หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1530

ต่อหน้าชายชรา เด็กหนุ่มเหลาสู่ยิ้มไปทั่วใบหน้า “ลุงหลิว ผมจะมาจ่ายนี่ไงฮะ!”

“โอ้ว ช่วงเวลานี้ ความจริงก็สร้างความลำบากให้กับลุงไม่น้อยเลยนะ”

“ผม…ผมติดลุงเท่าไร ลุงคิดให้ผมหน่อย ผมจะได้จ่ายให้”

สีหน้าของลุงหลิวดูผ่อนคลายเล็กน้อย และชำเลืองมองเหลาสู่ ถามอย่างสงสัยว่า “เกิดอะไรขึ้น รวยแล้วเรอะ”

เหลาสู่เคอะเขินนิดหน่อยและพูดเสียงหยัน “เอ่อ ทำงานกับผู้คนมานิดหน่อย เลยได้เงินมาบ้าง”

ลุงหลิว “ทำงานสุจริต อย่าไปทำพวกลักเล็กขโมยน้อยอีกล่ะ!”

เหลาสู่ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาลุงหลิว เขาหัวเราะขมขื่นและพูดว่า “ลุงหลิวคิดให้หน่อยเป็นเงินเท่าไร…”

เขาพูดพลางหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกจากในกระเป๋า ซึ่งก็เป็นเงินก้อนนั้นที่ขโมยมาจากหลินมั่ว

ลุงหลิวเหลือบมอง “มีเงินจริงๆด้วย?”

“เห้อ เจ้าหนู ไม่ใช่ฉันจะบ่นแกหรอกนะ”

“มีเงินแล้ว ก็ไปซื้อของมาบำรุงน้องสาวก่อน อย่าเอาไปใช้สุรุ่ยสุร่าย”

“แกเห็นไหมว่าน้องสาวของแกผอมขนาดนี้ พี่ชายอย่างแกไม่รู้สึกแย่บ้างเลยหรือไง”

เหลาสู่ “ครับๆๆ ลุงหลิว ผมจะซื้อให้น้องแน่นอนครับ”

“ลุงหลิว คือ…คือค่ารักษาพยาบาลเท่าไร ผม…ผมจะจ่ายให้ลุงก่อน…”

ลุงหลิวโบกมือ “เอาเถอะ”

“ค่ารักษาพยาบาลแค่นี้ แกก็ไม่ใช่ติดค้างมาวันสองวัน ไม่ต้องห่วง”

“แกเข้าไปดูน้องสาวของแกก่อนเถอะ”

“ฉันก็ไม่รู้ว่าแกเป็นพี่ชายประสาอะไรกัน วันทั้งวันไม่เคยเห็นหน้า”

“น้องสาวแกวันๆหนึ่งตื่นมาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แกยังขืนไม่โผล่หน้ามาอีก แกรู้ไหมว่าทุกๆวันน้องของแกผิดหวังแค่ไหน!”

เหลาสู่ขอบตาแดงก่ำ น้ำเสียงจุกที่คอหอย “ลุงหลิว ผม.. “

ลุงหลิวโบกมืออย่างรำคาญ “พอละๆ อย่ามาร้องไห้ต่อหน้าฉัน!”

“ชายชาติทหาร ยังไม่เคยเห็นใครไม่เอาไหนขนาดนี้”

เหลาสู่อายมาก “พี่หลง ฉัน…ตอนนี้ฉันยังไม่มีเงิน”

“ถ้าไง พี่ให้เวลาฉันอีกหนึ่งอาทิตย์ ฉัน…ฉันจะต้องเอาเงินมาคืนพี่แน่นอน…”

ไอ้หัวทองตบไปบนหน้าของเหลาสู่อีกครั้ง “แม่ง ข้าให้เวลาแกนายเท่าไรละ”

“นี่มันกี่เดือนแล้วหะ ทุกครั้งแกก็พูดว่าให้เวลาให้เวลา แกเล่นตลกกับข้าหรือ”

“ข้าจะบอกแกให้นะ วันนี้ไม่เอาเงินมา ข้าจะหักแขนแกข้างหนึ่งทิ้งเสียเดี๋ยวนี้!”

เหลาสู่กลัวจนแทบจะร้องไห้และพูดเสียงสั่น “พี่หลง ฉัน...ฉันไม่มีเงินจริงๆนะ...”

หัวทองโกรธ “ข้าว่าแกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา อัดมัน!”

ด้านหลังมีคนหนุ่มหลายคนสวนขึ้นมา ล้อมเหลาสู่ไว้ ทั้งเตะทั้งต่อยเขา

เหลาสู่กุมศรีษะนอนอยู่บนพื้น ไม่กล้าโต้ตอบ

ในเวลานี้เอง จู่ๆในห้องก็มีเสียงอ่อนระโหยโรยแรงเสียงหนึ่งออกมา “พวกคุณ...พวกคุณอย่าตีพี่ชายของหนู ขอร้องพวกคุณนะคะ...”