หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1529

หลินมั่วตกตะลึง เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเหตุการณ์เช่นนี้

ถนนเมื่อครู่รถยนต์สามารถแล่นผ่านได้ชัดๆ แต่ฝ่ายตรงข้ามยังขัดขืนที่จะวิ่งตรงกลางให้ได้ ไม่ยอมหลบให้พวกเขา

ตรงกันข้ามรถบัสคันนี้จุผู้โดยสารมาเต็มคัน หากรถถอยหลังจะอันตรายเป็นอย่างยิ่ง กลับต้องหลีกเลี่ยงเส้นทาง นี่มันสถานการณ์อะไรกัน

การที่รถถอยหลังบนถนนบนภูเขาเช่นนี้อันตรายเป็นอย่างมาก หากไม่ระวัง ก็จะพารถที่มีคนเต็มคันไปยังด้านล่างของหน้าผา!

หลินมั่วพกพาความสับสนเดินไปยังที่นั่งข้างหน้าและถามอย่างสงสัยว่า “อาจารย์ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”

“เลนข้างๆรถขับผ่านไปได้ชัดๆ ทำไมคุณต้องหลีกทางให้เขา”

เมื่อได้ยินที่พูด ภายในรถมีเพียงไม่กี่คนที่มองคนขับรถด้วยความสงสัยเช่นกัน ในขณะที่คนส่วนใหญ่กลับมองไปที่หลินมั่ว

เห็นได้ชัดเจนว่า คนส่วนใหญ่ล้วนเข้าใจกับสถานการณ์!

คนขับชำเลืองมองหลินมั่ว “น้องชาย นายไม่ใช่คนเมืองฟางชวนล่ะซิ”

หลินมั่วพยักหน้า “อ้อ ผมมาทำธุระกิจที่นี่”

คนขับรถหัวเราะ “มิน่าล่ะ”

“น้องชาย ฉันขอแนะนำ มองกลับไปที่ถนนแล้วหากเจอรถคันนั้น ต้องระวังสักหน่อย รีบหลีกทางให้พวกเขา”

“ไม่อย่างนั้น นายจะลำบากแน่!”

หลินมั่วถามอย่างสงสัย “ทำไมล่ะ”

คนขับรถโบกมือ เหมือนกลัวอะไรบางอย่าง และไม่ต้องการพูดอะไรอีก

ในไม่ช้ารถก็มาถึงเมืองฟางชวน

ทันทีที่ลงจากรถ คนกลุ่มหนึ่งก็มารุมล้อม

“พี่ชาย ไปไหน เรียกแท็กซี่ไหม”

“นั่งมอเตอร์ไซค์ไหม ถูกๆนะ!”

“พ่อหนุ่ม นั่งสามล้อไหม”

“พี่สุดหล่อ หาห้องพักไหม มีผู้หญิงด้วยนะ…”

คนกลุ่มหนึ่งพูดเจรจาธุรกิจ ยังมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ท่าทางเหมือนหัวขโมย เดินท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน สายตาสอดส่องไปที่ตัวของหลินมั่วอย่างไม่วางตา

หลินมั่วเห็นก็มองออกทันที เด็กหนุ่มคนนี้เป็นนักล้วงกระเป๋า

เมื่อเห็นฉากนี้ หลินมั่วก็ประหลาดใจเล็กน้อย

นักล้วงกระเป๋าคนนี้ ยังนับว่าค่อนข้างมีมโนธรรมคนหนึ่ง?

เขาโยนกระเป๋าสตางค์ไว้ที่ป้อมตำรวจ ก็จะมีคนหยิบไปส่งมอบ และเจ้าของจะหาเจอได้ง่ายขึ้นหรือ

หลินมั่วอดหัวเราะไม่ได้ เขานึกไม่ถึงว่า เพิ่งมาถึงที่นี่ ก็ได้เจอกับเด็กหนุ่มที่น่าสนใจคนหนึ่งขนาดนี้

เขาเก็บกระเป๋าสตางค์ ตามเด็กหนุ่มนั่นต่อไป เขาต้องการดูว่า เด็กหนุ่มคนนี้ จะมีอะไรพิเศษอีกหรือไม่!

เด็กหนุ่มโยนกระเป๋าสตางค์ทิ้ง เขาก็ไม่ได้อยู่แถวนั้นอีก แต่จากไปทันที

หลินมั่วตามหลังเขา เดินไปเกือบจะครึ่งเมือง สุดท้ายมาถึงเขตที่อยู่อาศัยที่ทรุดโทรมแห่งหนึ่ง

คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ เห็นได้ชัดว่าว่าเป็นกลุ่มคนชั้นล่างสุดในเมืองนี้

เด็กหนุ่มเดินไปรอบๆในตรอกที่ทรุดโทรมอยู่หลายรอบ สุดท้ายเขาได้เดินเข้าไปในคลีนิกเล็กๆที่มีแสงสลัวๆ

ชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในคลีนิคเล็กๆนี้ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มก็รีบตะโกนเรียกทันที “เหลาสู่ ค่ายาของน้องสาวแก จะจ่ายได้หรือยัง”

“ถ้ายังไม่จ่ายอีก ฉันจะหยุดให้ยาแล้วนะ!”