หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1547

หวังสวี่ชุนไม่กล้าพูดโน้มน้าวหลี่ชุ่น เขาจึงพูดตามน้ำไป “ท่านหลี่พูดถูกแล้วล่ะครับ”

“นอกจากหนานป้าเทียน มณฑลก่วงก็ไม่มีคนใหญ่คนโตคนอื่นอีก”

“หลายปีมานี้ ตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลก่วงถูกหนานป้าเทียนกดไว้จนทำอะไรไม่ได้ อำนาจลดลงมาก เทียบกับตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลซูไม่ได้เลย”

“แม้แต่ตอนนี้ที่หนานป้าเทียนไม่อยู่แล้ว คนมีความสามารถในมณฑลก่วงก็ลดถดถอยลงเรื่อยๆ เทียบอะไรกับมณฑลซูไม่ได้จริงๆ!”

“ท่านหลี่ครับ ถ้าท่านรักษาความสัมพันธ์กับตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลซูต่อไปเรื่อยๆ ท่านอาจจะได้เป็นไท่จื่อแห่งมณฑลก่วงก็ได้นะครับ!”

“ผมว่าหลังจากนี้พวกพี่ใหญ่ต้องมาขอพึ่งท่านแน่ๆ ครับ!”

คำเยินยอนี้ส่งตรงไปถึงจิตใจของหลี่ชุ่น

หลังจากหลี่ชุ่นได้ยินเรื่องของไท่จื่อแห่งเมืองไห่ เขาก็เห็นไท่จื่อเป็นไอดอลมาตลอด

ที่เขาทำเรื่องต่างๆ หลายปีมานี้ หลายเรื่องก็เป็นเรื่องที่ทำเลียนแบบมาจากไท่จื่อแห่งเมืองไห่ เขาหวังว่าสักวันเขาจะได้กลายเป็นเศรษฐีเพลย์บอยที่เป็นเจ้าแห่งปีศาจแบบนั้นบ้าง

ตอนนี้หวังสวี่ชุนเอาเขามาเปรียบเทียบกับไท่จื่อแบบนี้ นั่นทำให้เขามีความสุขมาก!

สีหน้าของหลี่ชุ่นเต็มไปด้วยความพอใจ แต่ก็แกล้งทำเป็นถ่อมตัว “เฮ้อ จะพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก!”

“ไม่ว่าอย่างไรหลายปีมานี้พี่ใหญ่ก็ช่วยฉันไว้มาก”

“ในใจของฉันเธอจะเป็นพี่ใหญ่ตลอดไป เข้าใจไหม”

หวังสวี่ชุนพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง “ท่านหลี่ ผมบอกแล้วครับว่าที่พวกเรามาติดตามท่านช่างเป็นเกียรติของเราจริงๆ”

“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นเลยครับ เพื่อที่จะตอบแทนบุญคุณของท่าน พวกเราก็พร้อมที่จะตายแทนท่านได้เลยครับ!”

หลี่ชุ่นได้ใจมากกว่าเดิม เขาหัวเราะลั่น “เอาล่ะ ชุนจือ นายให้คนไปเตรียมต้อนรับไว้สักหน่อยแล้วกัน”

“ในเมื่อพี่ใหญ่พูดมาแบบนั้น พวกเราก็ต้องไว้หน้าพี่ใหญ่ด้วย เข้าใจไหม”

หวังสวี่ชุนพยักหน้า จากนั้นก็ลงไปออกคำสั่งให้ลูกน้องจัดเตรียมการต้อนรับ

หลี่ชุ่นนั่งอยู่บนขอบโต๊ะด้วยสีหน้าได้ใจ พร้อมกับจินตนาการตอนที่มีคนมาเรียกตัวเองว่าไท่จื่อแห่งมณฑลก่วง

ที่อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่พวกหวงเหมาตามหาอยู่สักพัก ในที่สุดพวกเขาก็เจอร่องรอยของหลินมั่ว

คิดไม่ถึงว่าหลินมั่วกับคนอื่นๆ จะยังไม่ออกจากเมืองฟางชวนแต่กลับไปในตัวอำเภอ ถึงขั้นกลับไปที่โรงแรมอีกด้วย

อีกทั้งเธอยังได้นั่งทานอาหารอยู่ในห้องที่ทั้งสะอาดและสว่างไสวแบบนี้ นี่มันเกินกว่าสิ่งที่เธอจะจินตนาการได้เสียด้วยซ้ำ นั่นทำให้เธอไม่กล้าเริ่มทานอาหารสักที

เมื่อเห็นท่าทางของเถียนเถียน หลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหลินซี น้องสาวของตัวเองขึ้นมา

เมื่อก่อนเธอก็เคยผ่านช่วงยากลำบากแบบนั้นมาเช่นกัน

หลินมั่วคีบอาหารให้เถียนเถียนพร้อมกับยิ้มและพูดขึ้น “เถียนเถียน กินสิ”

เถียนเถียนมองดูอาหารในถ้วยด้วยท่าทางอยากกินเต็มที แต่ก็ไม่กล้าขยับตะเกียบ ทำได้ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปให้เหลาสู่

เหลาสู่เห็นท่าทางของน้องสาวเป็นแบบนั้นจึงฝืนยิ้มออกมา “เถียนเถียน ขอบคุณพี่ชายด้วย”

เถียนเถียนรีบพูดอย่างเชื่อฟังทันที “ขอบคุณค่ะพี่ชาย!”

พูดจบเธอก็หยิบตะเกียบขึ้นมาและกินไปคำใหญ่

ขณะนั้นเอง ที่ด้านนอกก็มีเสียงเอะอะวุ่นวายดังขึ้นมา

จากนั้นสีหน้าของเหลาสู่กับลุงหลิวก็เปลี่ยนไปทันที