หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1427

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟังฮุ่ยก็โกรธทันที

เธอมองผู้จัดการที่อยู่ข้างๆ ด้วยความโกรธ "ที่เธอพูดเป็นความจริงหรือเปล่า"

ผู้จัดการหน้าซีด "ผม...ผม..."

ฟังฮุ่ยพูดด้วยความโกรธ "คุณเป็นอะไร"

“ตัวเองทำผิดเอง แต่ไม่รับผิดชอบ แล้วยังคิดจะโยนความผิดให้คนอื่นงั้นหรือ”

“ฉันบอกอะไรให้นะ วันนี้ที่ลูกเขยของฉันและคนอื่นๆ ไม่ได้ทุบตีคุณก็ถือว่าปราณีแล้วนะ”

“เหอะ คุณฟังให้ชัดๆ นะ”

“ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป สาวน้อยคนนี้เป็นลูกจ้างของฉันแล้ว”

“ใครก็ตามที่บังอาจรังแกเธอ แสดงว่าอยากมีเรื่องกับฉัน!”

"ถ้าคุณคิดว่าแน่ก็ลองดู!"

ผู้จัดการสีหน้าซีดเซียว เขาไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ฟังฮุ่ยจับมือพนักงานขายทันที "สาวน้อย อย่าไปสนใจเขา ตามฉันมา!"

“เรื่องลาออก ฉันจะให้ลูกเขยจัดการให้ทีหลัง!”

“ฉันไม่เชื่อว่าจะมีคนกล้าโยนความผิดให้เธออีก!”

ใบหน้าของพนักงานขายเต็มไปด้วยน้ำตา และติดตามฟังฮุ่ยราวกับว่าเจอที่พึ่งแล้ว

ฟังฮุ่ยดึงพนักงานขายเข้าไปในรถ

หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าขับรถสปอร์ตออกไป มีเพียงพวกเธอและสวี่เจี้ยนกงเท่านั้นที่อยู่ในรถ

พนักงานขายเช็ดน้ำตาแล้วพูดด้วยความเคารพ "คุณน้า ขอบคุณนะคะ!"

ฟังฮุ่ยยิ้มแล้วตอบกลับ "โธ่ เธอไม่ต้องเกรงใจฉันก็ได้!"

“เหตุผลที่ฉันเชิญชวนเธอ หลักๆ เป็นเพราะฉันคิดว่าเธอเป็นสาวน้อยที่ไม่เลวเลยทีเดียว”

“เมื่อครู่นี้ผู้จัดการของเธอขอให้พวกเราสละรถให้คนอื่น แต่เธอยังโต้เถียงด้วยเหตุผลแทนพวกเรา คนแบบนี้หายากนะ”

พนักงานขายอดไม่ได้ที่จะตกใจ เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของเธอจะนำไปสู่ผลลัพธ์เช่นนี้

ร้านเฟอร์รารี่ 4S

ผู้จัดการมองดูพนักงานขายถูกพาตัวไป เขาทรุดตัวลงกับพื้นอีกครั้ง

เดิมทีเขาวางแผนที่จะโยนความผิดให้พนักงานขาย

เถ้าแก่พูดเสียงสั่น ไท่จื่อแห่งเมืองไห่ไม่ใช่คนที่เขาสามารถไปแหย่ได้

ชายหนุ่มพูด "ผม... ผมก็ไม่รู้จักเหมือนกัน"

"แต่ว่าหม่าเทียนเฉิงท่านหม่าก็มา และเขาพูดเองว่านั่นคือไท่จื่อแห่งเมืองไห่"

เถ้าแก่สีหน้าซีดในทันที หม่าเทียนเฉิงยอมรับด้วยตัวเอง งั้นคงเป็นความจริงอย่างแน่นอน

เดิมทีเขายังมีท่าทีดุดันอยากแก้แค้นคนที่ทุบร้าน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะทำแบบนั้นไม่ได้

อย่าว่าแต่ไท่จื่อทุบร้านของเขาเลย ต่อให้ไท่จื่อทุบตีเขา เขาก็ไม่กล้าจะปริปากอยู่ดี

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง จู่ๆ เขาก็กระโดดขึ้นมาตบผู้จัดการสองสามครั้ง

“มึงมันชอบดูถูกคนอื่น มึงเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้!”

“กูบอกอะไรไว้นะ ว่าถ้าร้านของกูเสียหายไปเท่าไหร่ มึงต้องรับผิดชอบทั้งหมด!”

“ถ้าจ่ายกูไม่ครบนะ เชื่อไหมว่ากูจะสับมึงออกเป็นแปดส่วนเลย!”

ผู้จัดการเอามือกุมหน้า จมปลักอยู่ในความสิ้นหวัง

เขารู้ว่าตัวเองจบเห่โดยสิ้นเชิงแล้ว!