หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1637

เฉียนหย่งอันถอยไปนั่งด้านหลัง แล้วคนที่ถูกเลือกให้มาเป็นกรรมการตัดสินทั้งสิบคนก็ขึ้นมาบนเวทีก็เริ่มถามอาการของพวกผู้ป่วย

แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องถามผู้ป่วยห้าคนนั้นที่ได้รับการรักษาจากเฉียนหย่งอัน

คนที่ผู้ตัดสินทั้งสิบคนนี้ต้องซักถามอาการจริงๆ ก็คือผู้ป่วยสิบคนที่ได้รับการรักษาจากหลินมั่ว

คุณชายวั่นเป็นคนที่ลุ้นที่สุด เขาวิ่งไปที่หน้าเวทีแล้วถามเสียงดังว่า "พวกคุณรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเป็นอย่างไรบ้าง"

คนไข้เหล่านั้นยังคงเงียบและคนรอบๆก็จ้องมองมาที่พวกเขาเพื่อรอคำตอบ

หลังจากนั้นไม่นาน คนไข้โรคกระดูกเสื่อมคนหนึ่งก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน"ฉัน...ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลย..."

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมาผู้ชมก็ฮือฮากันใหญ่ ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

แล้วตัวแทนที่อยู่ข้างๆหยวนเต๋อก็ตื่นตระหนกและรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "เฮ้ คุณเช็คอีกทีรอบสิ แน่ใจเหรอว่าอาการดีขึ้นน่ะ"

“โรคบางชนิด การรักษาระยะสั้นไม่สามารถช่วยให้หายได้นะ มันเป็นแค่การจกตา”

"คุณอาจจะแค่รู้สึกดีอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอาการจะหายขาด!"

ไท่จื่อจ้องเขา "ให้ตายเถอะ คุณหมายความว่าไง"

แล้วตัวแทนคนนั้นก็รู้สึกลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย แต่ก็ยังฝืนตอบ "อะไรกัน ฉะ...ฉันแค่ให้เขาเช็คอาการของตัวเองให้ดีๆ"

“ถะ...ถ้าพวกคุณมั่นใจจริงๆ ก็ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องสนใจสิ่งที่พวกเราพูดเลยนี่!”

ไท่จื่อยังอยากที่จะพูดแต่กลับโดนหลินมั่วหยุดไว้

หลินมั่วยิ้มเบาๆ “ไม่เป็นไร ให้พวกเขาเช็คสภาพร่างกายของพวกเขา”

"ฉันเชื่อในฝีมือการรักษาของฉัน!"

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วมั่นใจมาก ไท่จื่อก็ยิ้มออกมา "โอเค ฉันเชื่อนาย!"

“ให้ตายเถอะ อีกสักพักพวกคนไข้หายดีจริงๆ ฉันจะบั่นหัวไอ้สารเลวนั่นซะ!”

ตัวแทนเหงื่อท่วมและมองที่คนไข้โรคกระดูกเสื่อมด้วยความลุ้น "เฮ้ย คะ...คุณเช็คให้ดีนะ"

“อย่าคิดแค่ว่าโรคหยุดกำเริบไปสักพักแล้วจะถือว่าหายดีแล้วนะ”

“นี่มันเกี่ยวกับชีวิตของคุณเลยนะ!”

แล้วคนไข้โรคกระดูกเสื่อมก็เกาหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉัน...ฉันรู้สึกว่าฉันดีขึ้นจริงๆ…”

หรือว่าโรคของคนไข้รายนี้จะหายขาดแล้วจริงๆ

แล้วหน้าของคุณชายวั่นก็ฉายแววประหลาดใจ หลินมั่วสิ่งที่หลินมั่วพูดเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ

หากทักษะการรักษาของหลินมั่วโดดเด่นกว่า งั้นยาฟื้นฟูของพวกเขาก็ไร้ประโยชน์สิ

ประโยคนี้ทำให้ตัวแทนที่กำลังโหวกเหวกโวยวายอยู่เงียบทันที

การที่คนหนึ่งคนพูดแบบนี้นับเป็นเรื่องบังเอิญ

แต่ถ้าสองคนพูดพูดเหมือนกัน ยังถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญอีกเหรอ?

“คะ...คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า”

ตัวแทนรีบพูด..

แต่คนไข้รายนี้กลับปรี๊ดแตกและด่าออกมาทันที "เหลวไหล!"

“ฉันป่วยเป็นโรคเบื่ออาหารมาสิบกว่าปีแล้วและก็ไม่รู้สึกอยากอาหารมานานกว่าสิบปีแล้ว”

“ตอนนี้ฉันนึกว่าตัวเองจะหิวตายอยู่แล้ว คุณคิดว่าผมจะเข้าใจผิดเหรอ”

แล้วตัวแทนก็ไปไม่เป็น

จากนั้นคนไข้คนอื่นๆ ก็ยืนขึ้นทีละคนและก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าพวกเขารู้สึกว่าร่างกายของพวกเขาฟื้นตัวแล้ว