หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1428

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยพาพนักงานขายออกจากร้าน 4S

ระหว่างทาง หลังจากพูดคุยกันสักพัก ฟังฮุ่ยพบว่าพนักงานขายคนนี้เป็นคนบ้านเดียวกันกับเธอ

พนักงานขายคนนี้ชื่อหลี่หลิน อาศัยอยู่ในตำบลที่ไม่ไกลจากบ้านเกิดของฟังฮุ่ย

หลังจากจบการศึกษาเธอก็อยู่ในเมืองเอกต่อ และต่อสู้ดิ้นรนเพียงลำพัง ชีวิตในเมืองเอกของเธอนั้นยากแค้นแสนเข็ญ

แม้ว่าเธอจะทำงานในร้านค้าเฟอร์รารี่ 4S แต่ความดีความชอบทั้งหมดเป็นของคนอื่น เธอเป็นแค่พนักงานขายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

เงินเดือนของทุกเดือน พอจ่ายค่าเช่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟและอื่นๆ แล้วก็แทบจะไม่เหลืออะไร ใช้ชีวิตอย่างอัตคัดและขัดสนอย่างมาก

เดิมทีฟังฮุ่ยชอบที่หลี่หลินเป็นคนจิตใจดี ยิ่งตอนนี้พบว่าเธอเป็นคนบ้านเกิดเดียวกันกับตัวเอง จึงยิ่งสนิทสนมกับเธอมากขึ้น

เธอจับมือของหลี่หลินและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "วางใจเถอะ ต่อจากนี้ไปเธอเรียกฉันว่าน้าก็แล้วกัน"

“ถ้ามีปัญหาอะไร เธอก็แค่มาบอกฉัน”

ขอบตาของหลี่หลินแดงเล็กน้อย เธอต่อสู้ดิ้นรนในเมืองเอกเพียงลำพังมาเป็นเวลานาน โดยที่ไม่มีที่พึ่งพิงใดๆ เลย

ตอนนี้คำพูดของฟังฮุ่ยทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้พบร่มโพธิ์ร่มไทรแล้ว

“ขอบคุณนะคะ คุณน้าฟัง!”

หลี่หลินขอบคุณเธอจากใจจริง

ฟังฮุ่ยก็รู้สึกอบอุ่นใจเช่นกัน เธอโบกมือด้วยรอยยิ้มแล้วมองไปที่สวี่เจี้ยนกง "เจี้ยนกง เดี๋ยวพวกเราเช่าบ้านในเมืองเอกสักสองสามหลังใช้เป็นหอพักพนักงานของเรา คุณคิดว่ายังไง"

"เพราะยังไงพนักงานที่เรารับสมัครส่วนใหญ่อาจจะเป็นเด็กจบใหม่ที่ไม่มีเงินติดตัวเลย"

"สามารถทำให้พวกเขาใช้เงินน้อยลง แล้วก็ถือว่าเป็นสวัสดิการพนักงานของเรา"

ถ้าเป็นเมื่อก่อน สวี่เจี้ยนกงคงไม่ยอมที่จะใช้เงินทำแบบนี้อย่างแน่นอน

แต่ทว่าตอนนี้เขามีสถานะที่สูงขึ้น เงินก็มีมากขึ้น ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปมากด้วยเช่นกัน

เขายิ้มและพยักหน้า "ไม่มีปัญหา"

"เอาตามที่คุณพูดเลย!"

ฟังฮุ่ยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและจับมือของหลี่หลิน "หลินหลิน พรุ่งนี้เช้าเธอไปเดินเล่นกับฉันนะ ไปดูว่าห้องที่ไหนมันดี"

“ถึงตอนนั้นแล้ว เธอก็ย้ายเข้าไปอยู่เลย!”

หลี่หลินมีความสุขมาก เธอไม่คิดว่าสิ่งแรกที่ทำหลังจากเปลี่ยนงานคือการแก้ปัญหาเรื่องที่อยู่อาศัย

ในเมืองเอกแห่งนี้ ค่าเช่าห้องหนึ่งเดือนเท่ากับหนึ่งในสามของเงินเดือนของเธอ

สวี่เจี้ยนกงจึงเลี้ยวรถและตรงไปที่โรงแรมว่านเหอ

หลี่หลินนั่งข้างๆ เธออายเล็กน้อยและพูดเสียงเบาว่า "คุณน้าฟัง ถ้า...ถ้างั้นพวกคุณหยุดรถก่อน เดี๋ยวฉันจะกลับไปก่อน"

“พรุ่งนี้เช้าให้ฉันติดต่อคุณไหม”

ฟังฮุ่ยถาม "เธอจะกลับไปทำไม"

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ!”

หลี่หลินโบกมืออย่างรวดเร็ว "คุณน้าฟัง มัน... มันคงไม่เหมาะมั้งคะ"

“ท่านหม่าจะไถ่โทษพวกคุณ ฉัน... ฉันจะไปได้อย่างไร”

"อีกอย่าง นั่น...นั่นเป็นโรงแรมว่านเหอ คง...คงไม่ใช่ที่ที่คนอย่างฉันควรไปจริงๆ..."

ฟังฮุ่ยโบกมือไปมา "อะไรที่เรียกว่าคนอย่างเธอ"

“ก็แค่รับประทานอาหาร มีอะไรพิเศษงั้นเหรอ”

“เธอแค่ไปด้วยกันกับฉัน ฉันต้องการให้หม่าเทียนเฉิงรู้”

“เธอเรียกฉันว่าน้า ต่อไปจะไม่มีใครรังแกเธอได้!”