หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1559

ลูกน้องของไท่จื่อรีบเข้ามาลากตัวหลี่ชุนออกไป

เมื่อหลีอิ่งเห็นแบบนี้ เธอก็รีบวิ่งไปข้างหน้าและขอร้องอย่างตัวสั่น "ไท่จื่อ ไท่จื่อ โปรดไว้ชีวิตเขาด้วย"

“หลี่ชุนเขาไม่ได้ตั้งใจ ขะ...เขายังเด็กอยู่...”

“ไท่จื่อ ได้โปรด...”

หลังจากพูดจบ เธอก็มองไปที่หม่าเทียนเฉิงอีกครั้ง "พี่หม่า พะ...พี่พูดอะไรสักคำสิ..."

หม่าเทียนเฉิงไม่พูดเขายืนขึ้นและเดินไปด้านหน้าของหลีอิ่ง

แล้วเขาก็หยิบกริชออกมาและแทงเข้าที่คอของหลีอิ่ง

หลีอิ่งกุมคอของตัวเองและจ้องที่หม่าเทียนเฉิง "พะ...พี่..."

หลี่ชุนตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง "หม่าเทียนเฉิง แกกล้าฆ่าพี่สาวของฉันงั้นรึ!"

"ฉันจะเอาแกให้ถึงตาย!"

เขาคำรามและอยากจะพุ่งเข้ามา แต่ก็ถูกรั้งไว้แน่น

หม่าเทียนเฉิงเช็ดเลือดบนกริช จากนั้นก็มองไปที่หลีอิ่งอย่างเย็นชา "ที่ผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต ฉันหม่าเทียนเฉิง ก็คือตามใจพวกแกสองพี่น้องมากเกินไป!"

“ถ้าเธอสั่งสอนน้องเธอ ให้มันรู้ว่าอะไรควรไม่ควรทำ เรื่องในวันนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น!”

“เรื่องมันมาถึงจุดแล้ว เธอยังขอร้องแทนมันหน่ำซ้ำยังให้ฉันขอร้องมันอีก”

“ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่ามันซะ!”

พอหลีอิ่งได้ฟังคำพูดของหม่าเทียนเฉิง สีหน้าของเธอก็ไม่รู้ว่าจะเสียใจหรือไม่ยอมรับดี

สุดท้ายเธอก็กุมคอของตัวเองและล้มลงจมกองเลือด เสียชีวิตไปอย่างน่าเวทนา

แล้วหลี่ชุนก็ถูกลากมาอย่างไม่เต็มใจ

ส่วนหม่าเทียนเฉิง หลินมั่วก็ไม่ได้แยแสเขา เขาเพียงแค่โยนมีดสั้นให้หม่าเทียนเฉิง

ภายใต้การเฝ้ามองของเหลาหู่ ในที่สุดหม่าเทียนเฉิงก็ ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยิบกริชขึ้นมาแล้วค่อยๆใช้มันแทงเข้าตรงไปที่หัวใจของเขาอย่างช้าๆ

สุดท้ายเจ้าพ่อมณฑลก่วงคนนี้ก็ต้องตายเพราะความจองหองของคนในครอบครัว

หลินมั่วไม่แม้แต่จะมองคนพวกนี้ เขาเดินตรงไปที่ห้องส่วนตัว

และตอนนี้ลุงหลิวยังนั่งอยู่ที่มุมห้องโดยมีเถียนเถียนอยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง

ในขณะนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นที่ข้างนอกและก็มีคนเข้ามามากมาย แต่เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่หลินมั่วยังทำตัวเหมือนเดิม เขาคีบอาหารให้เถียนเถียนแล้วก็พูดคุยหัวเราะกับไท่จื่อ

สำหรับเรื่องของหัวหน้าของตระกูลหลักทั้งสิบไว้ค่อยจัดการทีหลัง

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง มื้ออาหารก็จบลง

ไท่จื่อลุกขึ้นก่อน "ผู้เฒ่าหลิว เถียนเถียนทั้งสองคน มากับผมเถอะ!"

แล้วลุงหลิวกับเถียนเถียนก็มองหน้ากัน ทั้งคู่มึนงงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เหลาสู่เองก็ยังสับสนเล็กน้อย เขารีบมองไปที่หลินมั่ว "คุณชายหลิน นี่..."

หลินมั่วโบกมือ "อย่าเรียกฉันว่าคุณชายหลิน!"

“เรียกฉันว่าพี่หลิน เหมือนเดิม”

แล้วเหลาสู่ก็เกาหัวและเรียกเขาอย่างไม่มั่นใจ "พี่หลิน"

หลินมั่วยิ้มและพยักหน้า "ฉันเคยบอกแล้วว่านายช่วยเหลือฉัน ฉันก็จะช่วยรักษาน้องสาวนาย"

"เรื่องต่างๆ ในฟางชวนจบลงแล้ว แต่ฉันยังมีภารกิจที่ต้องทำ"

“เหลาสู่นายยินดีที่จะมาเป็นคนขับรถให้ฉันสักระยะหนึ่งไหมแล้วรวดช่วยฉันจัดการธุระอะไรหน่อย”