หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1663

เฉียนหย่งอันหัวเราะลั่น “แบบพวกเราจะเรียกว่ารวมหัวกันได้อย่างไร”

“ฉันกับท่านอาจารย์กู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ 20ปีที่แล้วแล้ว”

ท่านอาจารย์กู่ยิ้มเย้ย “นายแซ่หลิน แกคิดว่าทำไมเฉียนหย่งอันต้องทำให้งานแถลงข่าวเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนั้นด้วย”

“เป้าหมายหลักในครั้งนี้ก็คือการล่อแกออกมาอย่างไรล่ะ!”

“ฉันรอแกอยู่ที่นี่นานมากแล้ว!”

หลินมั่วยิ้มอย่างเย็นชา เขาคิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเป็นแบบนี้

เฉียนหย่งอันกับท่านอาจารย์กู่รู้จักกันมา 20ปีแล้วอย่างนั้นหรือ

จู่ๆ หลินมั่วก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมา หรือว่าสองคนนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้ตระกูลหลินล่มสลายไปในตอนนั้น

“หลินมั่ว นึกไม่ถึงว่านายจะกล้ามาทำลายเรื่องดีๆ ของฉัน”

“วันนี้ฉันจะเอาเลือดนายออกมาให้ได้!”

เฉียนหย่งอันตะโกนลั่นและพุ่งตัวไปทางหลินมั่ว

ท่านอาจารย์ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาก็พุ่งเข้าลงมือฆ่าหลินมั่วพร้อมกับเฉียนหย่งอันด้วย

ความสามารถของเฉียนหย่งอันไม่ได้ด้อยไปกว่าท่านอาจารย์กู่เลย

ทั้งสองคนร่วมมือกันขึ้นมา แม้แต่หลินมั่วก็ไม่ใช่ศัตรูของพวกเขา คงจะพ่ายแพ้ย่อยยับแน่นอน

ขณะนั้นประตูห้องยังคงเปิดไว้อยู่ ที่ด้านนอกไม่มีเสียงใดๆ

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัยขึ้นมา ตามหลักการแล้วคุณชายวั่นคงจะไปได้ไม่ไกลเท่าไร

เขาจะไม่ได้ยินอะไรที่เกิดขึ้นในห้องเลยหรือ

ไหนจะเสียงร้องโอดครวญเมื่อสักครู่นี้อีก หรือจะเป็นเสียงของคุณชายวั่น

แต่จากความสามารถของคุณชายวั่น แม้ว่าเฉียนหย่งอันจะลงมือกับเขาก็คงจะต้องใช้เวลาสักพักเลย จะรวดเร็วขนาดนั้นได้อย่างไร

เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ หลินมั่วจึงไม่อยากต่อสู้แบบยืดเยื้อ

เขาแกล้งทำท่าจะลงมือเพื่อทำให้เฉียนหย่งอันกับท่านอาจารย์กู่ถอยหลังไป จากนั้นก็หันหลังและวิ่งหนีไป

ถ้าต่อสู้กับทั้งสองคนต่อไป เขาคงจะสู้ไม่ไหวแน่ รีบหนีไปก่อนเสียจะดีกว่า

สุดท้ายขณะที่วิ่งไปถึงยังประตู หลินมั่วก็เห็นฉากที่ทำให้เขาต้องตกตะลึง

ที่ทางเดินมีศพอยู่ 6-7ศพ

ศพเหล่านั้นไม่มีศพไหนที่ร่างกายสมบูรณ์เลย

ท่านอาจารย์กู่ยื่นมือไปทางหลินมั่วเพื่อที่จะลงมือ แต่กลับถูกเฉียนหย่งอันขวางไว้อย่างรวดเร็ว

“คนนี้ฆ่าไม่ได้!”

เฉียนหย่งอันพูดเสียงเข้ม

ท่านอาจารย์กู่ร้อนใจขึ้นมา “ทำไมล่ะ”

“ฉันยอมเสี่ยงขนาดนี้ ที่ทำให้หั่วหวาบาดเจ็บสาหัสก็เพื่อที่จะฆ่าไอ้สารเลวนี่”

“ไหนๆ ตอนนี้ก็จัดการมันได้แล้ว แต่นายกลับบอกว่าฉันฆ่ามันไม่ได้เนี่ยนะ”

เฉียนหย่งอัน “ฉันเข้าใจความรู้สึกของนาย นายคิดว่าฉันไม่อยากฆ่ามันหรือไง”

“แต่คนคนนี้เกี่ยวข้องกับความลับของตระกูลหลินหินเขตแดนตอนเหนือ”

“ถ้าเราฆ่ามันไป เราจะหาใครที่ไปเอาความลับนี้ได้อีก”

ท่านอาจารย์กู่หน้าแดงก่ำขึ้นมาและพูดอย่างไม่เต็มใจ “แต่...แต่อย่างน้อยก็ต้องให้ฉันเอาแขนข้างหนึ่งของมันออกมา!”

เฉียนหย่งอันไม่ได้พูดอะไร ท่านอาจารย์กู่จึงหยิบกริชออกมาและเตรียมตัวจะลงมือ

ขณะนั้นเอง ที่ด้านข้างก็มีน้ำเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นมา “คนคนนี้ต้องอยู่รักษาพี่ชายของฉัน ก่อนที่พี่ชายของฉันจะหายดี ใครก็ห้ามทำอะไรเขา!”