หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 155

หลินมั่วเพิ่งกลับถึงบ้านก็ได้ยินเสียงสวี่เจี้ยนกงกำลังโกรธ

“ฟังฮุ่ย คุณ...เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวคุณกันแน่”

“เป็นโรคประสาทเหรอ”

“ผมไม่สน พรุ่งนี้ไล่พวกเขาออกไปซะ!”

ฟังฮุ่ยตาแดงพูดทั้งน้ำตาว่า “คุณสวี่ คุณไม่เคยนึกถึงฉันเลย”

“เขาคือน้องชายของฉัน ฉัน...ฉันจะไล่เขาออกไปได้อย่างไร ยิ่งจะทำให้คนในครอบครัวผิดหวัง!”

“แต่ก่อนตอนที่เราสองคนแต่งงานกัน คุณเป็นคนที่ยากจนล้าหลัง แม่ฉันทำอย่างไรกับคุณ”

สวี่เจี้ยนกงพูดไม่ออกทันที แต่ก่อนเขายากจน แม่ยายปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี เขารู้สึกซาบซึ้งใจมาตลอดจนถึงทุกวันนี้

“แต่ นี่...เรื่องนั้นจะทำอย่างไร” สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างร้อนใจ “ต้องให้เธอมาเป็นผู้จัดการบริษัท จริงๆ เหรอ”

“ปั้นซย่า แกคิดยังไง ยังไปสัญญาว่าจะให้คำตอบพวกเขาในหนึ่งวัน”

“แกจะตอบพวกเขาว่ายังไง”

สวี่ปั้นซย่าจนปัญญา “พ่อ ถ้าตอนนั้นฉันไม่พูดแบบนั้น พวกเขาจะไปไหม”

สวี่เจี้ยนกงพูดว่า “ถ้างั้นแกไม่ควรรับปากสุ่มสี่สุ่มห้า!”

“ถ้าทำไม่ได้จะทำยังไง”

สวี่ปั้นซย่าตกอยู่ในความเงียบเธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ในตอนนั้นเองหลินมั่วก็เดินเข้ามา

“พ่อไม่ต้องกังวลไป ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง”

สวี่เจี้ยนกงจ้องมองหลินมั่ว “แกจะจัดการ? แกจัดการอะไรได้”

“ฉันกำลังพูดถึงแกอยู่ ใครอนุญาตให้แกพาพวกเขาไปที่โรงแรมห้าดาว”

“แกรู้ไหมว่าโรงแรมห้าดาวคืนละเท่าไหร่”

“ครอบครัวของพวกเขาไม่รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าความพอใจในสิ่งที่มี ถ้าพวกเขาอยู่ที่นี่ตลอดไป เงินนี้จะทำยังไง”

หลินมั่วพูดช้าๆ “พ่อไม่ต้องห่วง ไม่นานพวกเขาจะไม่อยู่ในโรงแรมห้าดาวแล้ว”

สวี่เจี้ยนกงมึนงงครู่หนึ่ง “แกพูดอะไร”

“สมองมีปัญหาเหรอ ครอบครัวอยู่โรงแรมห้าดาวยังจะไม่อยู่ บ้าหรือเปล่า”

สวี่ปั้นซย่าและฟังฮุ่ยมองไปที่หลินมั่วด้วยความแปลกใจ ในมุมมองของพวกเธอหลินมั่วเป็นที่คนเพ้อฝันจริงๆ

ฟังฮุ่ยพูด “ช่างมันเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องโรงแรมห้าดาวเลย”

“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรื่องงานของเฉียวเฉียว”

“นี่...นี่จะทำยังไง?”

หลินมั่วพูด “ไม่เป็นไร เราตอบตกลงไปก่อน ส่วนที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของผม!”

ฟังฮุ่ยร้อนใจ “หลินมั่ว แก...แกรู้ไหมว่าพวกเขาขออะไร แค่ตอบตกลงงั้นเหรอ!”

“ตำแหน่งนี้ เงินเดือนนี้ แกจะทำยังไง”

หลินมั่ว “แม่ไม่ต้องห่วง”

“ทำตามที่ผมบอก”

“ไม่ต้องห่วงภายในสามวันพวกเขาต้องออกไปเองแน่นอน”

ทั้งสามคนประหลาดใจ หลินมั่วมั่นใจใช่ไหม หลังจากเงียบไปนานสวี่ปั้นซย่าก็พยักหน้า

“พ่อคะ งั้นทำตามที่หลินมั่วบอกเถอะ”

“ฉันเชื่อในตัวหลินมั่ว เขาไม่ทำให้เราผิดหวังแน่นอน!”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยมองไปที่หลินมั่วด้วยความสงสัย พวกเขาไม่คิดว่าหลินมั่วจะแก้ปัญหานี้ได้

เช้าวันรุ่งขึ้นสวี่เจี้ยนกงถูกปลุกขึ้นมาด้วยโทรศัพท์จากหวงซิ่วฉิน ขอให้ไปรับพวกเขาที่โรงแรม

สวี่เจี้ยนกงไปรับคนเหล่านั้นด้วยสีหน้าเคียดแค้น เมื่อมาถึงโรงแรมเขาเห็นครอบครัวฟังเจี้ยนนั่ง อยู่ในห้องโถงด้วยใบหน้าซีดเซียวจากระยะไกล

“พวกคุณ...พวกคุณเป็นอะไร”

สวี่เจี้ยนกงอดที่จะประหลาดใจไม่ได้ ทันทีที่พวกเขาเห็นสวี่เจี้ยนกงทั้งสามเหมือนเห็นผู้ช่วยชีวิต

ฟังเจี้ยนรีบวิ่งไปคว้าแขนของสวี่เจี้ยนกง “พี่เขย คุณ...คุณรีบเปลี่ยนโรงแรมให้พวกเราได้ไหม ผมขอร้อง โรงแรมนี้พวกเรา...พวกเราอยู่ไม่ได้จริงๆ!”

สวี่เจี้ยนกงอดแปลกใจไม่ได้ ครอบครัวนี้ขอร้องให้เขาเปลี่ยนโรงแรมให้จริงๆเหรอ หลินมั่วทำอะไรกันแน่

“ทำไมต้องเปลี่ยนโรงแรม”

ฟังเจี้ยนถอนหายใจว่า “เฮ้ อย่าพูดถึงมันเลย!”

“เมื่อคืนหลังจากที่เราอยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงคันไปทั่วร่างกาย เกิดจุดสีแดงแปลกๆ คันแปลกๆ”

“พวกเราไม่ได้นอนทั้งคืน สุดท้ายทำอะไรไม่ได้เลยรีบไปโรงพยาบาลเพื่อเรียกแผนกฉุกเฉิน”

“ผลคือหมอบอกว่าพวกเรามีอาการแพ้ ตามที่หมอบอก ที่นอนของโรงแรมห้าดาวนี้ทำมาจากวัสดุพิเศษ พวกเราแพ้วัสดุประเภทนั้น”

“เมื่อคืนเราสามคนนอนไม่หลับเลย มัน...มันคันแปลกๆ คันตลอดทั้งคืน!”

สวี่เจี้ยนกงเกือบจะหัวเราะออกมา ไอ้สารเลว ให้พวกคุณพักอยู่ในโรงแรมห้าดาว? ตอนนี้ถือว่าทำอะไรก็ได้อย่างงั้นแล้วกัน! ไม่ช้าสวี่เจี้ยนกงตกตะลึงอีกครั้ง หลินมั่วรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาจะไม่อยู่ที่นี่? หลินมั่วรู้ว่าพวกเขาแพ้จริงๆ งั้นเหรอ