หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1436

ประธานหยางโค้งคำนับ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม "คุณสวี่ คุณฟัง ผม...ผมอยู่ใกล้ๆ ที่นี่"

“พอได้ยินว่าพวกท่านทั้งสี่มาแล้ว ก็เลยรีบมาที่นี่ครับ”

“ผมต้อนรับท่านไม่ดี ต้องขออภัย ขออภัยจริงๆ”

ตอนนี้ประธานหยางนอบน้อมมาก

ถ้าหม่าเทียนเฉิงไม่ช่วยร้องขอความเมตตาเมื่อวานนี้ เขาคงรักษาชีวิตไว้ไม่ได้

หลังจากรู้ตัวตนที่แท้จริงของหลินมั่วกับไท่จื่อแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกโกรธแค้นคนพวกนี้เลย กลับกันเขาดีใจด้วยซ้ำที่รอดชีวิตกลับมาได้

เมื่อครู่ประธานหยางได้รับโทรศัพท์จึงรู้ว่ามีคนจะมาที่อาคารเลขที่ 1 เขาเดาว่าเป็นหลินมั่วกับพวก

เขาจึงรีบวิ่งมาทันที ไม่กล้าชักช้าสักวินาทีเดียว

ฟังฮุ่ยสงสัย “ว่าแต่เจ้าหัวโล้นนั่น เมื่อกี้พี่หย่งพูดว่าอะไรนะ”

ประธานหยางรีบยิ้มประจบ "คุณฟัง ผมชื่อหยางหย่ง"

“ที่นี่หลายคนเรียกผมว่าพี่หย่ง”

ฟังฮุ่ยเข้าใจทันที "อ๋อ คุณคือพี่หย่ง และพี่หย่งก็คือคุณ"

“โธ่ ทำฉันตกใจหมด ฉันนึกว่าคุณโกหกพวกเรา ยกบ้านของพี่หย่งให้เรา”

ประธานหยางตกใจกลัวแทบฉี่ราด ละล่ำละลักว่า "คุณฟัง คุณเข้าใจผิดแล้ว"

“ผมจะกล้าทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง”

“ถึงผมจะโกหกใคร ก็ไม่กล้าโกหกพวกท่านหรอกครับ”

“ต่อให้ท่านมอบความกล้าให้ผมมากกว่านี้ ผมก็ไม่กล้าโกหกพวกท่านสักคำเดียว!”

ชายหัวโล้นกับฟู่ม่านยืนอยู่ข้างหลัง สองคนนี้พอเห็นอย่างนี้ก็ตกตะลึงพรึงเพริด

เมื่อครู่ประธานหยางคำนับพวกหลินมั่ว ก็ทำให้เขาตกใจมากพอแล้ว

ตอนนี้ยิ่งเห็นทัศนคติที่เคารพนบนอบของประธานหยางก็ยิ่งทำให้พวกเขางุนงง

อย่าลืมว่า ประธานหยางเป็นคนใหญ่คนโตในเมืองระดับมณฑลเชียวนะ

หลินมั่วชำเลืองมองเขา "คุณสั่งสอนเขาเหรอ"

“ผมได้ยินมาว่าเขาซี้ปึ้กกับคุณ!”

ประธานหยางเบะปากดูถูก "คุณหลิน ท่านเข้าใจผิดแล้วครับ"

“ไอ้เลวนี่ก็แค่พวกอันธพาลกระจอก อยากจะติดตามผมเพื่อทำมาหากิน แต่ผมไม่สนใจก็แค่นั้น”

“เขากับผมก็แค่เคยเห็นหน้าเท่านั้น เรียกว่าเพื่อนยังไม่ได้ จะเรียกว่าซี้ปึ้กได้ยังไงกัน”

“อีกอย่างต่อให้สนิทกัน เขากล้าทำให้คุณหลินขุ่นเคือง ผมจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด!”

หลินมั่วยิ้มพลางตบไหล่ประธานหยางเบาๆ "ประธานหยางเป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ"

"โอเค ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

“เขาเพิ่งดูถูกแม่ยาย และยังลงมือทำร้ายผม”

"ในเมื่อที่นี่เป็นถิ่นของคุณ งั้นก็ให้คุณจัดการละกัน!"