หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1521

หลี่ว์เหล่าซานล้วงมือถือออกมาอย่างดุดันและโทรออก

ไม่นานนัก เขาก็วางสาย ชี้ไปที่เหลาหู่และพูดว่า “เหลาหู่ ผู้นำของตระกูลฉันจะมาถึงในไม่ช้านี้ล่ะ”

“ฉันจะดูซิว่า เดี๋ยวนายจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงกับผู้นำของตระกูลฉัน!”

เหลาหู่ยิ้มเหยียด “รอเขามาแล้ว ฉันจะดูเขาอธิบายเรื่องนี้เอง!”

ผ่านไปราวสิบนาที คนอีกกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาจากข้างนอก

คนที่เดินนำหน้าก็คือผู้นำตระกูลหลี่ว์

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ทันทีที่เข้าไปในห้องก็จ้องเขม็งไปที่เหลาหู่

“เหลาหู่ เมื่อกี้ฉันได้ยินว่า นายมีปัญหากับตระกูลหลี่ว์ จะฆ่าแม้กระทั่งน้องชายของฉัน จริงหรือไม่”

ผู้นำตระกูลหลี่ว์ถามเสียงเย็นชา

แม้ว่าเหลาหู่จะมีอำนาจมากในเมืองก่วงหยาง แต่ผู้นำตระกูลหลี่ว์ก็ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา

ในสายตาของพวกเขาเหลาหู่ก็เป็นเพียงแค่พวกนอกรีต

และตระกูลหลี่ว์สามารถเป็นหนึ่งในสิบตระกูลแรกได้ นั่นคือต้องมีรากฐานที่แข็งแกร่ง

จะว่าไป สิบตระกูลแรกยังเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น สิบตระกูลจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

ต่อให้คนหนุนหลังของเหลาหู่คือหลินมั่ว แล้วยังไงล่ะ

สิบตระกูลก็เป็นหลินมั่วสร้างมาเองกับมือ

มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริง หลินมั่วไม่ช่วยสิบตระกูล ก็ไม่อาจช่วยเหลาหู่ได้เช่นกัน

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนก็ต้องพึ่งตนเอง เขาซึ่งเป็นตระกูลหลี่ว์ย่อมไม่กลัวเหลาหู่

เหลาหู่พูดเสียงเย็นชา “ผู้นำตระกูลหลี่ว์ ฉันทำอะไรด้วยเหตุผล”

“ใครทำเรื่องอะไรผิด ฉันย่อมไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน!”

ผู้นำตระกูลหลี่ว์โบกมือ “นายไม่ต้องมาพูดว่ามีเหตุผลหรือไม่มีเหตุผล ฉันถามนาย นายต้องการต่อกรกับตระกูลหลี่ว์ของฉันใช่ไหม”

เหลาหู่พูดเสียงเย็นชา “ผู้นำตระกูลหลี่ว์ คุณจะไม่ถามฉันจริงๆเหรอ ว่าเรื่องนี้ใครผิดใครถูก”

ผู้นำตระกูลหลี่ว์ยิ้มอย่างดูถูก “แค่อุบัติเหตุรถยนต์เล็กน้อยเอง ใครผิดใครถูกแล้วยังไงล่ะ”

“แต่ว่า เหลาหู่ นายคิดจะฆ่าน้องชายของฉัน นั่นเท่ากับเป็นการตบหน้าตระกูลหลี่ว์ของฉัน!”

ผู้นำตระกูลหลี่ว์มองหลินมั่วอย่างงุนงงเล็กน้อย

เขารู้สึกคุ้นตากับหลินมั่ว แต่สักพักหนึ่งก็คิดไม่ออกว่าเป็นใคร

ก็ไม่น่าแปลกหรอก ก่อนหน้าที่ตระกูลหลี่ว์จะเป็นสมาชิกของสิบตระกูล ก็เป็นท่านผู้เฒ่าตระกูลหลี่ว์ไปเยี่ยมหลินมั่วด้วยตัวเอง

ต่อมา ที่งานเลี้ยงของสิบตระกูล เขาก็เห็นหลินมั่วจากระยะไกล แต่ก็เป็นแค่แวบเดียวเท่านั้น

ตอนนี้มาเจอหลินมั่วอีกครั้ง เขาย่อมจำไม่ได้แน่นอน

หลี่ว์เหล่าซานพูดอย่างเกรี้ยวกราด “นายเป็นใคร”

“นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้?”

หลินมั่วมองพวกเขาอย่างสงบและพูดว่า “เด็กผู้หญิงคนนั้นที่พวกคุณชนเป็นน้องสาวของผม!”

หลี่ว์เหล่าซานเบิ่งตากว้าง “ที่แท้ก็เป็นน้องสาวของนาย?”

“นายเป็นใครวะ ถึงกล้ามาต่อกรกับตระกูลหลี่ว์ของพวกเรา”

หลิวมั่วหัวเราะเบาๆและพูดทีละคำว่า “ฉันคือหลินมั่ว!”