หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1566

สี่ทุ่ม ณ เดอะ อิมพีเรียล อินเตอร์เนชั่นแนล เมืองอวิ๋นอัน

ที่นี่เป็นสถานบันเทิงยามคำคืนที่หรูหราที่สุดของเมืองอวิ๋นอัน และเป็นสถานที่ที่ลูกหลานของสิบตระกูลใหญ่ชอบมาเที่ยวเล่นอีกด้วย

รถเก๋งสีดำคันหนึ่งกำลังขับมาถึงหน้าประตูของเดอะ อิมพีเรียล อินเตอร์เนชั่นแนล แต่ก็ถูกการ์ดชุดดำหลายคนขวางเอาไว้

“ขอโทษด้วยครับ ที่จอดรถด้านในเต็มแล้ว รถที่มาจากข้างนอกห้ามเข้า!”

ชายชุดดำที่เป็นหัวหน้าแสยะยิ้ม

การ์ดคนอื่นๆ ก็มองรถคันนั้นด้วยแววตาเหยียดหยาม

ชายเหล่านี้ล้วนรู้จักกับเจ้าของ เพราะเขาคือเฉินไป๋อวี่ แห่งตระกูลเฉิน

ผู้ที่นั่งอยู่ในรถอย่างเฉินไป๋อวี่มีสีหน้าไม่พอใจนัก

เขารู้ดีว่าคนพวกนี้หมายความว่าอะไร

ที่จอดรถของเดอะ อิมพีเรียล อินเตอร์เนชั่นแนลแห่งนี้ใหญ่มาก โดยปกติแล้วจะมีรถมาจอดแค่ครึ่งหนึ่งของที่จอดรถเท่านั้น

ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งเป็นพื้นที่จอดเร่งด่วน ส่วนมากมักเหลือไว้ให้ผู้มีอิทธิพลจอดกัน

สองเดือนก่อนหน้านี้ ตอนที่เฉินไป๋อวี่ขับรถมาที่นี่ แม้แต่ผู้จัดการของเดอะ อิมพีเรียล อินเตอร์เนชั่นแนลยังต้องออกมาต้อนรับเขาด้วยตัวเองและโค้งตัวแล้วโค้งตัวอีกเพื่อเชิญให้เฉินไป๋อวี่ขับรถเข้าไปจอด

ต่อให้ด้านในจะไม่มีที่จอดรถเหลืออยู่ ผู้จัดการคนนี้ก็จะคิดหาวิธีให้เฉินไป๋อวี่ได้จอดข้างในอยู่ดี!

แต่วันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น

พ่อของเฉินไป๋อวี่ได้ตายไปแล้ว ตำแหน่งของเขาในบ้านตระกูลเฉินล่วงลงมาถึงจุดต่ำสุดที่แม้แต่การ์ดที่ดูแลโรงจอดรถแห่งนี้ยังไม่สนใจเขาเลย

ถึงขนาดที่ขวางทางเฉินไป๋อวี่ไม่ให้เข้าไปด้านใน เรื่องนี้ทำให้เฉินไป๋อวี่รู้ซึ้งถึงจิตใจของคนจริงๆ เมื่อใดที่มีอำนาจผู้คนมักสรรเสริญเยินยอ แต่เมื่อสูญเสียอำนาจคนก็ทำเป็นเมินเฉยเย็นชา

แต่เฉินไป๋อวี่ก็ไม่กล้ามีเรื่องกับการ์ดพวกนี้

เขารู้ถึงสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ดี

ถึงแม้ชื่อของเขาจะมีนามสกุลตระกูลเฉินติดอยู่ แต่ความจริงแล้ว หลังจากที่ตระกูลเฉินได้เปลี่ยนตัวประมุขไป คนตระกูลเฉินก็ไม่มีใครสนใจเขาอีกเลย

ถ้าเขามีเรื่องกับการ์ดพวกนี้ คนตระกูลเฉินคงจะไม่ช่วยเขาเป็นแน่

ก่อเรื่องวุ่นวายไปก็เท่านั้น สุดท้ายคนที่เสียเปรียบก็คือตัวเขาเอง เดี๋ยวเรื่องนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องตลกในเมืองอวิ๋นอันอีกเรื่องหนึ่งอยู่ดี

ชายชุดดำคนอื่นๆ ต่างวิ่งกรูกันเข้ามา ก่อนจะพูดกันสนุกปาก

ดูผ่านๆ เหมือนกับพวกเขากำลังทักทายเฉินไป๋อวี่อยู่ แต่ความจริงแล้วคนพวกนี้กำลังเหยียดหยามเฉินไป๋ฮวี่ต่างหาก

เฉินไป๋อวี่เคนเป็นคุณชายใหญ่ แห่งมณฑลซู แต่วันนี้กลับตกต่ำได้ถึงขนาดนี้ เหมือนกับคำโบราณที่ว่า 'เสือเมื่อออกจากป่าก็ถูกหมารังแก!’

เฉินไป๋อวี่มีสีหน้าไม่พอใจ แต่เขาก็กลั้นเอาไว้ “ฉันให้พวกนายไปจอดรถ ไม่ได้ยินเหรอ”

หัวหน้าการ์ดแสยะยิ้ม “โอ้โห คุณชายเฉิน คุณหมายความว่าอะไรกัน”

“ทำไมล่ะ โกรธเหรอ”

“พวกเราก็แค่เข้ามาทักทายคุณด้วยความเคารพรัก มีอะไรที่ผิดงั้นเหรอ”

“ต่อให้คุณเป็นคุณชายใหญ่ แห่งตระกูลเฉินก็ไม่ควรรังแกคนอื่นแบบนี้สิ”

“ทำไมล่ะ ดูถูกที่พวกเราเป็นแค่การ์ดงั้นเหรอ”

คนอื่นๆ ต่างจ้องมองมาที่เฉินไป๋อวี่ด้วยแววตาสนุกสนาน ดูจากท่าทางของพวกเขา หากเฉินไป๋อวี่พูดอะไรผิดไปนิดเดียว ไม่แน่ว่าอาจจะถูกพวกเขารุมทำร้ายได้