หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1647

เมื่อผู้ป่วยพูดเช่นนี้ ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

มีเพียงเจ้าตัวที่รู้เรื่องนี้ อย่างนั้นหลินมั่วรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร

วั่นจื่อเฟิงหน้าถอดสี ตวาดอย่างโมโห "คนแซ่หลิน แม้แต่คนนี้แกก็ซื้อด้วย คิดจะหลอกพวกเราที่นี่"

ไท่จื่อสบถ "วั่นจื่อเฟิง นายเพี้ยนไปแล้วหรือไง"

“ถ้าเราซื้อคนคนนี้ด้วย งั้นก่อนหน้านี้ทำไมเราไม่พูดตรงๆ ว่าเขาไม่ป่วยล่ะ ไม่จำเป็นต้องรักษาเขา แล้วทำไมต้องให้มีการไต่สวนในที่สาธารณะแบบนี้ด้วย”

“คนตระกูลวั่นงี่เง่าเหมือนนายหรือเปล่า”

หลายคนในกลุ่มคนที่มามุงดูระเบิดเสียงหัวเราะ

วั่นจื่อเฟิงโกรธจัด แต่ก็ไม่อาจตอบโต้ได้ ได้แต่โมโหจนหน้าดำหน้าแดง เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

หลินมั่วมองดูผู้ป่วยแล้วพูดต่อ “ตอนที่คุณยังเด็ก ผิวไม่เหลืองแบบนี้ ดวงตาก็ไม่แดงด้วย”

“หลังจากที่ไฝนี้เริ่มโต ผิวของคุณค่อยๆ กลายเป็นสีเหลือง และดวงตาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ใช่ไหม”

ผู้ป่วยเบิกตากว้าง “คุณ... คุณรู้ได้ยังไง”

“ไฝ...ไฝนี่มันคืออะไรกันแน่”

“ฉันไปโรงพยาบาลมาตั้งหลายที่ พบแพทย์มาก็หลายคน ตรวจร่างกายไม่รู้กี่ครั้ง พวกเขา...พวกเขาบอกว่าเป็นแค่ไฝธรรมดา!”

“สภาพผิวและดวงตาของฉันเกี่ยวข้องกับไฝนี้หรือไม่”

ทุกคนต่างเบิกตาโตเช่นกัน เหตุการณ์นี้ดูเหมือนจะพัฒนาไปเกินความคาดหมายของทุกคน

หรือว่าคนคนนี้ป่วยจริงๆ

หลินมั่วพูดเรียบๆ “หลายปีมานี้ คุณรู้สึกเจ็บปวดทั่วตัวทุกครึ่งเดือน”

“เพียงแค่คุณนวดไฝนี้ ความเจ็บปวดก็จะบรรเทาลงใช่ไหม”

ผู้ป่วยได้ฟังเช่นนี้ก็ตัวสั่นเทิ้ม ทรุดตัวลงคุกเข่า “หมอเทวดา คุณ...คุณรู้แม้แต่เรื่องนี้?”

"ฉัน...ฉันเป็นอะไรกันแน่ ขอร้อง ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย..."

คราวนี้ทุกคนต่างตกตะลึงพรึงเพริด