หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 157

เฉียวเฉียวเข้ามาที่บริษัทเครื่องยาสมุนไพร ฟังเจี้ยนและหวงซิ่วฉินตามมาที่บริษัทด้วย

พวกเขามาดูว่าที่บริษัทปฏิบัติต่อเฉียวเฉียวยังไงบ้าง แต่ที่จริงแล้วต้องการมาเพื่อแสดงอำนาจบาตรใหญ่

จะบอกว่าตนเองเป็นพ่อแม่ของผู้จัดการและวางอำนาจไปทั่ว

พนักงานระดับล่างถูกเรียกไปถูกเรียกมาเหมือนกับว่าที่นี่เป็นบริษัทของพวกเขา

ตอนแรกทั้งสองคนเกรงกลัวประธานบริษัทเติ้งจวินอยู่ แต่ต่อมาเมื่อรู้ว่าเติ้งจวินเป็นเพื่อนของหลินมั่วก็ไม่เกรงกลัวทันที

พวกเขาคิดว่าที่เติ้งจวินได้เป็นประธานบริษัทเพราะอาศัยความเป็นเพื่อนกับหลินมั่ว

บริษัทเครื่องยาสมุนไพรเป็นธุรกิจของตระกูลสวี่ ซึ่งเป็นทรัพย์สมบัติของตระกูลสวี่ ถ้าตามความสัมพันธ์อันใกล้ชิดสนิทสนม ตำแหน่งประธานบริษัทควรจะเป็นของเฉียวเฉียว ไม่ใช่เติ้งจวิน

ดังนั้นเมื่อเริ่มทำงานไปได้สองชั่วโมง หวงซิ่วฉินก็โทรศัพท์หาสวี่ปั้นซย่า

เพื่อให้เธอจัดการให้เฉียวเฉียวเป็นประธานบริษัททันที และให้เติ้งจวินลงมาเป็นผู้ช่วยเฉียวเฉียว

สวี่ปั้นซย่าโมโหแทบตาย เธอไม่เคยคิดเลยว่าตำแหน่งผู้จัดการจัดให้แล้ว เงินเดือนและสวัสดิการก็ให้ตามที่ต้องการ ครอบครัวนี้ยังไม่พอใจอีก

เธอต้องการปฏิเสธมาโดยตลอดแต่หลินมั่วห้ามเธอไว้

“กับครอบครัวนี้ใช้เหตุผลไม่ได้ คุณอย่าไปโต้เถียงกับพวกเขา”

“คุณบอกพวกเขาสิว่าเฉียวเฉียวเพิ่งจะไปทำงาน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่คุ้นเคย อย่างน้อยก็ต้องคุ้นเคยกับขั้นตอน”

“รอให้เฉียวเฉียวคุ้นเคยก่อน ค่อยให้เธอเป็นประธานบริษัท ช้าสุดประมาณหนึ่งสัปดาห์”

หลินมั่วพูดด้วยรอยยิ้ม

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย “หลินมั่ว คุณแน่ใจที่จะพูดแบบนั้นใช่ไหม”

“ครอบครัวนี้โลภมากไม่รู้จักพอ”

“หลังจากหนึ่งสัปดาห์ ถ้าไม่ให้เธอเป็นประธานบริษัท พวกเขาไม่ยอมยุติเรื่องราวแน่!”

หลินมั่วขำเบาๆ “ไม่ต้องกังวล พวกเขาอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก”

“หนึ่งสัปดาห์ พวกเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว”

สวี่ปั้นซย่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ยังนำสิ่งที่หลินมั่วบอกไปพูดย้ำกับหวงซิ่วฉิน

แม้กระทั่งครอบครัวก็ยังคิดถึงเรื่องนี้

เมื่อไหร่ที่เฉียวเฉียวทำงานได้ดี เขาจะเข้าไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อไล่สวี่ปั้นซย่าออก และให้เฉียวเฉียวดูแลอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ

ตอนเย็นหลังเลิกงานหวงซิ่วฉินโทรศัพท์หาสวี่เจี้ยนกงให้มารับพวกเขาที่บริษัท

สวี่เจี้ยนกงมึนงง “บริษัทไม่ได้จัดหารถยนต์ให้กับเฉียวเฉียวเหรอ”

หวงซิ่วฉินพูดอย่างมีเหตุผลฉะฉาน “ตอนกลางคืนเฉียวเฉียวมีสังสรรค์กับเพื่อน เธอขับรถออกไปแล้ว”

“พี่เขย นี่ถึงบ้านของคุณแล้ว คุณไม่เตรียมอาหารเย็นให้พวกเราเหรอ”

“พวกเราทำงานให้บริษัทของคุณมาทั้งวัน ข้าวกลางวันก็ยังไม่ได้กิน”

“ครอบครัวของคุณมีแต่สบาย อยู่บ้านกินอาหารอันโอชะ”

“ไม่เคยคิดเลยว่าใครช่วยดูแลธุรกิจของครอบครัวของคุณ”

“คนเราอย่างน้อยก็ต้องสำนึกบุญคุณสิ!”