หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 159

สวี่เจี้ยนกงลังเลอยู่สักพักแล้วพยักหน้าทันที “ข้อเสนอของคุณดีมาก”

“เรื่องแบบนี้ ให้หลินมั่วไปเถอะ”

“มันเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ถ้าไม่ได้ก็ให้หลินมั่วจัดการ”

“อย่างแรกสามารถทำประกันได้ อย่างที่สองถ้าเรื่องใหญ่จริงๆ เขาต้องติดคุก พวกเราก็จะหลุดพ้นจากปัญหานี้ได้!”

ทั้งสองไปที่ห้องของสวี่ปั้นซย่าทันที ให้สวี่ปั้นซย่าโทรศัพท์หาหลินมั่ว

สวี่ปั้นซย่าไม่เต็มใจนักแต่ก็ขัดคำสั่งพ่อแม่ไม่ได้ จึงทำได้เพียงโทรหาหลินมั่ว ขอให้เขาไปดูสถานการณ์ให้หน่อย

หลินมั่วออกเดินทางจากวั่งเจียงขี่รถไฟฟ้าไปยังที่เกิดเหตุ

เมื่อถึงที่เกิดเหตุหลินมั่วเห็นภาพที่ทำให้เขาโกรธมาก

รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันสีแดงพลิกคว่ำ จากทางหน้าต่างรถมองเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนอนอยู่ข้างใน

ศีรษะเต็มไปด้วยเลือดไม่รู้ว่าเธอตายแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่

มีอันธพาลเจ็ดแปดคนยืนล้อมรถ หญิงคนหนึ่งถูกรายล้อมไปด้วยคนเหล่านี้

“ช่วยด้วย พวกคุณช่วยคนก่อน...” หญิงคนนั้นตะโกนอย่างทำอะไรไม่ถูก แต่คนเหล่านั้นกลับไม่สนใจเธอ

เฉียวเฉียวนั่งอยู่บนรถปอร์เช่ พานาเมร่า ยังคงหยอกล้อกับคนที่อยู่ข้างๆเธอ ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเล็ก

ชายหนุ่มที่ใส่ต่างหูที่นั่งอยู่ข้างๆเฉียวเฉียว ใช้มือโอบไหล่เฉียวเฉียวอย่างสนิทสนม

“ทำไมคนจากบ้านพี่สาวยังไม่มาอีก”

“ผู้หญิงคนนี้จะโทรหาตำรวจหลายครั้งแล้ว ต้องขอบคุณเพื่อนๆ ที่โยนโทรศัพท์เธอทิ้ง”

“ถ้าเธอแจ้งตำรวจ เดือนร้อนแน่!” ชายหนุ่มกล่าว

เฉียวเฉียวยิ้มอย่างภูมิใจ “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกเขาก็มา”

“บอกพวกเขาว่า ถ้านังนั่นอยากจะโทรหาตำรวจอีกก็พังโทรศัพท์เลย”

“พวกคุณไม่ต้องกังวล ตอนนี้ฉันเป็นประธานบริษัท ถ้าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้จัดการไม่ได้ ฉันเป็นประธานบริษัทแบบไหนกัน”

ผู้คนรอบๆ ตะโกนเรียก “พี่เฉียวผู้เกรียงไกร!”

“ทำตามพี่เฉียวถูกต้องแล้ว!”

“พี่เฉียว พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปที่บริษัทคุณ หลังจากนั้นค่อยจัดการกับคุณ!”

เฉียวเฉียวภูมิใจที่ยืนอยู่เหนือผู้คนเหมือนกับราชินี

“ใช่สิ เฉียวเฉียว ฉันได้ยินมาว่าพี่สาวของคุณสวยมากเป็นสาวงามอันดับหนึ่งในเมืองก่วงหยาง”

“คืนนี้เธอจะมาไหม”

จู่ๆ ชายหนุ่มผมยาวคนหนึ่งก็พูดขึ้น

ชายคนอื่นก็มองตามไปด้วยเช่นกัน นัยน์ตาของพวกเขาร้อนผ่าว

เฉียวเฉียว “ไม่อยากพูด”

“แต่พวกคุณไม่ต้องกังวลไป กลับไปฉันจะแนะนำให้พวกคุณรู้จักแน่นอน”

“เงินทองไม่รั่วไหลออกนอก พวกคุณเป็นเพื่อนของฉัน ถ้ามีผู้หญิงสวยๆ ฉันจะช่วยจัดการให้ก่อนแน่นอน!”

ผู้คนส่งเสียงเชียร์อีกครั้ง แม้แต่ชายหนุ่มที่สวมต่างหูข้างเฉียวๆเองก็ตาเป็นประกาย

“เฉียวเฉียว คุณไม่ได้บอกว่าพี่สาวของคุณแต่งงานแล้วเหรอ”

“ถ้าคุณแนะนำเธอให้กับพวกเรา พี่เขยคุณจะยอมไหม”

ชายหนุ่มคนหนึ่งหัวเราะ ส่วนคนอื่นๆ ก็หัวเราะเกรียวกราวตามฟ่างซื่อ

“อะไรกัน”

“สามีไม่ได้เรื่องของเธอเหรอ”

“ถ้าฉันแนะนำเธอให้พวกคุณรู้จัก เธอจะขอบคุณฉันมันก็ไม่ทันแล้ว!”

ผู้คนร้องตะโกนอีกครั้ง ต่างตะโกนว่าเฉียวเฉียวผู้เกรียงไกรมีอำนาจ

ขณะนั้นหลินมั่วขี่รถไฟฟ้ามาถึงที่เกิดเหตุ

เขาไม่สนใจกลุ่มคนเหล่านั้น เดินตรงไปที่รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันสีแดง

เมื่อดึงประตูก็พบว่าประตูติดอยู่ เปิดไม่ออก

“คุณกำลังทำอะไร” ชายหนุ่มผมยาวเดินเข้ามาอย่างมึนเมาด้วยความโกรธ

ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกาย พูดอย่างรีบร้อนว่า “คุณคะ ช่วย...ช่วยลูกสาวฉันด้วย...”

“รีบโทรเรียกรถพยาบาล เธอ...เธอเป็นโรคหัวใจ ขอร้องช่วยเธอด้วย...”

ชายหนุ่มผมยาวตะโกนด่าว่า “นังแพศยา หุบปากซะ!”

“เฮ้ หนุ่มน้อย ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม”

“นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ ถ้าไม่อยากตาย รีบออกไปจากที่นี่ซะ!”

หลินมั่วเหลือบมองและพูดด้วยเสียงเย็นชา “เกิดอุบัติเหตุมานานเท่าไหร่แล้ว ทำไมคนยังไม่ได้รับการช่วยเหลือ”

“คนอย่างพวกคุณ มันสมควรตายจริงๆ!”