หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 158

สวี่เจี้ยนกงเกือบจะด่าออกไป ใครขอร้องให้พวกคุณมาทำงานกัน?

สำนึกบุญคุณเหรอ

พวกคุณยังมีหน้ามาบอกว่าสำนึกบุญคุณ

ใครกันแน่ที่ไม่สำนึกบุญคุณ!

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าทะเลาะ ทำได้เพียงไปรับทั้งสองอย่างเชื่อฟัง

หวงซิ่วฉินกลับไปกลับมาจริงๆ ในที่สุดก็ไปถึงร้านอาหารระดับพรีเมี่ยมในตัวเมือง เพื่อกินอาหาร

กินจนถึงสี่ทุ่มกว่า มื้อเดียวกินไปห้าพันกว่า สวี่เจี้ยนกงเกือบจะโมโห

เมื่อส่งพวกเขาทั้งสองกลับถึงบ้าน พบว่าเฉียวเฉียวยังไม่กลับบ้าน

สวี่เจี้ยนกงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เฉียวเฉียวยังไม่กลับมาอีกเหรอ”

หวงซิ่วฉิน “อ้อ เธอไปสังสรรค์กับเพื่อน แน่นอนว่าต้องกลับดึก”

สวี่เจี้ยนกงเบะปาก “คุณไม่ได้บอกว่าเธอเป็นกุลสตรีที่ต้องกลับบ้านก่อนสองทุ่มครึ่งเหรอ”

หวงซิ่วฉินคัดค้าน “นี่ไม่ใช่กรณีพิเศษเหรอ”

“พวกเขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ไม่ได้เจอกันนาน”

“เฉียวเฉียวเพิ่งเป็นประธานบริษัท เพื่อนเหล่านั้นต้องการมาประจบเฉียวเฉียว ดังนั้นเลยดึกไปหน่อย”

“เป็นเรื่องปกติ เมื่อเฉียวเฉียวเป็นประธานบริษัท เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเข้าสังคม”

“กลับมาช้า นี่ก็เป็นปัญหาของบริษัทคุณเช่นกัน คุณว่าไหม”

สวี่เจี้ยนกงหันหลังจากไปด้วยความโกรธ ลูกสาวตัวเองออกไปเที่ยวเตร่ เป็นเพราะครอบครัวของฉัน?

นี่มันเหตุผลไร้สาระอะไรเนี่ย!

ลูกสาวของคุณกลับดึกเพราะเข้าสังคม

ส่วนลูกสาวฉันกลับดึกเพราะเที่ยวเตร่ไปทั่ว นี่มันสองมาตรฐานเกินไปแล้ว!

เรื่องมันยังไม่จบ

ก่อนฟ้าสางประมาณตีหนึ่ง สวี่เจี้ยนกงถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงโทรศัพท์

“ใคร? โทรมากลางดึกกลางดื่น ทำให้คนไม่ได้หลับไม่ได้นอน”

สวี่เจี้ยนกงพึมพำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นว่ายังคงเป็นหวงซิ่วฉิน

“คนผู้นี้บ้าหรือเปล่า” สวี่เจี้ยนกงโมโห ต้องการวางสาย

ฟังฮุ่ยรีบคว้าโทรศัพท์ไป “รับเถอะ โทรมาดึกป่านนี้ ต้องมีเรื่องสำคัญแน่ๆ”

เมื่อพูดอย่างนั้น ฟังฮุ่ยก็รับสาย

“พี่เขย ยังไม่นอนเหรอ”

สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างโกรธเคือง “บ้านคุณตีหนึ่งกว่าแล้วไม่นอนเหรอ”

หวงซิ่วฉิน “อ้อ ฉันเข้านอนเร็ว”

“ฉันคิดว่าคนในเมืองอย่างพวกคุณ ตอนตีสามตีสี่ถึงจะเข้านอน”

สวี่เจี้ยนกง “...”

“ซิ่วฉิน เกิดอะไรขึ้น” ฟังฮุ่ยอดไม่ได้ที่จะถาม

หวงซิ่วฉิน “คืออย่างนี้ พวกคุณมีคนรู้จักเป็นตำรวจบ้างไหม”

“เฉียวเฉียวเกิดอุบัติเหตุรถยนต์เล็กน้อย พวกคุณช่วยจัดการให้หน่อย”

ฟังฮุ่ยใบหน้าเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว “อะไร...อุบัติเหตุรถยนต์อะไร”

“ที่ไหน สถานการณ์เป็นยังไง”

หวงซิ่วฉิน “ไม่เป็นไร แค่รถชนกันเล็กน้อย”

“ฝั่งตรงข้ามเป็นผู้หญิง ดึกแล้วไม่ยอมนอน พาลูกเดินบนถนน”

“เฉียวเฉียว พวกเธอดื่มไวน์เล็กน้อย ทางก็ไม่คุ้นไม่ได้ตั้งใจชนรถอีกฝั่งพลิกคว่ำ”

“อะไรนะ!” สวี่เจี้ยนกงอุทานออกมา “คุณบ้าไปแล้วเหรอ”

“เมาแล้วขับ ชนรถคว่ำยังเรียกว่าอุบัติเหตุเล็กน้อยเหรอ”

“ครอบครัวของคุณ เรื่องใหญ่แค่ไหนถึงจะถือเป็นอุบัติเหตุใหญ่ ต้องมีคนตายหลายร้อยคนใช่ไหม”

หวงซิ่วฉินโกรธ “คุณจะเสียงดังเอะอะโวยวายอะไร”

“ไม่ใช่เฉียวเฉียวที่เป็นคนขับรถ แต่เพื่อนของเธอเป็นคนขับ”

“ฉันจะถามคุณแค่คำเดียว จะช่วยหรือไม่”

“ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย ยังไงพวกคุณก็แค่ญาติ ฉันว่าแล้วว่าพึ่งพาไม่ได้!”

สวี่เจี้ยนกงโกรธมาก “ถ้าคุณมีความสามารถนัก ก็ไปจัดการเองสิ”

“ฉันไม่เชื่อหรอก เรื่องใหญ่ขนาดนี้ใครจะจัดการได้”

ฟังฮุ่ยรีบไกล่เกลี่ย “พอแล้ว พอแล้ว สำคัญที่สุดคือรีบไปดูสถานการณ์ก่อน”

“ซิ่วฉิน ไม่ต้องห่วง...พวกเราจะไปที่นั่น”

หลังจากวางสาย ฟังฮุ่ยก็ถอนหายใจ “พอแล้ว คุณไม่ต้องโกรธแล้ว”

“พวกเขาเป็นคนยังไง คุณก็รู้”

“ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือจัดการเรื่องนี้ ไม่ว่าคนขับรถจะเป็นเฉียวเฉียวหรือไม่ แต่รถเป็นของเรา”

“ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ บริษัทเราจะต้องรับผิดชอบ!”

สวี่เจี้ยนกงโกรธมาก “เรื่องนี้ จะจัดการอย่างไร”

“คุณจะไปจัดการเหรอ”

ฟังฮุ่ยเกาหัว เรื่องนี้ใครจะเป็นคนออกหน้า หลังจากครุ่นคิดสักพัก ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นทันใด “ไม่งั้น ให้หลินมั่วไปดีไหม”