หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 160

ชายหนุ่มผมยาวหงุดหงิด “ไอ้บ้านี้ มึงกำลังพูดถึงใคร”

“เชื่อไหม กูทำให้มึงตายได้นะ!”

หนุ่มสาวหลายคนรวมตัวกันมองหลินมั่วด้วยสายตาไม่ดี

หลินมั่วไม่สนใจ เขาก้มลงจับหลังคารถบีเอ็มดับเบิ้ลยูด้วยมือทั้งสองข้าง

จู่ๆก็มีเสียงดังลั่น รถถูกยกขึ้นพลิกกลับอย่างรวดเร็ว

คนหนุ่มสาวเหล่านั้นที่ยืนล้อมหลินมั่วเพื่อจะทำร้ายเขา

ทันทีที่หลินมั่วยกรถพลิกกลับขึ้นมา คนเหล่านั้นก็นิ่งอึ้งไป

ต้องใช้พละกำลังมากแค่ไหน ถึงจะทำได้ขนาดนั้น?

หลายคนตกตะลึง เฉียวเฉียวและชายหนุ่มที่ใส่ต่างหูที่นั่งอยู่ในรถก็อึ้งเช่นกัน

หลินมั่วออกแรงดึงประตูรถให้เปิดออก แล้วอุ้มเด็กผู้หญิงด้านในออกมา

หญิงคนนั้นรีบคลานเข้ามาอย่างลุกลี้ลุกลน “กั่วกั่ว กั่วกั่ว ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาลที...”

หลินมั่วตรวจดู โชคดีที่เด็กผู้หญิงยังหายใจอยู่

แต่อาการของเธออยู่ในขั้นวิกฤติ แม้ว่าจะนำส่งโรงพยาบาลแต่ก็ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้

หลินมั่วจึงฉวยโอกาสตอนที่หญิงสาวไม่ทันระวังตัว นำเข็มสีเงินสองเล่มฝังลงบนร่างของเด็กผู้หญิงเพื่อช่วยชีวิตเธอไว้ชั่วคราว

ในตอนนั้นเองเฉียวเฉียวลงมาจากรถ

เธอมองหลินมั่วด้วยความสงสัย จู่ๆ ก็อุทานว่า “คุณ...คุณคือหลินมั่ว?”

ก่อนหน้าที่หวงซิ่วฉินจะไปก่อความวุ่นวายที่ตระกูลสวี่ เธอเคยเจอหลินมั่วมาก่อน

หลินมั่วเหลือบมองเธอ พูดด้วยเสียงเย็นชา “ดูสิ่งที่คุณทำสิ!”

เฉียวเฉียวยังตื่นตระหนกอยู่เล็กน้อย แต่ตอนนี้กลับโกรธขึ้นมาทันที

“พี่สาวฉันให้คุณมาช่วยจัดการเรื่องนี้ใช่ไหม”

“หลินมั่ว เมื่อกี้คุณหมายความว่ายังไง”

“คนเหล่านี้เป็นเพื่อนของฉัน คุณพูดแบบนั้นกับพวกเขาได้อย่างไร”

“รีบขอโทษเพื่อนของฉันเดี๋ยวนี้!”

หลินมั่วเบะปาก “ขอโทษพวกเขางั้นเหรอ”

“มีสิทธิอะไร”

เฉียวเฉียวฮึดฮัด “คุณมันไร้สาระ!”

“ฉันจะถามคุณอีกครั้ง จะขอโทษไหม!”

“ถ้าไม่ขอโทษ อย่าหาว่าพวกเราหยาบคายกับคุณ!”

ชายหนุ่มที่ใส่ต่างหูข้างกายเฉียวเฉียวผิวปาก หนุ่มสาวทั้งหลายต่างห้อมล้อมเขาทันที

เมื่อรู้ว่านี่คือสามีที่ไม่ได้เรื่องของสวี่ปั้นซย่า ทุกคนไม่ใส่ใจเขา

แค่คนไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง แรงแค่นี้แล้วมันจะทำไม

เฉียวเฉียวมองหลินมั่วด้วยอย่างมีชัยชนะ

“หลินมั่ว อย่าคิดว่านี่คือเมืองก่วงหยาง แล้วจะไม่ใส่ใจฉันนะ”

“จะบอกให้ แม้แต่เมืองก่วงหยาง อำนาจคุณหนูอย่างฉันแข็งแกร่งกว่าคุณเยอะ!”

“ขอโทษตอนนี้ก็ยังไม่สาย”

“เราเป็นญาติกัน ฉันอยากจะรักษาเกียรติคุณไว้”

“คุณอย่ามาหน้าไม่อาย!”

หลินมั่วยิ้มหยันไม่พูดอะไร ในเวลานั้นเองมีรถสองสามคันพุ่งเข้ามาเสียงดังสะเทือนมาจากด้านหลัง พุ่งตรงไปยังด้านหน้าคนเหล่านั้น

เหลาหู่พาคนกลุ่มหนึ่งลงมาจากรถ “คุณหลิน เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เมื่อเห็นกลุ่มคนของเหลาหู่ หนุ่มสาวรอบๆ กายเฉียวเฉียวต่างตกใจกลัว

พวกเขาเป็นแค่อันธพาลเล็กๆ เมื่อเห็นคนอย่างเหลาหู่ก็รู้ดีว่าไม่ควรไปยุ่งด้วย

เฉียวเฉียวยิ้มหยัน เพียงแค่มองเธอก็จำได้ทันทีว่า เหลาหู่เป็นผู้ช่วยของเติ้งจวิน

ตอนกลางวันยังถูกเธอไล่ไปอยู่ห้องผู้จัดการ แม้แต่ผายลมยังไม่กล้าเลย

“หลินมั่ว คุณเรียกคนพวกนี้มาเหรอ”

“นั่นใคร แล้วฉันเป็นใคร”

“พาคนพวกนี้มาทำอะไร ต้องการทำร้ายประธานบริษัทของพวกคุณงั้นเหรอ”

“เชื่อไหมว่าฉันไล่พวกคุณออกได้!” เฉียวเฉียวด่าเหน็บแนม

คนหนุ่มสาวเหล่านั้นหัวเราะเกรียวกราวขึ้นมาทันที

“โอ้ เฉียวเฉียว นี่คือพนักงานบริษัทของคุณเหรอ”

“รูปร่างดูแข็งแรง ทำอะไรละ เป็นพนักงานยกกระเป๋าหรือว่ายาม”

“ดูจากท่าทางกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ น่าจะขนสินค้าอยู่ด้านหลัง”

“เฉียวเฉียว พนักงานยกกระเป๋าในบริษัทคุณออกมาแสร้งทำเป็นเจ้านายได้ด้วยเหรอ”

“โอ้ สร้อยคอทองคำเส้นใหญ่ นาฬิกาทองเรือนใหญ่ พาลูกน้องมาด้วย คิดว่าเป็นคนสำคัญงั้นเหรอ!”

“เฮ้ย ไอ้หมอนี่ พรุ่งนี้ฉันจะไปเป็นหัวหน้าบริษัทของพวกคุณ รีบมาประจบฉันตอนนี้ก็ยังไม่สาย!”