หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1606

เฮ่อเชียนเสวี่ยมองไปที่ภาพบนหน้าจอและเผลอบีบแขนของหลินมั่ว

หลินมั่วเหลือบมองเฮ่อเชียนเสวี่ยและพบว่าเม็ดเหงื่อสีใสพูดขึ้นมาบนหน้าผากของเธอ

หน้าเธอเครียดสุดๆ สายตาจับจ้องที่หน้าจอและพูดพึมพำไม่หยุดราวกับว่าเธอกำลังอธิษฐาน

ตอนนี้หลินมั่วรู้สึกอุ่นใจมาก

เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเฮ่อเชียนเสวี่ยสักนิด แต่เธอกลับประหม่ามากกว่าหลินมั่วเสียอีก

พอหลินมั่วรู้ว่า เฮ่อเชียนเสวี่ยประหม่าแทนเขา เป็นกังวลแทนเขา

ผู้หญิงคนนี้นับว่าหลินมั่วเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอจริงๆ!

แต่น่าเสียดายที่หลินมั่วมีคนที่เขารักอยู่แล้ว

หลินมั่วถูกกำหนดให้ไม่สามารถรับความรักอันร้อนแรงของเธอได้

สิบนาทีต่อมา การจำลองบนหน้าจอก็สิ้นสุดลง

แล้วก็เหมือนตามที่เฉียนหย่งอันพูด ทุกอย่างประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ

และมีเสียงปรบมืออย่างกึกก้อง โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่ของที่นั้นที่ดูตื่นเต้นมาก

ผลลัพธ์ของยาฟื้นฟูสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ มันสามารถฆ่าเซลล์มะเร็งได้อย่างหมดจดและถือว่าเป็นยาที่ช่วยชีวิตผู้ป่วยโรคมะเร็ง

และจากนี้ไปคนที่สามารถเป็นตัวแทนของยาฟื้นฟูนี้ได้ก็จะมั่งคั่งร่ำรวย!

ผู้ชมรอบๆมีรู้สึกปลื้มมากกว่าคนตระกูลหลักทั้งสิบซะอีก

และแน่นอนว่ามีคนชอบก็ต้องมีคนผิดหวัง

เฮ่อเชียนเสวี่ยเต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอจับมือหลินมั่วไว้ไม่ยอมปล่อยแล้วก็ก้มหน้าดวงตาของเธอเริ่มจะแดง

พอหลินมั่วเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็กระซิบถามว่า "มีอะไรเหรอ"

เฮ่อเชียนเสวี่ยส่ายหัวแล้วพูดด้วยเสียงสะอื้น "หลินมั่ว นี่...นี่เป็นงานที่คุณทุ่มเทกับมันมามนะ คุณให้พวกเขาแย่งไปได้อย่างไร"

พอเธอเอ่ยประโยคนี้ออกมาเสียงเธอก็สั่น ราวกับว่าสิ่งสำคัญที่สุดของเธอได้ถูกชิงไป

และตอนนี้ที่เขาพูดแบบนี้ก็เห็นได้ชัดว่าเขากำลังยั่วโมโหหลินมั่ว!

หยวนเต๋อเห็นว่าสถานการณ์สงบลงแล้วก็เลยมาหาหลินมั่วเพื่อเย้ยหยันเขา

และสีหน้าของพวกตัวแทนที่อยู่รอบๆต่างก็แสดงออกไปในทางเยาะเย้ย

"ประธานหลินคุณรู้สึกยังไงบ้างที่ผลิตภัณฑ์ของคนอื่นเขาเยี่ยมยอดขนาดนี้ คุณโกรธหรือเปล่า"

“เหอะ คุณพูดผิดแล้ว ประธานหลินแค่ตั้งใจมาเรียนรู้งานแถลงข่าวครั้งนี้ เขาไม่โกรธอะไรหรอก”

"โอ้ ขออภัยด้วย ผมเข้าใจผิดแล้ว ปัจจุบันคนหนุ่มสาวที่รู้จักเจียมตัวและกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้เหมือนคุณหลินมีเหลือไม่มาก"

แล้วทุกคนก็หัวเราะเสียงดังราวกับว่าในที่สุดหลินมั่วก็ถูกเหยียบจมดิน

เฮ่อเชียนเสวี่ยตัวสั่นด้วยความโกรธและพูดด้วยความโมโหว่า "พวกคุณทำเกินไปแล้วนะ!"

หยวนเต๋อยิ้มบาง "พวกเราทำอะไรงั้นเหรอ"

"คุณหลิน ความสามารถในการวิจัยและพัฒนาของคุณไม่ดีเท่าคนอื่นเขา คุณก็เลยไม่ยอมให้คนอื่นพูดงั้นเหรอ"