หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 154

จิตใจที่เต็มไปด้วยความโกรธอยากโต้แย้งกลับไป แต่สวี่ปั้นซย่าเห็นฟังฮุ่ยโบกมือมาทางเธอ

สวี่ปั้นซย่าก็ถอนหายใจเธอเข้าใจว่าฟังฮุ่ยหมายถึงอะไร

ถ้าหากปฏิเสธไปตรงๆหวงซิ่วฉินต้องมาก่อความวุ่นวายที่บ้านของเธอไม่จบไม่สิ้นแน่นอน ครอบครัวพวกเขาไม่เคยดีขึ้น

ครุ่นคิดอยู่สักพัก สวี่ปั้นซย่าพูดว่า “น้าคะ เรื่องนี้ไม่ต้องหุนหันพลันแล่นไป”

“ไม่งั้น สองวันนี้ฉันจะช่วยดูให้ แล้วจะให้คำตอบกับพวกคุณ”

หวงซิ่วฉินหน้าตาบูดบึ้ง “เรื่องเล็กน้อยนี้ ต้องใช้เวลาถึงสองวัน?”

“แกเป็นประธานบริษัทได้อย่างไร”

“ให้จัดการตำแหน่งผู้จัดการยังทำไม่ได้ แกมีความสามารถอยู่ไหม”

ฟังเจี้ยนโบกมือพูดว่า “นี่ หรือต้องให้ฉันพูดว่า แกไม่กล้าพอเทียบไม่ได้กับเฉียวเฉียว”

“ทุกคนต่างเป็นญาติกัน ดูสิ ให้แกทำอะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็ผัดวันประกันพรุ่ง”

“ที่ฉันพูดแบบนั้น เพราะหากเฉียวเฉียวได้เป็นประธานบริษัท แล้วแกมาขอสมัครงาน แกว่าเฉียวเฉียวจะทำอย่างไรกับแก!”

“ให้แกจัดการตำแหน่งผู้จัดการ นั่นไม่ใช่แค่เรื่องเดียวเหรอ”

“อ้อ ขึ้นอยู่กับความสามารถของแก บริษัทตระกูลแกไม่ช้าก็เร็วต้องถูกทำลายด้วยน้ำมือของแก”

เมื่อสวี่ปั้นซย่าฟังแล้วแทบจะเป็นบ้า ถ้าเป็นตามที่คุณพูด ไม่อย่างงั้นฉันยกตำแหน่งประธานบริษัทให้เฉียวเฉียวของคุณเป็นไง?

ลูกสาวของคุณมีความสามารถอะไรย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ

ถ้ามีความสามารถจริงๆ จะมาหางานทำที่นี่ทำไม?

สวี่ปั้นซย่ากัดฟันพูดด้วยเสียงเข้ม “น้าคะ ฉันเองก็เพิ่งเป็นประธานบริษัท”

“มีหลายสิ่งหลายอย่างในบริษัทยังไม่ค่อยเข้าใจ ต้องใช้เวลาพอสมควรในการจัดการ”

หวงซิ่วฉินเบะปาก “อย่างงั้นก็ได้ เราล้วนเป็นญาติกัน ฉันให้เวลาแกหนึ่งวัน”

“คืนพรุ่งนี้ฉันต้องได้คำตอบ เข้าใจไหม”

น้ำเสียงแบบนี้ ท่าทีแบบนี้ นั่นคือการมาขอร้องให้คนอื่นช่วยเหลือเหรอ

สวี่ปั้นซย่าระงับความโกรธเอาไว้ “โอเคค่ะๆ”

หวงซิ่วฉินพยักหน้า “งั้นก็ได้ เอาตามนี้เลย”

สวี่ปั้นซย่ามึนงง นี่ต้องพักโรงแรมห้าดาวเลยเหรอ

พวกคุณอยู่ที่บ้านเกิด คนหนึ่งเป็นเสมียนท้องถิ่น อีกคนเป็นแค่เจ้าของร้านขายของชำ

ออกมาอยู่โรงแรมปกติได้ก็ถือว่าดี

สวี่ปั้นซย่าถอนหายแรงเฮือกใหญ่ ยังต้องพักโรงแรมห้าดาวอีก?

โรงแรมห้าดาวเป็นแบบไหน คุณรู้ไหม

“หลินมั่ว นึกไม่ถึงว่าเด็กแบบแกก็ทำงานได้”

หลินมั่วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ ผมจะพาพวกคุณไปเอง”

ทั้งสามคนเดินออกไปทันที สวี่ปั้นซย่าเดินตามหลังและยื่นกระเป๋าเงินให้หลินมั่ว

หลินมั่วโบกมือไปมา “ไม่จำเป็น”

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกแปลกใจ “ไม่จำเป็น? คุณมีเงินเหรอ”

หลินมั่วยิ้มเบาๆ “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมก็พอ”

หลังจากเดินออกจากห้อง หลินมั่วก็โทรศัพท์หาเหลาหู่เพื่อให้เขาจัดการเรื่องนี้ให้

สิบนาทีต่อมาหลินมั่วพาทั้งสามคนไปส่งที่ทางเข้าโรงแรมห้าดาว

เขาพาทั้งสามคนขึ้นไปส่งถึงบนห้อง ในตอนที่เขาจะกลับเขาบังเอิญตบเตียงและโปรยยาผงลงบนเตียง

นี่คือยาตัวใหม่ที่หลินมั่วเตรียมไว้ให้ คืนนี้ทั้งสามคนอย่าคิดว่าจะได้นอนหลับอย่างสบายเลย

โรงแรมห้าดาว หืม พวกคุณคิดว่ามันพักง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ