หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1452

หลังจากมอบเรื่องนี้ให้หลี่หลินจัดการแล้ว หลินมั่วก็เตรียมตัวจากไป

ทันทีที่หันกลับไป เขาก็เห็นคนๆ หนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล นั่นก็คือผู้จัดการคนก่อน

เขาถูกหลี่หงเซิ่งไล่ออก ทำให้ตกงาน หน้าตาดูสิ้นหวัง

และเมื่อเขามองเห็นหลินมั่ว ดวงตาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังขึ้นมาทันที

เห็นได้ชัดว่าเขาโทษว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพราะหลินมั่ว

ถ้าไม่ใช่เพราะหลินมั่ว เขาคงไม่ตกงานแบบนี้!

เดิมทีหลินมั่วไม่คิดที่จะไปสนใจเขา แต่เมื่อเห็นดวงตาที่เคียดแค้นของเขาคู่นั้น ก็รู้เลยว่าหากไม่จัดการเขาล่ะก็ ในอนาคตคนๆ นี้อาจจะสร้างปัญหาก็ได้

คนต่ำทรามพรรค์นี้ไม่กล้าสู้กับคุณแบบเปิดเผย แต่การแอบเล่นตุกติกลับหลังก็ทำให้ปวดสมองได้

ดังนั้นเขาจึงตรงไปหาผู้จัดการและพูดเบาๆ "ดูเหมือนเราสองคนจะพนันกันไว้ จำได้ไหม"

"ตอนนี้ ฉันรับสมัครนักศึกษาปริญญาโทได้ถึงสิบคนและปริญญาเอกได้ถึงสิบคน คุณจะยอมแพ้ได้หรือยัง"

สีหน้าของผู้จัดการซีดในทันที เขากัดฟันและจ้องไปที่หลินมั่ว "ฉัน... ฉันถูกไล่ออกจากบริษัทแล้ว คุณยังไม่พอใจอีกเหรอ"

"คุณจะได้ประโยชน์อะไรจากการที่คุณหยามฉันในที่สาธารณะแบบนี้"

หลินมั่วสีหน้านิ่งเฉย "ในตอนนั้นคุณยืนยันที่จะเดิมพันกับฉัน จะถือว่าฉันหยามคุณได้ยังไง"

"อีกอย่าง ถ้าครั้งนี้ฉันแพ้ คุณยังจะปล่อยฉันไว้ไหม"

ผู้จัดการพูดเสียงดัง "แน่นอนว่าฉันจะปล่อยคุณไป!"

"สิ่งที่ฉันคนนี้ทำไม่ได้เลยก็คือเรื่องการกำจัดให้สิ้นซาก!"

หลินมั่วหัวเราะเย้ยหยัน เขารู้ว่าผู้จัดการพูดไร้สาระเรื่อยเปื่อย

ด้วยบุคลิกที่หยิ่งยโสของเขา หากคราวนี้เขาได้เปรียบ เขาจะทำให้ไม่เหลือจุดยืนอย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่อ่อนแอ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาพูดแบบนั้น อยากจะใช้ประโยชน์จากความคิดเห็นของสาธารณชนมากดดันหลินมั่ว

ผู้คนมากมายกำลังเฝ้าดูด้านนี้ คำพูดของผู้จัดการก็ดึงดูดการสนับสนุนจากผู้คนจำนวนไม่น้อย

จากมุมมองของพวกเขา ผู้จัดการได้ตกต่ำจนถึงจุดนี้แล้ว

หลินมั่วยังจะปฏิบัติกับเขาแบบนี้อีก มันจะเกินไปแล้ว!

"หลี่หงเซิ่ง มึงยังคิดว่ากูเป็นพนักงานบริษัทของมึงอยู่งั้นหรือ"

"มึงไล่กูออก จากนี้ไปกูกับมึงไม่เกี่ยวข้องกัน แล้วมึงสิทธิ์อะไรมาบงการกูอีก"

หลี่หงเซิ่งตกตะลึง เขาไม่เคยคาดคิดว่าผู้จัดการที่ยอมจำนนและเคารพนบน้อมเขามาก่อน ตอนนี้จะกล้าพูดกับเขาแบบนี้

"มึง...มึงคิดว่าตอนนี้กูควบคุมมึงไม่ได้จริงๆ งั้นเหรอ"

หลี่หงเซิ่งคำรามด้วยความโกรธ

ผู้จัดการหัวเราะเย้ยหยัน "เมื่อก่อนกูต้องพึ่งมึง เลยให้มึงกดขี่ขมเหงได้ตามอำเภอใจ"

"ตอนนี้เหรอ เหอะ มึงมันก็แค่ตัวอะไรไม่รู้ในสายตากู!"

หลี่หงเซิ่งโกรธมาก "ได้! ได้! ได้!"

"มึงใจกล้าดีหนิ!"

"ถูกต้อง ตอนนี้มึงไม่ใช่พนักงานบริษัทของกู กูไม่มีสิทธิ์มาสั่งมึงจริงๆ นั่นแหละ"

"ถึงอย่างนั้น เรื่องที่มึงทำกับบริษัทของกู มาคิดบัญชีกันหน่อยดีไหม"