หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1627

การต่อสู้เกิดขึ้นภายในชั่วพริบตา

บอกเลยว่าพละกำลังของพวกยอดฝีมือฝั่งตระกูลวั่นนั้นไม่อ่อนแอเลยจริงๆ

แต่ปัญหาคือ คนที่ล้อมโจมตีพวกเขาอยู่รอบด้านมันเยอะเกินไปจริงๆ

คนนับร้อย ล้อมโจมตีคนหกเจ็ดคน จะสู้อย่างไรล่ะ

อีกอย่าง คนที่แมงมุมพิษพามา ล้วนเป็นกองกำลังทหารจากฝั่งเธอ แถมทั้งหมดยังเคยฝึกทำเรื่องอันตรายโดยไม่คำนึงถึงชีวิตมาแล้วด้วย

คนพวกนี้กระหายเลือดเป็นพิเศษ ถึงแม้จะรู้ว่ายอดฝีมือพวกนี้พละกำลังแข็งแกร่งมาก แต่ชายชุดดำพวกนี้ยังพุ่งเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิต

ไม่นาน ก็มียอดฝีมือคนหนึ่งโดนคนกดเอาไว้

ยอดฝีมือคนนี้ก็ถือว่าแข็งแกร่งเช่นกัน เขาชกเบ้าตาของชายตรงหน้าแตก

แต่ทว่า ชายคนนี้กลับขึ้นไปอยู่บนตัวเขา บีบคอของเขา แล้วกดเขาลงบนพื้น

ชายชุดดำรอบด้านรีบโผเข้าไปเหมือนกันเกี๊ยว แล้วกดยอดฝีมือคนนี้อย่างสุดชีวิต

นอกจากนี้ยังมีคนเอาอาวุธมาสับ

ยอดฝีมือดิ้นรนสองสามครั้ง ก็ถูกทุบตีจนตาย ไม่มีเสียงและลมหายใจอีกต่อไป

ยอดฝีมือคนอื่นๆ ก็ประสบกับวิกฤตแบบนี้เช่นเดียวกัน

หากต่อสู้คนเดียว แล้วคนที่อยู่รอบด้านพวกนี้ ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้

ด้วยพละกำลังของพวกเขา หนึ่งคนสู้กับยี่สิบคนล้วนไม่มีปัญหา

แต่ทว่า คนนับร้อยล้อมพวกเขาเอาไว้ตรงกลาง มันจะสู้อย่างไรล่ะ

ขอแค่มีกลุ่มคนขึ้นมาล้อมเอาไว้ ยอดฝีมือเหล่านี้ก็จะตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่นาน ยอดฝีมือสามคนก็โดนจนทุบตีจนตาย

ตอนนี้บอดี้การ์ดข้างกายของวั่นจื่อเฟิงก็มีไม่มากแล้ว มีคนพุ่งไปข้างๆ วั่นจื่อเฟิง และเริ่มจู่โจมเขา

ถึงแม้พละกำลังของวั่นจื่อเฟิงจะไม่อ่อนแอ แต่ถึงอย่างไรเมื่อสักครู่ก็ถูกหั่วหวาทุบตีจนบาดเจ็บ

ประกอบกับรอบด้านมีคนมากมายแบบนี้ พละกำลังของเขามันไม่เพียงพอ

พอเห็นสถานการณ์อันตรายขึ้นเรื่อยๆ วั่นจื่อเฟิงก็กลัวจนตัวสั่น สีหน้าขาวซีด

ตอนนี้เขามองออกแล้วว่าแมงมุมพิษกล้าฆ่าเขาจริงๆ!

ยอดฝีมือของวงศ์ตระกูลตายไปเยอะขนาดนี้ แปลว่าแมงมุมพิษไม่เห็นตระกูลวั่นอยู่ในสายตา

แต่เขาไม่เพียงแต่ช่วยเฉียนหย่งอัน แต่ยังด่าไท่จื่อ นี่เป็นการหาความลำบากใส่ตัวเองไม่ใช่หรือ

แมงมุมพิษเป็นผู้หญิงเสียสติ คลุ้มคลั่งขึ้นมา ใครก็เอาไม่อยู่ คุณไปยั่วโมโหเธอ เป็นการหาเรื่องตายไปไม่ใช่หรือ

แมงมุมพิษยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แล้วโบกมือเพื่อให้ชายชุดดำพวกนั้นหยุดลงมือทันที

“วั่นจื่อเฟิง มาขอโทษสิ!”

แมงมุมพิษกล่าวเสียงดัง

คนที่อยู่รอบด้านมองวั่นจื่อเฟิงอย่างไม่ละสายตา

สีหน้าของวั่นจื่อเฟิงดูแย่มาก แต่จำเป็นต้องก้มหน้า

เขาเดินมาข้างๆ ไท่จื่อ และพูดขอโทษไท่จื่ออย่างน่าอับอาย

ไท่จื่อยิ้มเหยียดหยาม “วั่นจื่อเฟิง คุณทำให้ผมผิดหวังจริงๆ!”

“หากคุณยอมตายดีกว่ายอมจำนน ผมจะนับถือคุณจริงๆ!”

“นึกไม่ถึงว่าคุณจะยอมแพ้เร็วขนาดนี้”

“เหอะเหอะ คนตระกูลวั่น ก็ไม่เท่าไหร่นี่นา!”