หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1552

ตั้งแต่หลินมั่วปฎิวัติตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลก่วง เทียนหม่าเฉิงก็รู้แล้วว่าหลินมั่วได้กุมมณฆลก่วงทั้งหมดไว้แล้ว

ในสถานการณ์เช่นนี้ หม่าเทียนเฉิงเป็นแค่หมากตัวน้อยในสายตาของหลินมั่ว เขาไม่มีสิทธิ์ร้องขอหลินมั่วหรอก!

ส่วนหลินมั่วก็ยังยิ้มบางๆ "อั๊ยหย่า จะรีบร้อนอะไรกัน"

“เดี๋ยวอีกสักครู่จะมีโชว์สนุกๆ คุณอย่าทำลายบรรยากาศเลย”

“มา เรากินข้าวกันก่อนแล้วเดี๋ยวอีกแปบชมโชว์สนุกๆกัน”

หม่าเทียนเฉิงและหลีอิ่งนั่งอยู่ในสภาพนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่เต็มไปด้วยเข็ม

โทรศัพท์มือถือถูกยึดและพวกเขาก็ยังต้องมานั่งกับหลินมั่วอีก เขาทั้งสองไม่มีแม้กระทั่งโอกาสที่จะได้ส่งข่าวทำได้เพียงปล่อยไปตามยถากรรม

...

หลี่ชุ่นพุ่งกลับไปที่โรงน้ำชาและให้คนเขาไปรวบรวมคนมาเพิ่มทันที

ส่วนหวังสวี่ชุนที่นั่งอยู่ใต้ตึกเพราะไม่ได้ตามเขาไปที่โรงแรมเพราะต้องอยู่รับผิดชอบงานต้อนรับ

พอเขาเห็นหลี่ชุ่นกลับมา เขาก็รีบไปต้อนรับหลี่ชุ่นทันที "คุณชายหลี่ สถานการณ์มันแปลกๆนะครับ"

“เมื่อครู่นี้พี่ใหญ่ส่งข้อความมาบอกว่าพวกเขาใกล้ถึงฟางชวนแล้ว”

“แล้วแกก็ไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาอีก”

“ผมโทรไปก็ไม่มีใครรับสาย”

“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปรับพวกเขาที่ไหน!”

แล้วหลี่ชุ่นที่หงุดหงิดตั้งแต่ตอนแรก พอเขาได้ยินคำพูดพวกนั้นเขาก็ตอบอย่างโมโหว่า "ไม่มีคนไปรับก็ชั่งมันเถอะ"

“โถ่เว้ย ฉันไม่เชื่อหรอกว่าไอ้หน้าไหนมันจะมีอำนาจเทียบกับตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลซูได้”

“แกไม่ต้องเตรียมไปรับพวกนั้นแล้ว ไปเรียกทุกคนกลับมาเดี๋ยวนี้!”

“แม่งเอ้ย วันนี้ฉันต้องฆ่าไอ่ต่างเมืองคนนี้ให้ได้!”

หวังสวี่ชุนอึ้งและตอบเสียงเบา "คุณชายหลี่ครับ นี่เป็นคำสั่งจากพี่ใหญ่เลยนะ..."

แล้วหลี่ชุ่นพูดอย่างโมโห "แล้วไง"

“สั่งไว้แล้วก็ไม่รับสาย โทษฉันไม่ได้หรอก”

หวังสวี่ชุนไม่กล้าพูดต่อ

และในขณะนี้ก็มีสายเรียกเข้าจากลูกน้องฝั่งโรงแรม

พอหลี่ชุ่นได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด "ให้ตายเถอะ ยังกล้าเรียกคนไปอีก"

หลังจากที่หม่าเทียนเฉิงพูดจบเขาก็ลุกออกไป แต่หลินมั่วกลับจับไหล่ของเขาไว้

“หัวหน้าหม่า ไม่ต้องห่วง”

“นั่งก่อนเดี๋ยวการโชว์ก็จะเริ่มแล้ว!”

หลังจากที่หลินมั่วพูดจบ เขาก็เดินเอามือไพล่หลังออกจากห้องส่วนตัวไป

แล้วหม่าเทียนเฉิงกับหลีอิ่งก็มองหน้ากัน ตอนนี้พวกเขาใจกังวลมากๆ

ยิ่งหลินมั่วไม่ยอมปล่อยพวกเขาออกไปมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเท่ากับว่าปัญหาครั้งนี้ต้องใหญ่หลวงมากแน่!

ส่วนหลี่ชุนที่นำคนมาก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับฝั่งห้องส่วนตัวเข้าเลยไม่เห็นว่าหม่าเทียนเฉิงกับหลีอิ่งนั่งอยู่ในห้องนั้น

แน่นอนว่าที่ตอนนี้เหล่าหูมายืนอยู่ตรงหน้าสองคนนี้ก็บังไม่ให้หลี่ชุ่นเห็นพวกเขา

พอหลี่ชุนเห็นหลินมั่วออกมา รอยยิ้มที่เยาะเย้ยก็ปรากฎขึ้นมาบนหน้าของเขา

เขายืนอยู่ต่อหน้าคนพวกนั้นและมองมาที่หลินมั่วอย่างเย่อหยิ่ง "ไอ้หนู แกให้ฉันเรียกคนมา"

“แล้วคนของฉันก็มาแล้ว!”

“ตอนนี้ แกจะยอมได้หรือยัง”