หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1610

หลินมั่วเย้ยหยัน "ดูเหมือนว่าหูของคุณวั่นจะแย่จริงๆ"

“ได้ ในเมื่อคุณอยากฟัง ผมก็ยินดีจะพูดอีกรอบ!”

“ผมบอกว่าคุณก็แค่อาบน้ำร้อนมาก่อน แต่ไร้ความสามารถและอาศัยอำนาจของตระกูลมารังแกพวกรุ่นหลัง นี่มันเป็นการดูหมิ่นตระกูลวั่นชัดๆ!”

"คนแบบคุณมีชีวิตอยู่ไปก็เป็นตัวน่าสมเพช!"

“ได้ยินชัดไหม”

คำพูดของหลินมั่วทำให้หลายคนในที่นั้นร้องโห่ออกมาทันที

คำด่าพวกนี้รุนแรงเกินไปแล้ว

และวั่นจื่อเฟิงก็โกรธจะเป็นจะตาย เขาชี้มาที่หลินมั่วและตะคอกด้วยความโกรธ "ไอ่แซ่หลิน กะ...แกกล้าดียังไงมาดูถูกฉันแบบนี้!"

"นับจากวันนี้ไปฉะ...ฉันวั่นจื่อเฟิงจะสู้กับแกให้ตายกันไปข้างหนึ่ง"

หลินมั่วเยาะเย้ย “สู้กันให้ตายไปข้างหนึ่งงั้นเหรอ”

“เหอะ คุณคู่ควรงั้นเหรอ”

“ขยะอย่างคุณที่ได้แต่อาศัยอำนาจของตระกูลมารังแกเด็กรุ่นหลัง จะคู่ควรที่มาสู้กับผมงั้นเหรอ”

วั่นจื่อเฟิงโกรธจนแทบคลั่ง เขาพึ่งบารมีของตระกูลวั่นเพราะฉะนั้นไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน คนอื่นก็จะให้ความเคารพเขา

เขานึกไม่ถึงเลยว่าพอตัวเองมาถึงที่นี่ก็ดันถูกหั่วหวาทำร้าย จากนั้นก็ถูกหลินมั่วด่าหยามต่อหน้าสาธารณชน นี่เป็นความอัปยศอดสูที่เขาไม่เคยประสบมาก่อน

เขากำหมัดแน่นและกำลังจะต่อสู้กับหลินมั่วตัวต่อตัว แต่กลับถูกปรมาจารย์ที่อยู่ข้างๆ ห้ามไว้

“คุณชายสอง อย่าวู่วาม!”

"มีคนดูเราอยู่มากมาย ถ้าคุณลงมือกับรุ่นหลังแล้วข่าวมันแพร่ออกไป ชื่อเสียงของตระกูลวั่นจะถูกทำลาย!"

ปรมาจารย์กล่าวด้วยเสียงเบา

และคุณชายวั่นก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ ว่า "ลุงสอง ท่านปู่พูดไว้แล้วว่าพวกเราออกมาทำธุระนี่ในฐานะหน้าตาของตระกูลวั่น"

"ถ้าเกิดคุณปู่รู้เข้าว่าลุงลงมือรังแกรุ่นหลัง ผมเกรงว่ามันจะไม่จบที่การลงโทษแล้ว!"

วั่นจื่อเฟิงโมโหจนแทบเป็นลม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังไม่กล้าลงมาสู้กับหลินมั่ว