หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1571

คำพูดไร้หัวใจของเซวียอวี่ถิง ทำให้เฉินไป๋อวี่โมโหจนแทบจะเป็นลม

เขากัดฟัน และพูดด้วยความโกรธ “เซวียอวี่ถิง พ่อของฉันยังไม่เคยหาเรื่องอะไรเธอเลย ทำไมเธอพูดถึงเขาแบบนี้”

เซวียอวี่ถิงยิ้มเยาะ “ฉันอยากพูดฉันก็พูด นายจะทำไม”

“เฉินไป๋อวี่ นายยังคิดว่านายเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลเฉินอยู่หรือไง”

“ตอนนี้นายน่ะก็เป็นแค่หมาข้างถนนที่ถูกตระกูลเฉินเฉดหัวออกมา นายมีสิทธิ์อะไรมาโวยวายใส่ฉันแบบนี้”

ทุกคนรอบข้างหัวเราะลั่น

เฉียนเหลียงเหวินหัวเราะด้วยความสะใจ "อวี่ถิง เธอพูดได้ดีจริงๆ"

"หมาข้างถนน? ฮ่าๆๆ ตอนนี้เขาเหมือนสุนัขจริงๆ!"

“เฉินไป๋อวี่ ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง”

“คุกเข่าลง คำนับขอขมาฉันซะ แล้วฉันจะไว้ชีวิตนาย!”

“แต่ถ้าไม่ ฉันจะตัดขาทั้งสองข้างของนายทิ้งซะ อีกหน่อยนายก็จะได้ไม่ต้องคุกเข่าอีก!”

เฉินไป๋อวี่กัดฟัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉียนเหลียงเหวิน ฉันไม่มีวันคุกเข่าให้นาย!”

“ถ้านายเก่งจริงก็ฆ่าฉันเลย ถ้าทำให้ฉันเจ็บจนใบหน้าเหยเกได้ ฉันก็ไม่ใช่คนสกุลเฉินแล้ว!”

เฉียนเหลียงเหวินโกรธจัด “แกบ้าไปแล้วหรือไง”

“ได้ ถ้านายอยากตายจริงๆ ลูกพี่จะสงเคราะห์ให้เอง!”

เมื่อพูดจบ เฉียนเหลียงเหวินก็คว้ามีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วพุ่งตรงไปที่คอของเฉินไป๋อวี่ทันที

เฉินไป๋อวี่เหลือบมองเซวียอวี่ถิง เขาเพียงเห็นดวงตาของเซวียอวี่ถิงเป็นประกายสดใส ไม่มีความอาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่น้อย แต่กลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ

เฉินไป๋อวี่ยิ้มอย่างขมขื่น และค่อยๆ หลับตาลง โดยไม่ได้หลบเลี่ยงใดๆ

ความหวังสุดท้ายอันริบหรี่ของเขาในโลกนี้ได้พังทลายลงแล้ว มีชีวิตอยู่ต่อไปจะมีประโยชน์อะไร

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาหลับตาลงอยู่นาน มีดปอกผลไม้ก็ยังไม่แทงเข้ามาที่คอของเขาสักที

เขารู้สึกแปลกใจพร้อมกับลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นเฉียนเหลียงเหวินนอนอยู่บนโซฟาด้านหลัง กำลังกระอักเลือด ราวกับได้รับบาดเจ็บสาหัส

เขาหันไปมองด้วยความตกตะลึง ก็พบว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งมายืนอยู่ที่ด้านข้างของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้