หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1532

ตอนนี้หลินมั่วยืนที่หน้าประตู

เมื่อเห็นชายผมทองโหดร้ายกับเด็กผู้หญิงผอมกะหร่องก็โมโห

หลินมั่วพุ่งเข้าไปเตะกริชออกจากมือของชายผมทองโดยไม่ชักช้า

เดิมทีเหลาสู่กับลุงหลิวตกตะลึงคิดว่าเถียนเถียนตายแน่แล้ว

นึกไม่ถึงจู่ๆ จะมีคนเข้าไปช่วยเถียนเถียน

เหลาสู่กอดเถียนเถียนแน่น ได้แต่ตกใจกลัวจนตัวสั่น น้ำตาไหลพรากออกมา

ลุงหลิวถอนหายใจยาว จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นวิ่งหนีไป

ด้านนั้น ชายผมทองถูกหลินมั่วเตะกระเด็น รู้สึกเหมือนมือจะหักแล้ว

เขาโกรธจัด จ้องมองหลินมั่วโกรธเคือง "แกเป็นใคร"

“กล้ามายุ่งเรื่องของข้า เบื่อโลกหรือไง”

หลินมั่วพูดเสียงเย็นชา "แกกล้าทำร้ายกับเด็กได้ลงคอ ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า"

ชายผมทองโมโห "ข้าอยากทำอะไรก็ทำ แกสั่งข้าได้เหรอ"

“เชี่ย ฟังสำเนียงแล้ว แกไม่ใช่คนท้องถิ่นใช่ไหม”

“เสร่อมาจากไหน กล้ามายุ่งกับเรื่องของข้า”

“ถ้าวันนี้ฉันไม่ฆ่าแก ต่อไปฉันจะทำมาหากินที่นี่ได้ยังไง”

ชายผมทองพูดพลางกวักมือ ตะโกนเรียก "ฆ่ามัน!"

คนหนุ่มพวกนั้นกระตือรือล้นเข้าล้อมตัวหลินมั่วทันที

ตอนนี้เอง ลุงหลิวก็วิ่งพรวดออกมาจากด้านหลัง

เขาถือถังแก๊สขนาดเล็กและไฟแช็กในมือ ตะโกนด่า "ไสหัวไป!"

“ไม่อย่างนั้น ฉัน... ฉันจะตายไปพร้อมกับพวกแก!”

ลุงหลิวพูดพลางจ่อไฟแช็กใกล้กับหัวถังแก๊ส ดูท่าทางเหมือนจะจุดไฟ

พวกชายผมทองตกใจ ถอยหลังกรูดไปสองสามก้าว

ชายผมทองชี้หน้าลุงหลิวตวาด "ไอ้หงอก เรื่องนี้แกไม่เกี่ยว อย่าแส่เรื่องชาวบ้าน เดี๋ยวจะซวยซะเอง!"

“คุณ คุณ……”

เหลาสู่ตัวสั่นงันงกจนพูดไม่เป็นคำ

เถียนเถียนมองหลินมั่วแปลกใจ "พี่ใหญ่ คุณเป็นเพื่อนของพี่ชายฉันหรือคะ"

เหลาสู่พูดเสียงสั่น "เถียนเถียน เธอ...อย่าถามมาก"

“เข้าบ้านไปก่อน...”

เหลาสู่พูดพลางมองหลินมั่วแววตาแทบจะอ้อนวอน หวังว่าหลินมั่วจะไม่เปิดโปงเขาต่อหน้าน้องสาว

หลินมั่วยิ้ม พยักหน้าพลางพูดว่า "ใช่แล้ว ฉันเป็นเพื่อนของพี่ชายหนู!"

“เถียนเถียน หนูเป็นเด็กดี พี่ใหญ่จะให้ลูกอมเป็นรางวัล ดีไหม”

หลินมั่วพูดพลางหยิบขวดลายครามจิ๋วออกมา เทยาเม็ดหนึ่งออกมาแล้วยื่นให้เถียนเถียน

เหลาสู่หน้าเปลี่ยนสี เขาเห็นชัดว่ามันใช่ลูกอมที่ไหนกัน หรือว่าหลินมั่วอยากให้ของอันตรายกับเถียนเถียน

เขารีบห้าม "พี่ใหญ่ เถียนเถียน... เถียนเถียนไม่สบาย กิน..กินลูกอมไม่ได้ ... "