หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1556

เมื่อเหลาหู่เห็นว่าคนเริ่มเข้ามาล้อมหลินมั่วไว้ทุกทิศ เหลาหู่ก็รีบพุ่งเข้าไปหาหลินมั่วทันทีและพูดด้วยเสียงเบาว่า "พี่หลิน พี่หนีไปก่อน ผมช่วยระวังหลังให้พี่เอง!"

ฝั่งห้องส่วนตัว เหลาสู่ก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน

แต่ว่าเขาก็หยิบขวดไวน์ขึ้นมาแล้วกัดฟันพร้อมกับพูดว่า "ลุงหลิว ดูแลเถียนเถียนให้ผมด้วย!"

หลังจากพูดจบ เขาก็พุ่งไปหาหลินมั่วพร้อมกับขวดไวน์ในมือและตะโกนว่า "อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉัน...ฉันจะสู้สุดชีวิตเลย..."

หลินมั่วชำเลืองมองเหลาสู่ เขารู้ว่าปกติเหลาสู่เป็นพวกไม่ค่อยจะสู้คน

แต่ตอนนี้กลับวิ่งมาอยู่ข้างๆเขา เหลาสู่ต้องรวบรวมความกล้ามากแค่ไหนกัน!

ส่วนหลี่ชุนที่ยืนอยู่ตรงข้ามก็หัวเราะอย่างลั่นและพูดว่า "สู้สุดชีวิตงั้นเหรอ?"

“เหอะ ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าแกมีกี่ชีวิตให้สละ!”

"ที่นี่คือถิ่นของตรู ต่อให้พวกแกสู้สุดช่วิตก็ไร้ประโยชน์"

“ฉันอยากจะฆ่าแกให้เหมือนกับฆ่าหมาสองสามตัว มันยากนักเหรอ”

“ไอ้แซ่หลิน ถ้าแกคุกเข่าขอชีวิตจากฉันตอนนี้ บางทีฉันอาจจะปล่อยเพื่อนทั้งสองคนของแกไปก็ได้ แกว่าอย่างไร”

หลี่ชุนมองหลินมั่วด้วยรอยยิ้ม สีหน้าเขาสะใจสุดๆ

แล้วหลินมั่วก็ถอนหายใจ "หม่าเทียนเฉิงคุณตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมที่จะเป็นศัตรูกับผม"

หม่าเทียนเฉิงกัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "ไอ่แซ่หลิน ฉันเกลียดขี้หน้าแกมานานแล้ว!"

“แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้ามาอวดเบ่งใส่ฉัน”

“ฉันบอกไว้ให้ว่าแกก็แค่ได้รับตำแหน่งมาจากหนานป้าเทียนแกถึงมายืนตรงนี้ได้”

“พูดไปก็เปล่าประโยชน์ แกก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หม่าเทียนเฉิงก็ดูไม่พอใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

เขาโบกมือแล้วพูดด้วยความโกรธว่า "ฉันทำงานหนักในมณฑลก่วงมาหลายสิบปีถึงได้มาซึ่งสิ่งที่ฉันมีในวันนี้ แต่พอแกมาแกก็เหยียบหัวฉันเลย แกมีสิทธิ์อะไรห้ะ"

“เมื่อก่อนแกได้เปรียบ ฉันเลยทำอะไรแกไม่ได้”

“แต่วันนี้ฉันอยากให้แกรู้ว่าคนบ้าอย่างแกจะต้องถูกกำจัด!”

“คิดเหรอว่าเป็นประมุขมณฑลแล้วจะหนีไปไหนได้”

รัชทายาทไห่เฉิง มาที่นี่ได้อย่างไร