หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1633

เฉียนหย่งอันตะโกนขึ้นมาและเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อเลือกคนไข้คนแรก จากนั้นก็เริ่มใช้เข็มเงินทำการรักษาให้เขา

เฉียนหย่งอันเข้าใจอาการป่วยของคนไข้เหล่านี้เป็นอย่างดี

เขาจึงรู้ว่าคนไข้คนไหนที่รักษาง่ายที่สุด คนไข้คนไหนที่การรักษาค่อนข้างที่จะซับซ้อน

เขาเลือกที่จะรักษาคนที่รักษาง่ายก่อนเพื่อประหยัดเวลา จะได้รักษาคนไข้ได้มากขึ้น

ในสายตาของเฉียนหย่งอัน ไม่ว่าจะเป็นด้านอาการของคนไข้หรือด้านของทักษะทางการแพทย์ เขาก็ดีกว่าหลินมั่วทั้งนั้น

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังวางกับดักไว้ที่คนไข้เหล่านั้นด้วย

เขารู้ว่ากับดักอยู่ที่ใครและสามารถหลบหลีกได้ แต่หลินมั่วอาจจะเจอกับคนไข้ที่มีกับดักคนนั้นก็ได้

พอเป็นแบบนี้ เขาไม่มีทางแพ้ได้เลย แล้วหลินมั่วจะชนะเขาได้อย่างไร

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เฉียนหย่งอันก็ยกยิ้มขึ้นมาราวกับตัวเองชนะแล้ว

อาการของคนไข้คนแรกไม่มีอะไรซับซ้อน แต่สำหรับหมอธรรมดาแล้วไม่สามารถรักษาได้เลย

เฉียนหย่งอันศึกษาอาการของเขามาก่อนแล้ว จึงทำการหยิบเข็มออกมาและปักลงไปอย่างไม่ลังเล

เขาใช้เข็มเงินหนึ่งเข็มปักลงไปตรงจุดบนร่างกายคนไข้ 17จุด

ทันทีที่เข็มสุดท้ายถูกปักลงไปและถูกถอนออก คนไข้ก็ส่งเสียงครวญครางเบาๆ พร้อมกับเสื้อผ้าที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

แต่สีหน้าของคนไข้กลับเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย ราวกับความเจ็บปวดทั้งหมดได้หายไปแล้ว

เขาถอนหายใจออกมายาวๆ และเกาะเก้าอี้เพื่อพยุงตัวลุกขึ้นมาด้วยความดีใจ จากนั้นก็พูดขึ้นเสียงสั่น “ผม...ผมหายแล้วหรือ!”

“หมอเทวดาเฉียน ท่าน...ท่านรักษาให้ผมจนหาย ท่านช่างมีบุญคุณต่อผมจริงๆ...”

ขณะที่พูดอยู่คนไข้คนนั้นก็จะคุกเข่าลงกับพื้น แต่เฉียนหย่งอันก็พยุงเขาลุกขึ้นมา

สีหน้าของเฉียนหย่งอันมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนประดับอยู่ “ด้วยความยินดี!”

“เป็นสิ่งที่แพทย์ควรทำอยู่แล้วครับ!”

“ผมเรียนการแพทย์มาหลายปีก็เพื่อทำให้ผู้คนพ้นจากความเจ็บป่วย ก้าวผ่านความตายไม่ใช่หรือครับ”