หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 161

เหลาหู่โดนด่าจนเริ่มโมโห แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น

เขาเหลือบไปมองที่หลินมั่ว

หลินมั่วส่งสายตาให้เขาไปทีหนึ่ง เหลาหู่เห็นดังนั้นก็เข้าใจสถานการณ์ทันที เสียงด่ากราดตามมา

" โธ่เว้ย ที่บริษัทเธอเป็นประธานบริษัท แต่พออยู่ข้างนอกเธอมันก็ยัยงั่งดีๆ นี่เอง ! "

" แน่จริงก็ไล่กูออกสิ กูไม่ทำก็ได้วะ ! "

" ไอ้พวกสารเลว กูยิ่งทนดูผู้หญิงถูกรังแกแบบนั้นไม่ได้ซะด้วย "

" ไปเลย ไปจัดการตัดมือตัดเท้าไอ้พวกเดรัจฉานนั่นซะ อย่าให้เหลือแม้เเต่ข้างเดียว ! "

พวกที่ยืนอยู่ข้างๆ เหลาหู่รีบลุกกันพรวดพราด ไม่พูดพล่ามทำเพลงก็จัดการล้อมเด็กหนุ่มพวกนั้นไว้ แล้วลงมือกระทืบทันทีเฉียวเฉียวไม่คาดคิดเลยว่า เหลาหู่จะกล้าแข็งขืนกับเธอได้ขนาดนี้ จนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

" นี่นาย...นายกล้ามากขนาดนี้เลยเหรอ ! "

" นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ? "

" ฉันคือประธานบริษัทเครื่องยาสมุนไพร สวี่ปั้นซย่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง ! "

" นายกล้าทำร้ายเพื่อนฉัน คอยดูนะ ฉันจะบอกให้พี่สาวฉันจัดการพวกนาย ! "

เด็กหนุ่มพวกนั้นพยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้นยืน เด็กหนุ่มที่สวมต่างหูพูดด้วยความโกรธว่า " ไอ้แก่ เจ้านายฉันคือลูกพี่หั่ว แก...แกกล้ากระทืบฉันเหรอ ฉันจะบอกให้ลูกพี่ฉันจัดการพวกแก ! "

เหลาหู่ทำเสียงพ่นจมูกดัง ฟึ่ด " หั่วเห่ออะไรกัน แกรีบโทรเรียกมันมาเดี๋ยวนี้เลย ! "

" บอกไปด้วยว่าเหลาหู่แห่งถนนสายใต้กำลังมีเรื่องอยู่ที่นี่ ดูสิว่ามันกล้ามาไหม ! "

เด็กหนุ่มพวกนั้นพากันยืนอึ้ง เด็กหนุ่มที่สวมต่างหูพูดด้วยเสียงสั่นเครือ " ท่าน ... นายท่านคือเจ้าพ่อหู่แห่งถนนสายใต้หรือครับ ? "

เหลาหู่ตอบอย่างภาคภูมิว่า " แล้วเอ็งคิดว่าข้าคือใคร ? "

เด็กหนุ่มกลัวจนแทบจะฉี่ราด ลูกพี่หั่วของพวกเขา ก็ยังเป็นลูกน้องเจ้าพ่อหู่อีกที

เวลาอยู่ข้างนอก ลูกพี่หั่วก็ไม่มีสิทธิที่จะแอบอ้างชื่อเจ้าพ่อหู่ในการทำเรื่องต่างๆ

พวกเขาได้ยินลูกพี่หั่วเอ่ยชื่อเจ้าพ่อหู่หลายต่อหลายครั้ง เเละรู้ว่านี่คือมาเฟียตัวพ่อเลยก็ว่าได้

ใครจะไปคิดล่ะว่า เขาเพิ่งจะทำตัวยียวนกร่างใส่มาเฟียในวงการอย่างเจ้าพ่อหู่ไปหยกๆ

เด็กหนุ่มพากันกลัวจนขี้หดตดหาย วิงวอนขอชีวิตกันเสียงสั่น

" เจ้าพ่อหู่ คือผม...พวกกระผมไม่ทราบมาก่อนจริงๆ ว่าเป็นนายท่าน... "

" พวกกระผมมีตาหามีแววไม่ ขอนายท่านผู้ยิ่งใหญ่ เมตตาไว้ชีวิตพวกกระผมสักครั้งเถอะครับ... "

" เจ้าพ่อหู่ พวกกระผมไม่กล้าอีกแล้วครับท่าน..."

เฉียวเฉียวถึงกับตะลึงงัน เพื่อนพวกนี้ของเธอ เมื่อตอนที่อยู่ต่อหน้าเธอ ก็ได้เเต่พูดอวยว่าตัวเองเจ๋งแค่ไหน

ทว่าในตอนนี้ เเต่ละคนช่างน่าสมเพชเสียจริง เเทบจะลงไปคุกเข่าอ้อนวอนขอชีวิตกันเลยทีเดียว

ตกลงว่านายเหลาหู่คนนี้เป็นใครกันแน่ ถึงได้ทำให้พวกเขากลัวหัวหดได้ขนาดนี้ ?

" ทำไมพวกนายต้องกลัวเขาด้วยล่ะ ? "

" เขาก็แค่พนักงานคนหนึ่งในบริษัทฉันเองนะ ! "

" ฉันไล่เขาออกได้ทุกเมื่อ พวกนายไม่ต้องกลัวจนลนลาน ! "

เฉียวเฉียวตะโกนเสียงดังลั่น

จู่ๆ เด็กหนุ่มที่สวมต่างหูก็กระโดดโหยงขึ้นมา พร้อมกับผายมือตบไปที่หน้าเธอทีหนึ่ง

" หุบปากเลยนะ นังแพศยา ! "

" เธอกล้าดียังไงมาพูดกับเจ้าพ่อหู่แบบนี้ ! "

" เอาให้ตายเลยดีมั๊ย..."

เด็กหนุ่มที่สวมต่างหู ปากก็พูดๆๆ มือก็ฟาดไปที่หน้าของเฉียวเฉียว ฉาดๆๆ

สมัยเรียน เฉียวเฉียวแอบรักพ่อเด็กหนุ่มที่สวมต่างหูคนนี้ เเต่ด้วยความที่รูปร่างหน้าตาเธอก็ธรรมดาๆ ฐานะครอบครัวก็ธรรมดาๆ โดยพื้นฐานเเล้วทั้งเธอและเขาดูไม่มีอะไรที่จะไปกันได้เลย

คืนนี้ตอนที่ขับปอร์เช่พานาเมร่าอยู่นั้น ทั้งสองก็สานสัมพันธ์กันในทันทีและได้กลายมาเป็นแฟนกัน

คิดไม่ถึงเลยว่า ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงแห่งความหวานซึ้ง เจ้าชายขี่ม้าขาวของเธอจะทำร้ายเธอได้ขนาดนี้

เฉียวเฉียวโดนตบหน้าจนมึนไปหมด เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า เจ้าชายผู้แสนดีของเธอทำไมถึงได้หวาดกลัวพนักงานของเธอได้เพียงนี้

เด็กหนุ่มที่สวมต่างหูหันไปเยินยอ " เจ้าพ่อหู่ ยัยนี่มันสามหาวกล้าด่านายท่าน กระผมสั่งสอนมันแทนนายท่านเรียบร้อยเเล้วครับ ! "

" นายท่าน...นายท่านผู้ยิ่งใหญ่ โปรดละเว้นพวกเราเถิดนะครับ... "

" เรื่องในคืนนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกผมเลยจริงๆ ครับ ทั้งหมดนี่เป็นความคิดของยัยนี่ทั้งนั้นเลยครับ..."

เหลาหู่ขี้เกียจจะพูดมากความ จึงบอกไปว่า " จัดการพวกมัน ! "

คนของเขาง้างมือพุ่งออกไปอย่างเร็วด้วยความดุดัน ผลักจนเด็กหนุ่มพวกนั้นลงไปกองที่พื้น พร้อมกับหยิบไม้เบสบอลฟาดไปที่มือและเท้าของพวกเขาทีละคนๆ

เฉียวเฉียวที่อยู่ข้างๆกันนั้น มองดูพวกเขาด้วยเนื้อตัวอันสั่นเทา

ต่อหน้าเธอ คนพวกนี้ได้เเต่คุยโม้โอ้อวดว่าตัวเองเจ๋งนักเจ๋งหนา จนรู้สึกว่าทั้งเมืองก่วงหยางนี้คงไม่มีใครทำอะไรพวกเขาได้

คาดไม่ถึงว่า เผลอแป๊บเดียวกลับต้องมาโดนพนักงานบริษัทเธอทุบตีจนกลายเป็นแบบนี้ไปได้

หลินมั่วไม่อยากจะสนใจคนพวกนี้เเล้ว เขาพยุงผู้หญิงคนนั้นขึ้นเเละพาเด็กหญิงไปส่งที่โรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่