หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1638

ในท้ายที่สุด คนไข้เก้าในสิบก็ลุกขึ้นแสดงว่าสุขภาพของพวกเขาดีขึ้นแล้ว

มีแค่คนไข้หนึ่งคนที่นั่งอยู่ไม่ยอมลุก

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็น่าเหลือเชื่อมากพอแล้ว

หลินมั่วใช้เข็มรักษาโรคเพียงไม่กี่นาที

และภายในพริบตาก็สามารถรักษาอาการป่วยของคนไข้ทั้งเก้าคนได้!

ใครจะกล้าปฎิเสธทักษะทางการแพทย์อันยอดเยี่ยมเช่นนี้กันล่ะ

แล้วเฮ่อเชียนเสวี่ยกับไท่จื่อก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข ทั้งสองนึกไม่ถึงว่าทักษะทางการแพทย์ของหลิน มั่งจะน่าอัศจรรย์ถึงขนาดที่ แวบเดียวก็รักษาคนเหล่านี้ทั้งหมดได้

เฮ่อเชียนเสวี่ยอุทานอย่างตื่นเต้น "เยี่ยมมาก! เยี่ยมไปเลย!"

“เอาล่ะ มาดูกันว่าใครจะกล้าพูดว่าพี่หลินของฉันไม่รู้ทักษะการแพทย์!”

“ถ้าเขาไม่รู้ทักษะทางการแพทย์ จะรักษาคนไข้เหล่านี้ให้หายได้อย่างไร”

ไท่จื่อมองไปที่เฉียนหย่งอันและคนอื่น ๆ อย่างได้ใจ"ไอ้แซ่เฉียนแซ่วั่น ตอนนี้ยังมีอะไรจะพูดอีกไหม"

“เป็นยังไง ตอนนี้จะยอมรับได้หรือยัง”

“ฮึ่ม กล้าดียังไงมาเรียกตัวเองว่าเป็นหมอเทวดา ถุ้ย แกมันเทียบกับหลินมั่วไม่ได้เลยสักนิด ไอ้สวะ!”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันไปถามผู้กรรมการคนอื่นๆ ทันที “พวกคุณด้วย มัวรออะไรอยู่”

“ผลออกมาแล้วทำไมไม่รีบประกาศว่าใครชนะ”

พวกกรรมการมองหน้ากันด้วยความช็อก

ก่อนหน้านี้ทุกคนเชื่อว่าเฉียนหย่งอันจะชนะ แต่ไม่มีใครคิดว่าหลินมั่วจะรักษาคนไข้ที่เหลือทั้งหมดได้ในช่วงเวลาอันสั้นเช่นนี้

และตอนนี้ผลลัพธ์ก็ชัดเจน!

คุณชายวั่นหายใจเข้าลึกๆ และพูดเสียงดังว่า "การแข่งขันครั้งนี้..."

เฉียนหย่งอันตะโกนขัดขึ้นมา "เดี๋ยวก่อน!"

ทุกคนหันไปดู แม้แต่สิบตระกูลหลักแห่งมลฑณซูก็มองเฉียนหย่งอันด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร

เฉียนหย่งอันพูดอย่างเย็นชา "แกแน่ใจหรือว่าคนไข้ที่เหลือทั้งหมดได้รับการรักษาให้หายแล้ว"

ไท่จื่อ “แกไม่ได้ยินที่พวกเขาพูดกันเมื่อกี้เหรอ”

เฉียนหย่งอันหัวเราะเยาะ "สิ่งที่คนไข้พวกนั้นพูดมันเชื่อได้เหรอ"

ไท่จื่อหงุดหงิด "ให้ตายเถอะ ถ้าไม่สามารถเชื่อคำพูดที่มาจากคนไข้ได้แล้วแกจะเชื่ออะไรห้ะ"

แล้วคนรอบๆก็กระซุบซิบกันว่ารู้สึกเหมือนเฉียนหย่งอันคนนี้กำลังตุกติก

เฉียนหย่งอันเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเย็นชา "เหอะ พวกคุณที่อยู่ที่นี่ส่วนใหญ่ก็เป็นมืออาชีพในงานสาขานี้"

“พวกคุณทุกคนก็รู้ดีว่าบางครั้งความรู้สึกของคนไข้ก็ไม่สามารถเอามานับรวมได้”

“ร่างกายของคนไข้จะหายดีหรือไม่นั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับแค่ความรู้สึกของผู้ป่วย แต่จำเป็นต้องได้รับการวินิจฉัยจากแพทย์ด้วย!”

“บางครั้งตอนอาการของคนไข้บรรเทาลง คนไข้ก็จะรู้สึกสบายขึ้นมากและเข้าใจไปเองว่าตนหายดีแล้ว”

“แต่ว่า สำหรับแพทย์แล้วนี่เป็นเพียงการที่อาการบรรเทาลง ไม่ใช่การรักษา”