หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1622

หยวนเต๋อและคนอื่นๆ ฮึกเหิมมากขึ้น ผู้แทนจำหน่ายคนหนึ่งกระโดดออกมา ชี้หลินมั่วและก่นด่าทันที “ไอ้แซ่หลิน แกมันคนไร้ยางอาย ที่แท้ตำรับยาของพวกนายก็ขโมยมาจากวั่นชุนถัง”

“ฉันว่าแล้ว คนไร้ประโยชน์ที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงอย่างนาย จู่ๆ จะวิจัยและพัฒนายาวิเศษแบบนี้ออกมาได้ยังไง”

“ที่แท้หนานป้าเทียนก็อยู่เบื้องหลังนี่เอง!”

“นายมันคนหน้าด้าน ขโมยตำรับยาของคนอื่น นึกไม่ถึงว่ายังมีหน้ามาเอะอะที่งานแถลงข่าวของคนอื่น นายรู้ไหมว่าอะไรเรียกว่าความรู้สึกละอายบาป”

คนอื่นๆ ต่างก็ตะโกนด้วยความโมโห ทุกคนพากันประณามหลินมั่ว

บนเวที วั่นจื่อเฟิงใบหน้าเคร่งขรึมมากขึ้น พลันกล่าวด้วยท่าทางโกรธ “นึกไม่ถึงว่าหนานป้าเทียนจะทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ คิดว่าโลกใบนี้ไม่มีกฎหมายบ้านเมืองแล้วจริงๆ เหรอ ”

“หมอเทวดาเฉียน คุณไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ ตระกูลวั่นของผมจะคืนความยุติธรรมให้คุณเอง!”

เฉียนหย่งอันรีบยกมือไหว้ทันที “ขอบคุณคุณวั่นมาก!”

คุณชายวั่นร้อนใจ “อารอง อาเข้าไปยุ่งเรื่องแบบนี้ทำไม”

วั่นจื่อเฟิงเบิกตากล่าวว่า “ทำไมจะเข้าไปยุ่งไม่ได้”

“ตระกูลวั่นของฉัน ไม่ว่ายังไงก็เป็นหนึ่งในสิบตระกูลใหญ่แห่งหวาซย่า จะนิ่งเฉยกับกระทำที่เลวทรามและไร้ยางอายแบบนี้ได้ยังไง”

คุณชายวั่นรีบกล่าวว่า “แต่ว่าเรื่องนี้ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าใครถูกใครผิด จู่ๆ อาก็ออกมาให้ความช่วยเหลือตระกูลเฉียน นี่…มันเหมาะสมเหรอครับ”

วั่นจื่อเฟิงโมโห “แกหมายความว่ายังไง”

“แกหมายความว่าหมอเทวดาเฉียนพูดโกหกอย่างนั้นเหรอ”

“แกคิดว่ามันเป็นไปได้เหรอ”

ไอ้แซ่หลินคนนั้น ไม่เคยแม้แต่เรียนหมอ เขาจะมีความสามารถอะไรในการวิจัยและพัฒนายาวิเศษแบบนี้ออกมา”

คุณชายวั่นหยุดพูดทันที

หลินมั่วจบมาจากโรงเรียนเทคนิค ไม่เคยเรียนแพทย์ และไม่เคยทำงานเป็นหมอมาก่อน มันไม่น่าเชื่อถือจริงๆ

แต่ทว่า ในใจของคุณชายวั่นเชื่อหลินมั่วมาตลอด

ถึงอย่างไรเรื่องที่หลินมั่วช่วยคุณท่านตระกูลวั่นคราวก่อนก็ไม่มีทางเป็นเรื่องหลอกลวง!

“คนต่ำทรามอย่างนาย มีสิทธิ์อะไรมาพูด”

“คิดจะใช้คำพูดหลอกลวงทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่สับสนเหรอ คิดว่าทุกคนเป็นคนโง่จริงๆ หรือไง”

หลินมั่วหัวเราะเยาะ “เหอะ ได้ยินมานานแล้วว่าคนของตระกูลวั่นทำอะไรไร้เหตุผลและป่าเถื่อน วันนี้เห็นแล้ว ชื่อเสียงสมกับคำร่ำลือจริงๆ”

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลวั่นของคุณเลยสักนิด แต่คุณกลับเหมือนลิง กระโดดขึ้นกระโดดลง ฮ่องเต้ไม่ร้อนใจ ขันทีร้อนใจแทนจริงๆ!”

พูดจบ ทุกคนก็พากันหัวเราะเยาะทันที

สีหน้าของวั่นจื่อเฟิงกลายเป็นสีเขียว และกล่าวด้วยความโมโหว่า “แก…แกด่าใคร!”

หลินมั่วกล่าวด้วยความเย็นชา “ด่าคุณไงครับ!”

วั่นจื่อเฟิงตบโต๊ะแล้วลุกขึ้น “ไอ้แซ่หลิน แกคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรแกจริงๆ เหรอ”

“ฉันจะบอกแกนะ ถึงแม้วั่นจื่อเฟิงอย่างฉันจะไม่ทำข่มเหงคนอ่อนแอ

“แต่ถ้าคนอื่นมาดูถูกตระกูลวั่นของฉัน ฉันไม่มีทางอยู่เฉยแน่!”