี้ เธอเป็นคนพาเข้ามา เป็นลูกค้าของเธอ"

“พวกเขาก่อเรื่องแบบนี้ เธอต้องรับผิดชอบทั้งหมด!”

พนักงานขายเป็นเพียงนักศึกษาหญิงที่เพิ่งจบการศึกษา เมื่อได้ยินเช่นนี้เธอก็ตกตะลึง

"ผู้จัดการ นี่... นี่มันเกี่ยวอะไรกับฉัน"

"ฉันแค่ทำงานตามหน้าที่..."

พนักงานขายกล่าวอย่างกังวลใจ

ผู้จัดการโบกมือ "หุบปาก!"

“สามคนนี้ล้วนเป็นลูกค้าของเธอ ทำไมจะไม่เกี่ยวข้องกับเธอ”

“ถ้าเธอไม่พาพวกเขาเข้ามา ถ้าไม่ใช่เพราะเธอจะขายรถให้พวกเขาให้ได้ เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร”

“เรื่องนี้ เธอต้องรับผิดชอบทั้งหมด!”

พนักงานขายโกรธจนร้องไห้ เธอจะสู้ผู้จัดการที่มีประสบการณ์โชกโชนคนนี้ได้ซะที่ไหน

ในขณะนี้เอง จู่ๆ รถเมอร์เซเดสเบนซ์ จีคลาสคันหนึ่งก็ขับกลับมาและจอดในลานกว้าง

เมื่อผู้จัดการเห็นรถคันนี้ก็ตัวสั่นด้วยความกลัว

พนักงานขายตาเบิกกว้าง นี่ถือว่าเป็นการทาบทามเหรอ

แม้ว่าการเปลี่ยนจากร้านเฟอร์รารี่ 4S เป็นร้านขายยา รู้สึกว่าสไตล์การทำงานแตกต่างกันมาก

ทว่าด้วยอำนาจของตระกูลสวี่ในมณฑลก่วงในตอนนี้ ถ้าเธอติดตามฟังฮุ่ยไป มันจะต้องเป็นเรื่องที่ดีสุดๆ อย่างแน่นอน

อีกอย่าง ผู้มีอิทธิพลมาเสนอเงินเดือนให้เธอแบบนี้ มันต้องจำนวนไม่น้อยแน่ๆ

พนักงานขายอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา แต่เธอยังคงมองผู้จัดการอย่างลังเลและพูดเสียงเบาว่า "คุณน้า ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่คุณได้เชิญฉันทำงาน"

"แต่ฉัน... ฉันยังจัดการกับปัญหาที่นี่ไม่เสร็จ"

ฟังฮุ่ยรู้สึกประหลาดใจ "มีอะไรที่ยังจัดการไม่เสร็จงั้นหรือ"

“ทำไม พวกเขาไม่ยอมให้เธอลาออก?”

พนักงานขายส่ายหัวและพูดเสียงเบาว่า "ไม่ใช่อย่างนั้น"

"ผู้จัดการบอกว่า พวกคุณคือลูกค้าของฉัน ความเสียหายที่เกิดขึ้นที่นี่ ฉัน...ฉันจะต้องรับผิดชอบทั้งหมด"

"ฉัน…ฉัน…"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ขอบตาของพนักงานขายก็แดงขึ้นมา