หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1437

แววตาของประธานหยางเป็นประกาย เขาพยักหน้าทันที "ครับ คุณหลิน!"

หลังจากนั้นเขาก็หันไปหาชายหัวโล้น "ไอ้งั่ง กล้าดียังไง"

“แกกล้าก่อกวนคุณหลิน อยากตายหรือไง”

ชายหัวโล้นสีหน้าซีดเผือด พูดเสียงสั่นเครือ "พี่หย่ง ฉัน...ฉันไม่รู้จักคุณหลินจริงๆ"

“ถ้าผมรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนท่าน ผม...จะกล้ามีเรื่องกับเขาได้ยังไง”

“พี่หย่ง ผมไม่รู้จริงๆ ท่าน...ท่านให้โอกาสสักครั้ง ยกโทษให้ผมเถิด ต่อไปผมไม่กล้าทำอีก...”

ชายหัวโล้นวิงวอน แทบจะคุกเข่าลงกับพื้น

ประธานหยางไม่สนใจเขาสักนิด โบกมือพลางพูดว่า "เข้ามานี่ ลากไอ้เวรนี่ไป"

ผู้ชายสองสามคนไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้ามาลากชายหัวโล้นออกไป

ฟู่ม่านที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจตัวสั่นงันงก ไม่กล้าปริปากอะไรสักคำ

บัดนี้ ฟังฮุ่ยจู่ๆ ก็แทรกเข้ามา ชี้ไปที่ฟู่ม่านพลางพูดว่า "เมื่อกี้เธอก็ด่าทอฉันตั้งหลายคำ"

“หาว่าเราเป็นคนโกหก ยังบอกว่าเราหน้าด้าน”

ประธานหยางรีบพูดขึ้น "มีเรื่องนั้นด้วยเหรอ"

"คุณฟัง ไม่ต้องห่วงครับ ผมต้องให้คำตอบที่น่าพอใจแน่ๆ!"

เขาก็โบกมืออีกครั้ง มีคนลากฟู่ม่านออกไป

ฟู่ม่านดิ้นรนร้องไห้สุดชีวิต แต่ไม่มีใครสนใจเธอ

ความงามที่เธอเคยภาคภูมิใจมาก่อนไม่ได้ผลแม้แต่น้อยที่นี่

ชายหัวโล้นกับฟู่ม่านถูกลากไปที่ห้องรักษาความปลอดภัย คนของประธานหยางเป็นผู้ดูแลทรัพย์สินในชุมชนนี้

ทันทีที่คนทั้งสองเข้าไป พวกเขาถูกผลักลงกับพื้น ไม่ได้รับอนุญาตให้ยืน

ชายหัวโล้นรู้จักพวกเขา เขาตีหน้าเศร้า "พวก... พวกเราคนกันเองทั้งนั้น อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่โตเลย”

"ไม่อย่างนั้น พวกนายช่วยฉันขอร้องประธานหยางหน่อย ถือว่าฉันติดหนี้บุญคุณพวกนายสักครั้ง ว่าไง"