หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1570

เฉินไป๋อวี่หน้าซีดลง การกระทำของเซวียอวี่ถิงทำให้เขาสิ้นหวังแล้วจริงๆ

เดิมทีเขายังคงโอบกอดภาพจินตนาการของคนรักเอาไว้ แต่ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าสิ่งที่เซวียอวี่ถิงทำกับเขาเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด

เขาเชิดชูเธอให้เป็นเหมือนนางฟ้า แต่เธอกลับไม่เคยจริงใจต่อเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

จู่ๆ เฉินไป๋อวี่ก็ขบฟันแน่นก่อนจะตะคอกออกมา “ทำไมฉันต้องขอโทษ”

“เซวียอวี่ถิง เธอต่างหากที่ควรจะขอโทษฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมฉันต้องขอโทษ”

“คนที่ควรขอโทษคือเธอ เซวียอวี่ถิง!”

เฉินไป๋อวี่ตะคอกเสียงดัง ก่อนจะสบัดมือออกมามือของเฉียนเหลียงเหวิน

แต่แรงของเขาเทียบไม่ได้กับแรงของเฉียนเหลียงเหวิน เขาจึงถูกอีกฝ่ายกดข้อมือเอาไว้อย่างนั้น

เมื่อเห็นท่าทางของเฉินไป๋อวี่ สีหน้าของเซวียอวี่ถิงก็เค็มไปด้วยความรังเกียจ

เฉียนเหลียงเหวินกลับแสยะยิ้มออกมา “คุณชายเฉิน ฉันรู้ว่าช่วงนี้ตระกูลเฉินมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เกิดขึ้น ทำให้นายได้รับแรงกดดันมากมาย”

“แต่ฉันไม่คิดเลยจริงๆ ว่านายจะกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้! แม้แต่สติปัญญาก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว!”

“เห้อ น่าสงสารจริงๆ !”

คนอื่นๆ ต่างหัวเราะเยาะกันอย่างสนุกสนาน คำพูดของเฉียนเหลียงเหวินหมายความว่าเฉินไป๋อวี่เป็นประสาทไปแล้ว

เฉินไป๋อวี่โมโห “นายน่ะสิที่ประสาทกลับ!”

สายตาของเฉียนเหลียงเหวินสะท้อนความไม่พอใจออกมา เขาออกแรงบีบที่มือมากขึ้นจนข้อมือของเฉินไป๋อวี่เกิดเสียงดัง

เฉินไป๋อวี่เจ็บจนพูดไม่ออก ร่างกายของเขาค่อยๆ ทรุดตัวลง

เฉียนเหลียงเหวินออกแรงมากขึ้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม “คุกเข่าลงซะ!”

พูดจบ เฉียนเหลียงเหวินก็เพิ่มแรงบีบมือเพื่อหักข้อมือเฉินไป๋อวี่อีกครั้งเป็นการบังคับให้เขาคุกเข่าลง

แต่เฉินไป๋อวี่ยังคงขบฟันแน่น เขายืนนิ่งไม่ยอมคุกเข่าลง

เฉียนเหลียงเหวินโมโหเป็นอย่างมาก เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีกดข้อมือของอีกฝ่ายลง

ถ้าเฉินไป๋อวี่ยังไม่ยอมคุกเข่าลงก็คงต้องถูกเขาหักแขนแล้วล่ะ!

แต่เฉินไป๋อวี่เป็นลูกผู้ชายเช่นกัน เขายอมรับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้ แต่ต่อให้ตายเขาก็ไม่ยอมคุกเข่าลงแน่นอน

จากนั้นเสียงกระดูกหักก็ดังขึ้น แขนของเฉินไป๋อวี่ถูกหักจนงอไป

เฉินไป๋อวี่เจ็บปวดจนนิ่วหน้า แต่เขาก็ยังคงยืนนิ่งอยู่และไม่ยอมคุกเข่าลง

ในตอนนั้นเอง เซวียอวี่ถิงก็หยิบเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาฟาดเข้าที่เอวของเฉินไป๋อวี่ “คุกเข่าลงต่อหน้าสามีฉันเดี๋ยวนี้นะ นายหูหนวกเหรอ”

เก้าอี้ที่ใช้ฟาดในครั้งนี้ทำเอาเฉินไป๋อวี่ถึงกับซวนเซ เขาเกือบจะทรุดตัวลงกับพื้น

แต่เขาก็ยังคงจับโต๊ะเอาไว้และยืนนิ่งไม่ไหวติง

เขามองเซวียอวี่ถิงด้วยแววตาที่ดุร้าย

“ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าเธอจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้!”

“เซวียอวี่ถิง จากนี้ต่อไป ฉันกับเธอเราไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก!”

เฉินไป๋อวี่ขบฟันแน่น

เซวียอวี่ถิงแสยะยิ้ม “เฉินไป๋อวี่ นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ”

“นายคิดว่าฉันอยากจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับนายงั้นเหรอ นายนั่นแหละที่เป็นคนเข้ามายุ่งกับฉันเอง”

“ฉันจะบอกนายให้นะ พ่อนายน่ะสมควรแล้วที่ตายไป! ส่วนนายก็น่าสมเพชที่ต้องตกต่ำขนาดนี้!”

“สวรรค์มีตาจริงๆ ที่ให้ฉันหลุดพ้นจากคนอย่างนายและได้มาพบกับเฉียนเหลียงเหวิน สามีที่ดีของฉัน นายเข้าใจไหม?”