หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1449

ผู้จัดการช็อคไปสักพัก ก่อนจะวิ่งไปเกาะขาหลี่หงเซิ่ง “ท่านซีอีโอ ท่านซีอีโอ อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ!”

“ผมตรากตรำทำงานที่บริษัทมานานหลายปี ถึงแม้ไม่มีคุณงามความดีอะไร แต่ผมก็ขยันไม่น้อย”

“ท่าน...ท่านอย่าไล่ผมออกเพราะคำพูดของคนเพียงคนเดียวเลยนะครับ”

“ถ้าท่านทำแบบนี้จะทำให้พนักงานในบริษัทผิดหวังกันไปกี่คน”

หลี่หงเซิ่งมีสีหน้าแข็งกร้าว เขาหันมามองผู้จัดการ “หุบปาก!”

“นายคิดจริงๆ เหรอว่าฉันจะไม่รู้เรื่องที่นายทำลับหลังฉัน”

“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้านายรู้ตัวว่าทำอะไรเอาไว้ก็รีบไสหัวออกไปซะ”

“ไม่อย่างนั้น ฉันจะคิดบัญชีกับนายเรื่องที่นายทำเอาไว้ แต่นายก็จะไม่ได้ออกจากบริษัทไปได้ง่ายๆ แบบนี้อีกแล้ว”

“เรื่องที่นายทำเอาไว้สามารถยัดนายเข้าคุกได้หลายปีเลยล่ะ!”

ผู้จัดการหน้าซีดเผือด เขาไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป

หลายปีมานี้ หลังจากที่เขาได้ขึ้นเป็นรองผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรของบริษัท เขาได้ทำเรื่องสกปรกเอาไว้มากมาย

โดยเฉพาะเรื่องของบุคลากรในบริษัท เขาได้ใช้อำนาจที่ตัวเองมีอยู่แสวงหาผลประโยชน์ไปไม่น้อย และยังใช้อำนาจคุกคามและบีบบังคับพนักงานงานหญิงหลายคนในบริษัท

เพราะอำนาจที่มีอยู่ในมือทำให้เขาอวดดีได้ขนาดนี้

เพราะความอวดดีที่มีมากเกินไป ทำให้เขาไม่เกรงกลัวต่อใครทั้งนั้น แม้กระทั่งการดูถูกหลินมั่วเมื่อครู่

แต่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเจ้าของร้านขายยาไร้ชื่อเสียงที่ดูแล้วเหมือนคนกระจอกๆ คนหนึ่งจะมีอิทธิพลมากมายขนาดนี้

หลี่หงเซิ่งเป็นเจ้านายของเขา แต่สุดท้ายเจ้านายของเขาก็ต้องก้มหัวให้กับประธานหย่ง

และประธานหย่งก็ยืนอยู่ข้างหลินมั่วและเกรงอกเกรงใจอีกฝ่ายมาโดยตลอด ราวกับเป็นสุนัขรับใช้

ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนแบบนี้ทำให้เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าหลินมั่วเป็นใครกันแน่

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ต่อให้เป็นหลี่หงเซิ่งเจ้านายของเขา เมื่ออยู่ต่อหน้าหลินมั่วก็ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะมีปากมีเสียงกับเขา!

ในขณะนั้นเอง คนอื่นๆ ต่างตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“ยังไงซะ ผม...ผมก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่มาเร็วที่สุด”

เด็กหนุ่มคนนี้เป็นนักเรียนของผู้อำนวยการต่ง

ผู้อำนวยการต่งมองหน้าเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “มาเร็วแล้วจะมีประโยชน์อะไร”

“เมื่อกี้ให้นายเซ็นชื่อนายก็ไม่ยอมเซ็น แล้วตอนนี้อยากจะเซ็นงั้นเหรอ สายไปแล้วล่ะ!”

“ตอนนี้คนอื่นต่างรู้เรื่องสวัสดิการและอิทธิพลของเขาแล้ว นายรู้ไหมว่าจะมีคนอีกมากเท่าไหร่ที่จะมาแย่งกันเพื่อให้ได้ทำงานกับเขา”

“นายคิดว่าความสามารถแบบนายจะสู้กับคนจำนวนมากพวกนั้นได้เหรอ”

เด็กหนุ่มมีสีหน้าไม่สู้ดี เขาก้มหน้าคอตก

ผู้อำนวยการต่งถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้า “เห้อ ในชีวิตของคนเรา โอกาสบางอย่าง ถ้าพลาดไปแล้วก็ยากที่จะเจอมันได้อีก”

“ฉันเป็นผู้อำนวยการมานานหลายปี เพิ่งเคยเห็นงานที่มีสวัสดิการดีขนาดนี้ แต่นายกลับไม่คว้ามันไว้”

“ที่ว่ากันว่า 'คนเรา บางทีตัวเลือกก็สำคัญกว่าความขยัน' มันไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย!”