หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1664

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว หลินมั่วก็ค่อยๆ รู้สึกตัว

เมื่อมองออกไปก็เห็นว่าตัวเองถูกขังไว้ในกรงเหล็กอันหนึ่ง

และด้านข้างของเขาก็มีคนนอนอยู่อีกคนหนึ่ง

เมื่อมองดูอย่างละเอียดแล้ว เขาคือคุณชายวั่น

ดูท่าคนเมื่อสักครู่นี้จะไม่ได้ฆ่าคุณชายวั่น ทำเพียงแค่ให้เขาสลบไปเท่านั้น

หลินมั่วพยุงคุณชายวั่นขึ้นมาและอยากจะใช้เข็มเงินช่วยทำให้เขาตื่น แต่เมื่อคลำดูที่กระเป๋ากางเกงก็พบว่าในนั้นว่างเปล่า

ในกระเป๋าเข็มเงินของเขายังมีเม็ดยาอายุวัฒนะที่เขาพกเอาไว้ด้วย แต่ถูกเอาไปทั้งหมดแล้ว

หลินมั่วขมวดคิ้วแน่น เขาเอื้อมมือออกไปกดจุดให้คุณชายวั่น หลังจากผ่านไปไม่นานคุณชายวั่นก็ฟื้นขึ้นมา

เมื่อเห็นสถานการณ์รอบๆ คุณชายวั่นก็ขมวดคิ้วแน่นเช่นกัน

เขาลุกขึ้นยืนทันทีและพูดเสียงเข้ม “งูไผ่เขียว ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”

หลินมั่วใจสั่นขึ้นมา คนที่ลงมือในครั้งนี้งูไผ่เขียวอย่างนั้นหรือ

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นมาภายใต้ความมืด “อยากตายหรือไง”

หลินมั่วตกใจและตั้งใจมองไปยังที่มืดนั่น ไม่รู้ว่ามีเงาของคนเพิ่มมาตั้งแต่เมื่อใด

เมื่อสักครู่นี้หลินมั่วได้สังเกตรอบๆ ดูอย่างละเอียดแล้ว และพบว่าไม่มีใครอยู่เลย

คนๆ ที่กลับสามารถเดินเข้ามาใกล้หลินมั่วแบบที่เขาไม่รู้สึกตัวได้ เห็นได้ชัดว่าความสามารถของคนพวกนี้น่าสะพรึงกลัวขนาดไหน

คนคนนี้ดูเหมือนจะเป็นน้องสาวของจางจิ่วต้วน งูไผ่เขียว!

หลินมั่วมองดูอย่างละเอียดและเห็นว่าหญิงสาวคนนี้ตัวสูงมาก น่าจะราวๆ 175เซนติเมตร

เธอสวมชุดสีเขียวแกมน้ำเงิน ที่ใบหน้าก็มีผ้าก๊อชสีเดียวกันพันไว้อยู่เพื่อปกปิดใบหน้า เผยให้เห็นแค่ดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งและหน้าผากเท่านั้น

เธอแบกดาบไว้เล่มหนึ่ง และดาบเล่มนั้นก็ไม่เหมือนกับดาบทั่วไป

ใบมีดยาวและแคบคล้ายๆ กับดาบธรรมดา

แต่ดาบธรรมดามีความยาวเพียง 3ฟุตเท่านั้น

แต่ดาบเล่มนี้มีความยาวมากกว่า 4ฟุต และด้ามอีก 1ฟุต

คุณชายวั่นร้อนใจขึ้นมา “งูไผ่เขียว เธอ...ทำไมเธอถึงต้องฆ่าคนบริสุทธิ์ด้วย”

งูไผ่เขียว “ฉันจะทำเรื่องอะไร นอกจากพี่ชายของฉันบนโลกนี้ก็ไม่มีใครมาห้ามฉันได้!”

คุณชายวั่น “เธอ...”

งูไผ่เขียวไม่สนใจเขาและชี้ไปที่หลินมั่ว “นาย ออกมานี่!”

“พี่ชายของฉันบาดเจ็บ ไปรักษาให้เขาซะ!”

หลินมั่วขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงหยิ่งยโสของงูไผ่เขียวทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ

เดิมทีหลินมั่วไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับจางจิ่วต้วนและงูไผ่เขียว แต่เมื่อเห็นท่าทางของคุณชายวั่นกับงูไผ่เขียวแล้ว หลินมั่วก็รู้สึกโมโหขึ้นมา

“ขอโทษที คนไข้ของฉันเยอะมาก รบกวนพี่ชายของเธอไปต่อคิวด้วย!”

“อย่างน้อยก็หลังจากคุณท่านตระกูลวั่น”

หลินมั่วพูดเสียงแข็ง